Άρθρα-Κείμενα


 Του Αντώνη Ι. Ελευθεριάδη*  

Ο σεβ. Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος είναι ένας από τους πιο δραστήριους Αρχιερείς της Μακεδονίας, πολύ γνωστός για τις ωραίες εκπομπές του στον Ρ/Σ της Εκκλησίας της Ελλάδος, το πλούσιο συγγραφικό και ομιλητικό του έργο, τη δύναμη και την παρρησία του λόγου του. 
 
Περιορίζομαι να αναφέρω την ανοικτή επιστολή προς τον κ. Τσίπρα με την ευκαιρία  του τελευταίου νομοσχέδιου που αποποινικοποιεί τη σκόπιμη βλασφημία των Θείων. Αλλά, είναι επίσης γνωστός για τις θέσεις του ενάντια σε κληρικούς που μειώνουν και ευτελίζουν τους ομοφυλοφίλους. Στο πρόβλημα  της αγίας και μεγάλης Συνόδου των Ορθοδόξων Εκκλησιών που έλαβε χώρα στην Κρήτη πέρυσι τον Ιούνιο υποστήριξε θέσεις γενικά ρεαλιστικές και θεολογικά υπεύθυνες. 
 
Δεν θα ήταν δε υπερβολή, αν έλεγα πως ο άγιος Σισανίου και Σιατίστης είναι ένας από τους χαρισματούχους σκαπανείς του Αγρού του Κυρίου. Ο υπογραφόμενος και οι πολυπληθείς αναγνώστες του παρόντος άρθρου δεν έχουν παρά να ευχαριστήσουν το Σεβασμιώτατο για τη Συνέντευξη που μας παραχώρησε για το PRONEWS. 
 
 
Ερώτηση καθηγητή Ελευθεριάδη: α. Η Εκκλησία έχει διατυπώσει ενδιαφέρουσες θέσεις και απόψεις, τόσο για τα προβλήματα της κοινωνίας, όσο και για το ζήτημα των προσφύγων. Ποιες από όλες αυτές θα μπορούσαν να υλοποιηθούν; 
β. Στο μεταναστευτικό ζήτημα ποια είναι η συμβολή της Εκκλησίας για την αντιμετώπισή του; Ποια βοήθεια παρέχετε στους πρόσφυγες; 
 
Απάντηση Σεβασμιώτατου Σ.Σ. Παύλου: Ἡ Ἐκκλησία δέν ὁμιλεῖ ποτέ θεωρητικά, ἀλλά ἐπί πραγματικοῦ ἐδάφους. Ὅταν ἡ Ἐκκλησία τοποθετεῖται σέ κάτι αὐτό σημαίνει ὅτι μπορεῖ  νά γίνει. Ἄλλωστε καί τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι σάν τά ἀξιώματα τῆς Γεωμετρίας, ἀλλά ἀποκαλύπτουν τόν τρόπο τῆς ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, θεραπεύουν τίς ἀσθένειές του καί ἀπαντοῦν στά ὑπαρξιακά του ἐρωτήματα μέ τόν πιό οὐσιαστικό τρόπο. Στό ζήτημα τῶν προσφύγων ἡ Ἐκκλησία τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ὁ ἄλλος, ὁ ἐμπερίστατος, εἶναι ὁ ἐλάχιστος ἀδελφός τοῦ Χριστοῦ τόν κάνει ἀπό αἰώνων πράξη μέσα στήν ἱστορία. 
 
Ἄν κάποιοι πρόσφατα ἀνακάλυψαν τόν ἐθελοντισμό ἡ Ἐκκλησία ἀπό τῆς συστάσεως της τόν ἔκανε πράξη. Ἔτσι μέσα ἀπό τίς δομές τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων, τῶν Ἐνοριῶν,  ἀλλά καί μεμονομένων ἀτόμων ἀγκαλιάζει ὅλα τά προβλήματα τους. Ἐάν ἡ Ἐκκλησία δέν εἶχε ἀναπτύξει αὐτό τό τεράστιο φιλανθρωπικό ἔργο, ἴσως ἡ Πατρίδα μας σήμερα νά μήν ὑπῆρχε. Ἡ Ἐκκλησία στούς πρόσφυγες πρόσφερε τροφή, ἔνδυση, ὅπου μποροῦσε διαμονή, καί στήριξε μέ ὅλες της τίς δυνάμεις τίς διάφορες δομές πού ἡ Πολιτεία δημιούργησε. Ἐμεῖς στήν Μητρόπολη μας ἀπαντώντας σέ αἴτημα τοῦ τότε Ὑπουργοῦ κ. Κουρουπλῆ  προσφερθήκαμε νά φιλοξενήσουμε 40 ἀσυνόδευτα παιδιά καί τελικά δέν πήραμε καμμία ἀπάντηση, ἴσως γιατί ἐξηγήσαμε ὅτι δέν εἴχαμε ἀνἀγκη κανενός «ἀλληλέγγυου» καί ὁ νοῶν νοείτω. 
 
 
καθ. Ελευθεριάδης: Είναι δικαιολογημένες οι αντιδράσεις μερίδας της κοινωνίας απέναντι στους μετανάστες, ακόμα και στην εκπαίδευση των προσφυγόπουλων στα σχολεία μας; 
 
 
Σεβασμιώτατος Σ.Σ. Παύλος: Ἡ Παιδεία καί ἡ ἀγωγή ἑνός λαοῦ δέν εἶναι ὑπόθεση μιᾶς στιγμῆς. Ὅταν διαφθείρης ἕνα λαό δέν μπορεῖς νά ἔχεις τήν ἀπαίτηση ὅταν ἐσύ τόν χρειάζεσαι νά εἶναι καλός. Θελήσαμε νά φτιάξουμε ἕνα κράτος χωρίς Θεό καί φτιάξαμε μιά Πολιτεία χωρίς ἀνθρώπους. Προφανῶς οἱ μετανάστες δέν εἶναι ἄγγελοι καί ξαφνικά ἐμεῖς γίναμε δαίμονες. Οἱ μετανάστες ὅμως εἶναι ἐμπερίστατοι, οἱ μετανάστες δέν εἶναι ὅλοι μετανάστες καί γι’αὐτό ὑπάρχουν καί ἀντιδράσεις δικαιολογημένες. Νομίζω εἴμασταν ἀνέτοιμοι νά ἀντιμετωπίσουμε τά πράγματα καί ἡ Πολιτεία μας εἶδε τό πρόβλημα σάν πολιτικό καί ὄχι ἀνθρωπιστικό. 
 
Τίς ἀντιδράσεις ὅμως γιά τά παιδιά καί τήν συμμετοχή τους στό σχολεῖο τίς θεωρῶ ἀπαράδεκτες. Τά παιδιά αὐτά δέν εἶναι παιδιά ἑνός κατώτερου Θεοῦ. Ἡ Πολιτεία γι’αὐτά τά σχολεῖα ἔπρεπε νά ἐπιλέξει τούς καλύτερους ἐκπαιδευτικούς πού θά εἶχαν τήν δυνατότητα μιᾶς ἀληθινῆς παιδαγωγίας ὄχι μόνο τῶν μικρῶν παιδιῶν ἀλλά καί τῶν μεγάλων, τῶν γονέων δηλαδή. Ὅμως ἡ Πολιτεία καλλιέργησε μιά κοινωνία ἀκοινώνητη καί τώρα δρέπει τούς καρπούς τῶν ἔργων της 
 
 
καθ. Ελευθεριάδης: Ποια είναι η θέση της Εκκλησίας για την πολυπολιτισμικότητα της κοινωνίας μας και αν αυτή εγκυμονεί κινδύνους για την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας και την αλλοίωση του χαρακτήρα της κοινωνίας μας. 
 
Σεβασμιώτατος Σ.Σ. Παύλος: Ὅταν ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ τόν ἄνθρωπο σάν εἰκόνα Θεοῦ τότε δέν φοβᾶται γιατί ἀγαπᾶ καί ἡ ἀληθινή ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβο. Τά προβλήματα δείχνουν τά κενά μας, τίς ἀτέλειες τῆς παιδείας μας, τόν ἐγωϊσμό μας πού ἀπορρίπτει τούς ἄλλους. Ἡ Ἑλληνορθόδοξη παράδοση μας κινδυνεύει πρῶτα ἀπό ἐμᾶς τούς ἴδιους καί κυρίας ἀπό ἐμᾶς καί ὄχι ἀπό τούς ἄλλους. Ὅταν ὅμως κάποιοι χρησιμοποιοῦν τούς πρόσφυγες γιατί θέλουν συνειδητά νά πλήξουν αὐτή τήν Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση τότε ἀναχητήσατε τόν ἐχθρό ἐντός τῶν τειχῶν. 
 
Ὁ μακαρίτης ὁ Τσαρούχης κάποτε μᾶς εἶχε πεῖ σέ μιά ἰδιωτική του ἐπίσκεψη στήν Χαλκίδα. «Ἡ Ἑλλάδα πέρασε πολλές κατοχές, ἡ χειρότερη ἀπό ὅλες εἶναι ἡ ἑλληνική κατοχή».Μιά κοινωνία ὅπου ἡ ἐξουσία προσπαθεῖ νά κόψει τίς πνευματικές ρίζες τοῦ λαοῦ μας, εἶναι αὐτή κυρίως πού ὑπονομεύει τήν παράδοσή μας καί ἐπιχειρεῖ νά ἀλλοιώσει τόν χαρακτήρα τῆς κοινωνίας μας. 
 
καθ. Ελευθεριάδης:  Ποια είναι η άποψή σας για την αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία; 
 
Σεβασμιώτατος Σ.Σ. Παύλος: Τό βασικό ἐρώτημα εἶναι μέ ποιά κριτήρια ἐπιχειρεῖται αὐτή ἡ ἀλλαγή. Στόχος εἶναι ἡ ἀναβάθμιση τοῦ μαθήματος ἤ ἡ ἀλλοίωση τοῦ χαρακτήρα της. Τό θρησκευτικό φαινόμενο ἔχει τήν ἴδια ἡλικία μέ τόν ἄνθρωπο. Δυστυχῶς δέν μπορεῖ νά ἀποκρυβεῖ ὅτι ἡ πραγματική πρόθεση αὐτῶν πού ἐπιχειροῦν τήν ἀλλάγή. Ἡ πρόθεση τους εἶναι ξεκάθαρη. 
 
Τά παιδιά νά ἀποξενωθοῦν μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη καί παράδοση, νά μπερδευθοῦν γιά νά γίνουν αὕριο εὔκολα θύματα τῶν ὅποιων «προοδευτικῶν». Νά γίνουν χρήσιμα ἐργαλεῖα. Τό μέτρο τῆς ἀνθρώπινης ἀξίας εἶναι ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ. Ὅταν τό μέτρο χαθεῖ τότε ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἀντικείμενο χωρίς προσωπικότητα. Αὐτός εἶναι ὁ στόχος ἄν κανείς τόν συγκρίνει καί μέ ἄλλα μέτρα πού ἀφοροῦν τήν Παιδεία. 
 
καθ. Ελευθεριάδης: Υπάρχει επίσης μία τάση αναθεώρησης της Ιστορίας με τον τρόπο που τη μαθαίναμε στα σχολεία. Συμφωνείτε με αυτό; 
 
Σεβασμιώτατος Σ.Σ. Παύλος: Τούς διατάκτες τῆς Νέας Ἐποχῆς δέν τούς ἐνδιαφέρει ἡ πραγματική ἱστορία, ἀλλά ἡ χρήση της πού θά ἐξυπηρετεῖ τούς σκοπούς της. Ὄχι ἀνθρώπους πρόσωπα, ἀνθρώπους μέ ρίζες καί παράδοση, ἀλλά ἀνθρώπους νούμερα, χωρίς ρίζες πού ἐπιτρέπουν τίς εὔκολες μεταφυτεύσεις. Μέσα στό ἴδιο πλαίσιο κινεῖται καί ἡ ἀποδυνάμωση τῆς Παιδείας. Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοι μας μᾶς ἐξήγησαν ὅτι τῆς ἀληθινῆς Παιδείας οἱ ρίζες εἶναι πικρές ἀλλά οἱ καρποί γλυκεῖς. Ἐμεῖς ἐπιχειροῦμε ἐνάντια στήν γνώση καί σοφία τῶν παλαιῶν νά κάνουμε τίς ρίζες γλυκές, γι’αὐτό φτιάχνουμε καρπούς σάπιους. 
 
Μέ διάταξη πού ψήφισε νομίζω ἡ Βουλή ἤ πού θέσπισε τό Ὑπουργεῖο «Παιδείας» Οἰ μαθητές καί κάτω ἀπό τή βάση νά παίρνουν σέ πρωτεύοντα μαθήματα ἄν ἔχουν μέσο ὅρο 9,5 στό τέλος μποροῦν νά περνοῦν στήν ἑπόμενη τάξη. Δυστυχῶς αὐτό τό χαίρονται καί οἱ γονεῖς καί τά παιδιά. Δέν κατάλαβαν ὅτι ἑτοιμάζεται μιά πλειψηφία ὀλιγογράμματων, ἄρα χαμηλῶν οἰκονομικῶν ἀπαιτήσεων καί ἄρα εὐκολόχρηστων πού θά κυβερνιῦνται ἀπό μερικές ἐλίτ πού θά ἔχουν γνώσεις ἀλλά ὄχι ἀρετή. Ἀπό ἀνθρώπους πανούργους πού θά χρησιμοποιοῦν τήν γνώση ὡς τεχνη ἀδικίας καί ὡς μέθοδο ἐκμετάλλευσης τῶν πολλῶν ἀπό τούς λίγους. Εἶναι αὐτοί πού κατέστρεψαν τήν Πατρίδα μας ὄχι γιατί δέν ἤξεραν, δέν εἶχαν γνώσεις, ἀλλά γιατί δέν εἶχαν ἀρετή. Καί ἐδῶ οἱ πρόγονοι μας μᾶς προειδοποίησαν-πᾶσα ἐπιστήμη χωριζομένη ἀρετῆς πανουργία καί οὐ σοφία φαίνεται- γι΄αύτό τώρα τούς πετᾶμε ἀπό τήν Παιδεία μας. 
 
καθ. Ελευθεριάδης: Στο όνομα της οικονομικής ανάπτυξης η κυβέρνηση νομοθετεί την κατάργηση της αργίας της Κυριακής, που εκκλησιαστικά είναι αφιερωμένη στον Κύριο και την ανάπαυση του εργαζομένου. Είναι και αυτό εκδήλωση παχυλής υλοφροσύνης των κυβερνητών μας; 
 
Σεβασμιώτατος Σ.Σ. Παύλος: Εἶναι μιά συνειδητή προσπάθεια συντριβῆς καί ἐξουθένωσης τοῦ λαοῦ μας προκειμένου νά γίνει μάζα. Προσπάθεια ἀποκοπῆς ἀπό ὅλες τίς πνευματικές του ρίζες, προσπάθεια διάλυσης καί συντριβῆς τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων, προσπάθεια διάλυσης τῶν οἰκογενειακῶν σχέσεων. Τά ἔχω ζήσει αὐτά στό παρελθόν καί τά ἔχω φωνάξει ἐδῶ καί σαράντα χρόνια. Εἶναι σημαντικό ὅμως αὐτό πού βγῆκε ἀπό τούς ἴδιους τούς ἐμπόρους. «Ποτέ τήν ΚΥΡΙΑΚΗ». 
 
Ὅπως πολύ σωστά εἶπαν ἀπό τήν ἐμπειρία τους πλέον κανένα οἰκονομικό ὄφελος δέν προέκυψε, οἱ θέσεις ἐργασίας δέν αὐξήθηκαν. Τί πέτυχαν;τό στίψιμο τῶν ἀνθρώπων! Μά αὐτό ἐπιθυμοῦσαν. Ἕνα λαό χωρίς πηγές πνευματικοῦ ἐφοδιασμοῦ, ἕνα λαό ὅπου ἡ οἰκογένεια ἀδυνατεῖ νά μαζέψει τά μέλη της, ἀκόμη καί τήν Κυριακή, ἕνα λαό νά σέρνεται, ἕνα λαό ὑποταγμένο. 
 
καθ. Ελευθεριάδης: Ποια είναι η θέση της Εκκλησίας για τις έμφυλες σχέσεις; Πώς σχολιάζετε την απόφαση να γίνεται αλλαγή φύλου με μια απλή δήλωση του ενδιαφερομένου στο Πρωτοδικείο; Αλλοιώνει αυτό το χαρακτήρα της κοινωνίας; 
 
Σεβασμιώτατος Σ.Σ. Παύλος: Ὁ χαρακτήρας τῆς κοινωνίας δέν ἀλλοιώνεται. Οἱ συγκεκριμένοι ἄνθρωποι ταλαιπωροῦνται. Ἡ πρόσφατη κραυγή ἑνός τέτοιου ἀνθρώπου ἡ γεμάτη ἀπόγνωση, «Θεέ μου, ἄνδρας δέν εἶμαι, γυναίκα δέν εἶμαι, τί εἶμαι ἐπί τέλους» νομίζω ὅτι τά λεει καί τά ἐξηγεῖ ὅλα. 
 
Οἱ ἔμφυλες ταυτότητες εἶναι ἕνας καινούργιος ὅρος πού μπῆκε νά συσκοτίσει καί νά ἀποπροσανατολίσει τόν ἄνθρωπο. Ὅπως πρόσφατα διεκήρυξε τό Κολλέγιο τῶν Ἀμερικανῶν Παιδιάτρων τρίτο φῦλο δέν ὑπάρχει.Κοινωνικό φῦλο δέν ὑπάρχει. Μόνο ἡ παγίδευση τῶν ἀνθρώπων ἐπιχειρεῖται καί ἡ ἐξουδένωση τους. Βέβαια γιά τόν ἄνθρωπο μέ τήν δυστιχισμένη κραυγή πού εἶπα παραπάνω κανείς δέν νοιάζεται, γιατί κανείς ἀπό ὅλους αὐτούς δέν νοιάζεται γιά τόν ἄνθρωπο. Ὅσοι ἀπό ἐμᾶς εἴμαστε πνευματικοί γν ωρίζουμε, καί μιά τέτοια ἔρευνα θά ἔχει ἐνδιαφέρον, πόσοι ἀπ’αὐτούς τούς ἀνθρώπους καταφεύγουν σέ μᾶς. Ξέρουν τίς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας, ὅμως ἔρχονται, γιά νά συναντήσουν ἀγάπη καί παρηγοριά στήν συντριβή τους. Ὁ Θεός «κατ’εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησε τόν ἄνθρωπο, ἄρσεν καί θήλυ ἐποίησεν αὐτούς». Αὐτή ἡ πραγματικότητα δέν ἀναιρεῖται  μέ τίποτα καί πρό παντός μέ τεχνάσματα. 
 
καθ. Ελευθεριάδης: Σας προβληματίζουν οι εξελίξεις στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου; 
 
Σεβασμιώτατος Σ.Σ. Παύλος: Εἶναι λογικό νά μᾶς προβληματίζουν ὅλους. Χρειάζεται προσοχή μεγάλη, αὐτοσυγκράτηση καί ἑτοιμότητα. 
 
καθ. Ελευθεριάδης: Πόσο ανησυχείτε για την τουρκική προκλητικότητα; 
 
Σεβασμιώτατος Σ.Σ. Παύλος: Ἴσως οἱ Τούρκοι πρέπει νά ἀνησυχοῦν περισσότερο, γιατί αὐτή ἡ προκλητικότητα μπορεῖ νά ἐξελιχθεῖ σέ μπούμερακ γι’αὐτούς. 
 
καθ. Ελευθεριάδης: Ο ρόλος της Εκκλησίας στην αντιμετώπιση της οικονομικής, ανθρωπιστικής κρίσης είναι σημαντικός. Πιστεύετε ότι αρκεί το φιλανθρωπικό έργο που κάνετε; Ο Χριστός ίδρυσε την Εκκλησία Του προκειμένου Αυτή να στρώνει τραπέζια; 
 
Σεβασμιώτατος Σ.Σ. Παύλος: Ὁ Χριστός ἴδρυσε τήν Ἐκκλησία Του γιατί ἀγαπᾶ τόν ἄνθρωπο. Μέσα στήν ἀγάπη ὑπάρχουν καί τά τραπέζια.  Εἶναι σημαντικό νά μπορεῖς νά ἀναπαύσεις τόν ἄνθρωπο σωματικά, γιατί ἔτσι μπορεῖς νά τόν ἀναπαύσεις καί πνευματικά. Φιλανθρωπικό ἔργο ὅμως εἶναι καί ἡ Ἁγία Τράπεζα, εἶναι καί τό Ἅγιο Εὐαγγέλιο. Ἡ Ἐκκλησία σώζει τόν ἄνθρωπο ὁλόκληρο. Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ἀπό τό Θεό ψυχο-σῶμα καί σώζεται ὡς ψυχο-σῶμα. Ἡ κρίση εἶναι πρώτιστα πνευματική καί δευτερευόντως οἰκονομική. 
 
καθ. Ελευθεριάδης: α) Μετά από εκατό και πλέον έτη, η παγκόσμια Ορθοδοξία συναντήθηκε εν Συνόδω πριν ένα περίπου χρόνο στην Κρήτη και εξέδωκε βαρυσήμαντες αποφάσεις με την παρουσία δέκα μόνο από τους δεκατέσσερις προκαθημένους.  Η εφαρμογή αυτών των αποφάσεων επαφίεται στην καλή πρόθεση του κάθε πιστού, σύμφωνα με το Κανονικό Δίκαιο; 
 
β) Τον τελευταίο καιρό ακούμε και διαβάζουμε πως ελάχιστοι κληρικοί και μοναχοί έχουν διακόψει το μνημόσυνο των οικείων τους επισκόπων, έχουν δηλαδή «αποτειχισθεί» από αυτούς επειδή αυτοί (οι επίσκοποι) κοινωνούν με τον (άπαγε της βλασφημίας!) αιρετικό Πατριάρχη μας. Ποια είναι η προσωπική σας θέση πάνω σε αυτό το γεγονός και πώς η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος οφείλει να αντιδράσει; 
 
Σεβασμιώτατος Σ.Σ. Παύλος: Καί μετά τήν Α Οἰκουμενική Σύνοδο ὑπῆρξαν ἐκεῖνοι πού τήν ἀμφισβήτησαν. Ὅμως αὐτή εἶναι καί παραμένει ἡ Α Οἰκουμενική Σύνοδος. Κάποιοι ἐπεζήτησαν τήν ἰδίαν δόξαν. Πάντοτε θά ὑπάρχουν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι. Μόνοι τους ἀκολούθησαν τήν ὁδόν τῆς ἀπωλείας. Μακάρι νά βροῦν τό δρόμο τους. Ἡ Ἱεραρχία ὀφείλει νά ἐπιδείξει πολλή ὑπομονή, ἀγάπη μεγάλη καί προσευχή πολλή καί ἐάν χρειασθεῖ νά τούς δείξει καί ἐπισήμως τήν κατάσταση εἰς τήν ὁποίαν ἔχουν περιέλθει. Πολλοί ἀποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας τόν Παπισμό, ἀλλά ἔγιναν ἀπό μόνοι τους Πάπες. 
 
 
 *Ο Αντώνης Ιακώβου Ελευθεριάδης είναι Καθηγητής δρ. Φιλολογίας και Θεολόγος  
 
 
Ερώτηση καθ. Ελευθεριάδη:  






ΠοΜαθήματα Ελληνικής Ιστορίας στην Οσία Ξένη 

α΄μερος - Βυζαντινός Πολιτιςσμός
Κωνσταντίνος Γανωτης
Τετάρτη 11 Μαΐου 2016 - Ώρα : 7 το απόγευμα .



























Πολλοί άνθρωποι βασανίζονται, γιατί δεν κατορθώνουν να δοξασθούν με μάταιες δόξες

Τὸ ἐπάγγελμα δὲν κάνει τὸν ἄνθρωπο


-Γέροντα, ὅταν κάποιος ζορίζεται σὲ μιὰ δουλειά, τί φταίει;


-Μήπως δὲν τὴν ἀντιμετωπίζει μὲ καλοὺς λογισμοὺς; Ἄν τὴν ἀντιμετωπίζη ὄμορφα, τότε, ὅποια δουλειὰ καὶ ἄν κάνη, θὰ εἶναι πανηγύρι.

-Γέροντα, καὶ ὅταν κανεὶς στενοχωριέται, γιατὶ κάνει μιὰ δουλειὰ βαρειὰ ἤ καταφρονητική, λ.χ. χτίζει ἤ πλένει κατσαρόλες σὲ κάποιο μαγειρεῖο κ.λ.π., πῶς πρέπει νὰ τοποθετηθῆ;

-Ἄν σκεφθῆ ὅτι ὁ Χριστὸς ἔπλυνε τὰ πόδια τῶν μαθητῶν Του, θὰ πάψη νὰ στενοχωριέται. Μὲ αὐτὸ ποὺ ἔκανε ὁ Χριστὸς ἦταν σὰ νὰ μᾶς ἔλεγε: «Ἔτσι πρέπει νὰ κάνετε καὶ ἐσεῖς». Εἴτε κατσαρόλια πλένει κανεὶς εἴτε σκάβει, νὰ χαίρεται.

Ἄλλος καθαρίζει ὑπονόμους, γιατὶ δὲν ἔχει ἄλλη δουλειὰ καὶ εἶναι ὁ καημένος συνέχεια μέσα στὰ μικρόβια. Αὐτὸς δὲν εἶναι ἄνθρωπος; Δὲν εἶναι εἰκόνα Θεοῦ; Ἦταν ἕνας οἰκογενειάρχης ποὺ εἶχε σὰν ἐπάγγελμα νὰ καθαρίζη ὑπονόμους καὶ εἶχε φθάσει σὲ μεγάλη πνευματικὴ κατάσταση.

Εἶχε πάθει φυματίωση καὶ ἐνῶ εἶχε τὴν δυνατότητα νὰ φύγη, δὲν ἤθελε, ἐπειδὴ σκεφτόταν, γιατὶ νὰ παιδεύεται κάποιος ἄλλος; Ἀγαποῦσε τὴν περιφρονημένη ζωή, γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς τὸν χαρίτωσε.

Τὸ ἐπάγγελμα δὲν κάνει τὸν ἄνθρωπο. Ἐγὼ γνώρισα ἕναν ἀχθοφόρο ποὺ εἶχε ἀναστήσει νεκρό. Ὅταν ἤμουν δικαῖος στὴν Σκήτη τῶν Ἰβήρων, μὲ ἐπισκέφθηκε μιὰ μέρα κάποιος ποὺ ἦταν περίπου πενῆντα πέντε χρονῶν.

Εἶχε ἔρθει ἀργὰ τὸ ἀπόγευμα καὶ δὲν χτύπησε, γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλήση τοὺς Πατέρες καὶ κοιμήθηκε ἔξω. Ὅταν τὸν εἶδαν οἱ Πατέρες, τὸν πῆραν μέσα καὶ μὲ εἰδοποίησαν. «Καλά, τοῦ εἶπα, γιατὶ δὲν χτύπησες τὸ καμπανάκι, γιὰ νὰ σοῦ ἀνοίξουμε καὶ σὲ τακτοποιήσουμε;». «Τὶ λὲς, Πάτερ μου, πῶς νὰ ἐνοχλήσω τοὺς Πατέρες;», μοῦ εἶπε. Βλέπω, τὸ πρόσωπό του εἶχε μία λάμψη.

Κατάλαβα ὅτι θὰ ζοῦσε πολὺ πνευματικὰ. Μοῦ εἶπε μετὰ ὅτι εἶχε μείνει μικρὸς ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα καὶ γι’ αὐτὸ, ὅταν παντρεύτηκε, ἀγαποῦσε πάρα πολὺ τὸν πεθερό του. Πρῶτα περνοῦσε ἀπὸ τὸ σπίτι τῶν πεθερικῶν του καὶ μετὰ πήγαινε στὸ σπίτι του. Στενοχωριόταν ὅμως, γιατὶ ὁ πεθερός του ἔβριζε πολύ.

Πολλὲς φορὲς τὸν εἶχε παρακαλέσει νὰ μή βρίζη, ἀλλὰ ἐκεῖνος γινόταν χειρότερος. Κάποτε ἀρρώστησε βαριὰ ὁ πεθερός του. Τὸν πῆγαν στὸ νοσοκομεῖο καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες πέθανε. Ἐκεῖνος δὲν ἦταν κοντὰ του τὴν ὥρα ποὺ ξεψύχησε, γιατὶ ἔπρεπε νὰ ξεφορτώσει ἕνα πλοῖο.

Ὅταν πῆγε στὸ νοσοκομεῖο καὶ τὸν βρῆκε στὸ νεκροστάσιο, προσευχήθηκε μὲ πολὺ πόνο: «Θεέ μου, Σὲ παρακαλῶ, εἶπε, ἀνάστησέ τον, γιὰ νὰ μετανοήση, καὶ μετὰ πάρ’ τον». Ἀμέσως ὁ νεκρὸς ἄνοιξε τὰ μάτια του καὶ ἄρχισε νὰ κουνάη τὰ χέρια του.

Τὸ προσωπικὸ, μόλις τὸν εἶδαν, ἐξαφανίσθηκαν. Τὸν τακτοποίησε καὶ τὸν πῆγε στὸ σπίτι του ἐντελῶς καλά. Ἔζησε πέντε χρόνια μὲ μετάνοια καὶ μετὰ πέθανε. «Πάτερ μου, μοῦ εἶπε, εὐχαριστῶ πολὺ τὸν Θεό, ποὺ μοῦ ἔκανε αὐτὴν τὴν χάρη. Ποιός εἶμαι ἐγώ, γιὰ νὰ μοῦ κάνη ὁ Θεὸς τέτοια χάρη;» 


Εἶχε πολλὴ ἁπλότητα καὶ τέτοια ταπείνωση, ποὺ οὔτε κἄν τοῦ περνοῦσε ἀπὸ τὸ μυαλὸ ὅτι ἀνέστησε νεκρό. Εἶχε διαλυθῆ ἀπὸ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Θεὸ γι’ αὐτὸ ποὺ τοῦ ἔκανε.

Πολλοὶ ἄνθρωποι βασανίζονται, γιατὶ δὲν κατορθώνουν νὰ δοξασθοῦν μὲ μάταιες δόξες ἤ νὰ πλουτίσουν μὲ μάταια πράγματα. Δὲν σκέφτονται ὅτι αὐτὰ στὴν ἄλλη, τὴν ἀληθινή, ζωὴ οὔτε χρειάζονται, ἀλλὰ οὔτε καὶ μεταφέρονται. Ἐκεὶ μόνον τὰ ἔργα μας θὰ μεταφέρουμε, τὰ ὁποῖα θὰ μᾶς βγάλουν ἀπὸ ἐδῶ καὶ τὸ ἀνάλογο διαβατήριο γιὰ τὸ μεγάλο καὶ αἰώνιο ταξίδι μας.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Λόγοι Δ΄


"Ο χριστιανισμός είναι η υπερβολή όλων των υπερβολών, το πιο απίστευτο από όλα τα απίστευτα" 

 Φώτης Κόντογλου 

 Όταν μιλήσεις στους ψευτοχριστιανούς για σκληρή άσκηση στο κορμί και στο πνεύμα για την αγάπη του Χριστού, θυμώνουνε, σε λένε φακίρη, ειδωλολάτρη, βάρβαρο. Αν θέλεις να δοκιμάσεις την πίστη ενός χριστιανού, μίλησέ του για τον ασκητισμό. Ο πιστός θα νοιώσει κατάνυξη, ο χλιαρός, δηλαδή ο ψεύτικος, ο άπιστος, θα διαμαρτυρηθεί

Τί αν λέγει ο Χρι­στός: «Μακάριοι όσοι αφήσανε τα πάντα και μ' ακολουθήσανε», ή «Η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν», και πως «θλίψιν έξετε», και πως «στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν»; 


Εμείς θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί χωρίς Χριστό, δηλ. χωρίς θλίψη πνευματική, χωρίς να σηκώνουμε τον σκληρό σταυρό, αλλά να περπατάμε στον πλατύν δρόμο. Αυτοί οι ψεύτικοι χριστιανοί, σαν τους μιλά κανένας για σκληρή και στερημένη ζωή, για θυσία, για άσκηση, λένε πως αυτά δεν τα θέλει ο Χριστός, και πως αυτά είναι παρακαμώματα. 

Μα, ω ανόητε άνθρωπε, στον Χριστιανισμό, τίποτα δεν μπορεί να παραγίνει. Για όλα τα ανθρώπινα πράγματα μπορείς να πεις πως κάτι τι είναι παρακανωμένο, μονάχα για τον Χριστιανισμό δεν υπάρχει παρακάνωμα. Τί παρακάνωμα μπορεί να σηκώσει ακόμα το να αγαπάς αυτόν που σκότωσε τον πατέρα σου, τί παρακάνω­μα μπορείς να κάνεις στο να σε χτυπήσουνε και στο άλλο μάγουλο, τί παρακάνωμα να γίνει ακόμα στο να πεινάς και να διψάς την καταφρόνεση, στο να κάνεις όσα ζητά ο Θεός από εσένα, δηλ. στο ν' αγαπάς τους εχθρούς σου, να γλυκομιλάς αυτόν που σε βρίζει, να μην κρίνεις αυτόν που σε δικάζει, να ταπεινώνεσαι μπροστά στον πιο τιποτένιον άνθρωπο, κι' όταν τα κάνεις όλα αυτά, να λες πως είσαι «αχρείος δούλος»;


Τί παρακάνωμα μπορεί να γίνει ακόμα στο να πιστέψεις πως θα αναστηθούνε τα σώματά μας αθάνατα ως να ανοιγοκλείσει το μάτι, και πως ο κόσμος όλος θ' αλλάξει μονομιάς, και πως θα γίνει άλλος καινούριος κόσμος άφθαρτος; Λοιπόν υπάρχει τίποτα στον Χριστιανισμό που να μπορεί να παρακαμωθεί; Ο Χριστιανισμός είναι η υπερβολή όλων των υπερβολών, το πιο απίστευτο από όλα τα απίστευτα. 
  
Για τούτο η πόρτα που μπαίνει κανένας στην εξωτική χώρα του Χριστού είναι μια μοναχά, η πίστη. Και για την πίστη δεν υπάρχει κανένα παρακάνωμα. Ενώ για την απιστία υπάρχει η πονηρή φρονιμάδα, το μέτριο και ο συμβιβασμός. 
Γι' αυτό οι τέτοιοι ψευτοχριστιανοί δεν αντέχουνε στη φωτιά της πίστεως και γυρίσανε τον Χριστιανισμό σε κάποιο σύστημα ηθικό, ωφέλιμο για την εγκόσμια ζωή, που γι' αυτό δεν τους χρειάζεται ολότελα ο Χριστός. Γιατί ο άπιστος φοβάται, ενώ όποιος πιστεύει «ως λέων πέποιθε», κατά τον προφήτη.


* Όποιος αγαπά τον Θεό, φλέγεται χωρίς να το δείχνει, χαίρεται χωρίς να γελά, συντρίβεται μέσα στον βυθό του εαυτού του.

* Η αγάπη που μας δίδαξε ο Χριστός είναι άλλο πράγμα από τη λεγόμενη φιλανθρωπία.  
Για τούτο οι φιλάνθρωποι δεν γεύουνται αυτή την αγάπη του Χριστού, που είναι «νερό που πηδά σε ζωή αιώνια». 
Οι φιλανθρωπίες που κάνουνε οι σημερινοί άνθρωποι είναι ένα χρέος κοινωνικό. 
Αυτοί οι φιλάνθρωποι, κι' όποιος είναι πρακτικός άνθρωπος, δεν είναι χριστιανοί.


 
* Όποιος αγαπά τον Χριστό και το Ευαγγέλιό του, αγαπά το πράγμα που αξίζει να αγαπηθεί πιο πολύ απ' όλα. Μέσα στον Χριστό βρίσκεται ό,τι αξίζει την αγάπη, η ταπείνωση, ο πόνος, η πραότητα, η πνευματική θλίψη κ' η πνευματική χαρά που είναι κ' οι δυο γλυκές όταν γίνονται στ' όνομα του Χριστού.

* «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». Να μας αναπαύσεις! Δεν θέλουμε ούτε να το ακούσουμε. Μα εμείς δεν θέλουμε ν' αναπαυθούμε. Εμείς θέλουμε νάμαστε φορτωμένοι, με τα πάθη μας, με τις έχθρες μας, με τους πολέμους, με τις φροντίδες της φιλοδοξίας, της σάρκας, με αίματα λερωμένοι, με πιστόλια, με κανόνια, με μπόμπες
Τί θα γίνουμε χωρίς αυτά, Κύριε ειρηνοποιέ;
Πώς θα ζήσουμε έτσι αναπαυμένοι, με τί θα γεμίσουμε τον άδειο τον εαυτό μας, αφού για μας είναι ζωή μονάχα αυτά τα πράγματα.  
Ειρήνη μας δίνεις, μα η ειρήνη είναι ο θάνατός μας, αφού είναι ο θάνατος των αγαπημένων μας παθών
Αν έλεγες «κ' εγώ θα σας φορτώσω και άλλα τέτοια βάρη, που δεν τα γνωρίζετε, εγώ θα πλουτήσω την ψυχή σας και με άλλα τέτοια πλούτη, που να μη ειρηνέψετε ποτέ», τότε θα ερχόμαστε κοντά σου, θα σε παραδεχόμαστε για Θεό μας. 
Εμείς θέλουμε θεούς που να μας φορτώνουνε, εκδικητικούς, σαν τον Άρη, σαν τον Δία, σαν τον Κρόνο, ψεύτες σαν τον Ερμή, σαν τους άλλους. 
Εμείς θέλουμε να ζούμε την κακία, γιατί αυτή είναι ζωντανή και δυνατή.  
«Ναι, έρχου, Κύριε!» Κράζει με χαρά ο Ιωάννης στον Ερχόμενο επί Νεφελών στη Δευτέρα Παρουσία. Πρέπει νάσαι άγιος, δίκαιος και μάλιστα νάσαι Ιωάννης, για να χαίρεσαι πως θάρθει ο Χριστός και να τον περιμένεις. 
Εμείς κράζουμε «μην έλθεις Κύριε». Γιατί είμαστε αμαρτωλοί και έρχεται η οργή του Κυρίου καταπάνω μας. Με την «ατομική μπόμπα» τα συλλογίζουμαι αυτά. 
Μόλις μαθεύτηκε, φόβος επέπεσε επί πάσαν καρδίαν. Μακάριοι όσοι είναι έτοιμοι σε κάθε στιγμή! Αλλά αλλοίμονο! Ποιος είναι έτοιμος σαν τον Ιωάννην τον αγιώτατο από τους αγίους; Όλοι μας φοβούμαστε μήπως έλθεις ως κλέπτης εν νυκτί (Λουκάς ΚΑ').


 
* Οι άνθρωποι, αν τους βρίσεις ή λογοφέρεις μαζί τους, ή γράψεις γι' αυτούς κακό, έρχεται ώρα που μπορεί να σου το συχωρέσουν. (Δεν βαρυέσαι, αδελφέ, ξέχασέ τα!) Κείνο που δεν θα σου συχωρέσουνε ποτέ και για το οποίο θα σε μισήσουνε, είναι να ζεις κατά τέτοιον τρόπο, που να ντρέπουνται εκείνοι για τη δική τους τη ζωή, νάναι η ζωή σου σαν ένας έλεγχος της δικής τους.

* Όποιος απογεύθηκε κατάκαρδα την ειρήνη του Χριστού, δεν βιάζει τον εαυτό του νάναι φτωχός, μα θεληματικά ποθεί τη φτώχεια, και χάνει τη χαρά του σαν αποκτήσει κάτι τι παραπάνω, ας είναι και το πιο τιποτένιο πράγμα. Κι' ό,τι είναι ταπεινό και φτωχικό και καταφρονεμένο, τ' αγαπά κρυφά μέσα στην καρδιά του χωρίς να λέγει τίποτα σε κανέναν, γιατί ο ταπεινός αγαπά τη σιωπή και τη λησμονιά: «Εγγύς ο Θεός της λυπηράς καρδίας».

* Μόλις σκορπίσουνε οι πειρασμοί κι' ανοίξει η πόρτα της ψεύτικης χαράς και της αναπαύσεως, κλείνει η πόρτα της αληθινής ευφροσύνης. Αυτό το νοιώθει καθαρά ο Χριστιανός.

* Προσευχή. Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία.

Αξιοπρόσεκτες ευσεβείς σκέψεις του ακαταβλήτου αγωνιστού αειμνήστου ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ † 1965. Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη".
Αφιέρωμα στο Φώτη Κόντογλου εδώ.

 Πηγή: http://users.uoa.gr/%7Enektar/arts/tributes/fwths_kontogloy/index.htm



Το πείραμα του Wörgl - (επιλέξτε ελληνική γλώσσα ) 




Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος 
" Η Εκκλησία οφείλει να αρθρώσει λόγο προφητικό "


Σύρου Δωρόθεος. "Σωτήρες - Ολετήρες" 



Η επιστροφή μου στο Χριστιανισμό

Μια συγκλονιστική μαρτυρία επιστροφής στην εκκλησία!








ΤΟ ΒΗΜΑ - πολιτισμός

''Και του χρόνου''

Η παραµυθία των Χριστουγέννων είναι τα ίδια τα Χριστούγεννα, το να πηγαίνεις αυτή τη µέρα στην εκκλησία, λίγο πριν χαράξει, µε το ψυχρό αεράκι να σου µπατσίζει το πρόσωπο. Μια τέτοια στάση προϋποθέτει ψυχικό πλούτο, αδιανόητο για τον σηµερινό κυνηγό εµπειριών 

 Ζουμπουλάκης Σταύρος

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  24/12/2011 05:45
"Και του χρόνου"
«Μετά τη λειτουργία». Φωτογραφία του Κώστα Μπαλάφα από το λεύκωμα «Ηπειρος», εκδόσεις Ποταμός/ Μουσείο Μπενάκη



  
Βιαστικά µάλλον και αστόχαστα απάντησα «ναι» στην τηλεφωνική πρόσκληση του «Βήµατος» να γράψω ένα µικρό προσωπικό κείµενο για κάποια παραµυθητικά Χριστούγεννα που έτυχε να ζήσω. Μόλις άρχισα να ψάχνω σαν τι θα µπορούσα να διηγηθώ, κανένα γεγονός έκτακτης παραµυθίας δεν ανέβαινε στην επιφάνεια της µνήµης, κανένα θαύµα, διαπίστωνα, δεν µε είχε επισκεφθεί, ούτε τότε που το ζητούσα ικετευτικά.

Οι µέρες περνούσαν, η προθεσµία παράδοσης του κειµένου πλησίαζε και η αµηχανία µου µεγάλωνε. Συναντήθηκα τότε µε πεφιληµένο φίλο, λίγο µεγαλύτερό µου, συνοδίτη από τα χρόνια της πρώτης νεότητας, και µέσα στα τόσα άλλα που κουβεντιάσαµε του µίλησα και για το αδιέξοδό µου, ελπίζοντας να µου απαντήσει να µην παιδεύοµαι άδικα και να τηλεφωνήσω χωρίς άλλη χρονοτριβή, ζητώντας συγγνώµη που τελικά δεν θα κατάφερνα να στείλω το κείµενο. Αντί όµως να πει αυτά που περίµενα και ευχόµουν, µου µίλησε αρκετή ώρα, µε ήρεµη θέρµη, για τον εαυτό του, πράγµα που σπάνια έκανε, και τη δική του χριστουγεννιάτικη παραµυθία. Μεταφέρω εδώ, αδέξια και άτακτα, όσα συγκράτησα:

«Η παραµυθία των Χριστουγέννων, φίλε, είναι τα ίδια τα Χριστούγεννα, το ανήκουστο γεγονός ότι Θεός εφανερώθη εν σαρκί, ότι ο προ των αιώνων έγινε παιδίον νέον. Αυτό όµως είναι απρόσιτο στον µικρό και ταλαίπωρο άνθρωπο, πώς να παρηγορήσει τον τσακισµένο; Πραγµατικά δεν ξέρω. Ενα µόνο ξέρω παιδιόθεν, πως “τη 25η του µηνός, προ της πρωίας, και νυκτός έτι ούσης, ως έθος εστί, συναγόµεθα πάντες εν τη Εκκλησία και αρχόµεθα της λοιπής ακολουθίας της κατά σάρκα Γεννήσεως του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ηµών Ιησού Χριστού”, αναζητώντας εκεί, έστω και ανεπίγνωστα, έναν κόκκο από αυτήν την άκρα παραµυθία, µια σταγόνα χαράς.

Μέσα στο ρεύµα αυτού του συλλογικού και πανάρχαιου έθους, δικό µου προσωπικό έθος είναι να πηγαίνω τούτη τη µέρα στην ίδια πάντα εκκλησία, στην εκκλησία των παιδικών µου χρόνων, στην εκκλησία του πατέρα µου, όπου, µικρό παιδί, έφτανα στο ιερό λίγο µετά από αυτόν. Την παραµονή το βράδυ ύπνος από νωρίς, και άλλα που ξέρεις. Μου άρεσε και µου αρέσει ακόµη να µου µπατσίζει το πρόσωπο το ψυχρό αεράκι, και µου άρεσε τότε να ακούω τον ήχο που έκαναν τα καλά µου πατούµενα στη νυχτερινή σιγαλιά. Σήµερα εξακολουθώ να πηγαίνω στον ίδιο ναό και χαίροµαι που βλέπω τα ίδια πρόσωπα, εκεί, χρόνια και χρόνια, στην ίδια θέση, τους νέους να έχουν γεράσει, τα παιδιά να έρχονται µε τα παιδιά τους (όπως και εγώ άλλωστε) και τα εγγόνια τους. Πολλοί λείπουν, ανάµεσά τους και ο δικός µου πατέρας, τριάντα και χρόνια, ενώ άλλοι δεν µπορούν πια να έρθουν, νικηµένοι από τα γηρατειά και τις αρρώστιες, όπως η µάνα µου, εκείνη που εκκλησιαζόταν κυριολεκτικά κάθε µέρα. Στο ιερό ο γιος µου, που εξακολουθεί να πηγαίνει εκεί, κι ας µεγάλωσε πια, ενώ εγώ βγήκα, κατ΄ απαίτηση του πατέρα µου, στα πρώτα χρόνια της εφηβείας. Με συγκινεί να τον βλέπω να ξεπροβάλλει από τη θύρα της Προθέσεως.

Τόσο λίγη είναι η δική µου ιστορία χριστουγεννιάτικης παραµυθίας. Είναι όµως λίγο αυτό; Υπάρχει µεγαλύτερη παραµυθία από το να αξιώνεσαι να εορτάζεις κάθε χρόνο το ίδιο καινότατο γεγονός; Παλιά θύµωνα σχεδόν που δεν έπαιρναν είδηση οι άνθρωποι τι γίνεται τη µέρα αυτή. Σήµερα εξακολουθώ να στενοχωριέµαι αλλά πιο ήρεµα, αναλογιζόµενος και τα δικά µου χάλια. Μήπως και τότε άλλωστε, Αυγούστου µοναρχούντος, πήραν είδηση τι είχε γίνει; Απαρατήρητα γεννήθηκε ο Θεός. Ενα αθόρυβο γεγονός η Γέννησή του, όπως η βροχή πάνω στο µαλλί του προβάτου (ως πόκω γαστρί παρθενική κατέβης υετός, Χριστέ).

Υπάρχει µεγαλύτερη παρηγοριά, για ορισµένους τουλάχιστον από µας, όλο και λιγότερους µε τον καιρό, από το να υποδεχόµαστε κάθε χρόνο τη Γέννηση του Θεού, ακούγοντας τον όρθρο των Χριστουγέννων, το Ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί, και άνθος εξ αυτής, Χριστέ, εκ της Παρθένου ανεβλάστησας εξ όρους ο αινετός κατασκίου δασέος ή το Θεός ων ειρήνης, Πατήρ οικτιρµών, της µεγάλης βουλής σου τον Aγγελον ειρήνην παρεχόµενον απέστειλας ηµίν;

Ολοι γυρεύουµε τη χαρά. Το ίδιο και εγώ. “Πάντων σκιρτώντων, σκιρτήσαι θέλω καγώ, χορεύσαι βούλοµαι, πανηγυρίσαι θέλω”, όπως λέει ένας µεγάλος άγιος στην αρχή µιας οµιλίας του για τα Χριστούγεννα. Για αυτή τη χαρά θα κινήσω και φέτος, αν θέλει ο Θεός, στις 5.15 τα χαράµατα, για τον ναό. Αµποτε να µην είναι η τελευταία φορά της ζωής µου. Μία είναι η καλύτερη ευχή στον κόσµο: Και του χρόνου!».

Μακάρισα τον καλό φίλο που δεν κυνηγάει το έκτακτο, που δεν θηρεύει τη σπάνια εµπειρία, που δεν ενδίδει στον πειρασµό του πειρασµού, όπως θα έλεγε ο Λεβινάς, αλλά ζει το καινό µέσα στην κανονική επανάληψη του ίδιου. Αυτό είναι το αληθινά σπάνιο, το πραγµατικά ακραίο, η όντως παραµυθία, το θαύµα. Μια τέτοια στάση προϋποθέτει (άλλο τόσο και διαπλάθει) έναν πλούτο ψυχικό εντελώς αδιανόητο για τον σηµερινό κυνηγό εµπειριών. Η απάντηση του φίλου µε παραµύθησε λίαν, µολονότι βρίσκοµαι µίλια µακριά της (ή ίσως ακριβώς για αυτό), και τη µεταφέρω και εγώ εδώ, άκρες µέσες, προς παραµυθία των αναγνωστών. Και του χρόνου!



Γιατί ο γέροντας Πορφύριος δεν μίλησε για τα επερχόμενα;

Σε μια εποχή που όλο και περισσότερος κόσμος νιώθει την ανάγκη, εξαιτίας της βαθύτατης κρίσης που πλήττει την ανθρωπότητα, να ασχοληθεί με εσχατολογικά γεγονότα όπως αυτά περιγράφονται στην Αποκάλυψη του Αγίου  Ιωάννου του Θεολόγου αλλά και όπως με τη Χάρη του Θεού αποκαλύφθηκαν στους Προφήτες, στους Πατέρες της Εκκλησίας αλλά και σε σύγχρονους αγίους γέροντες όπως ο Γέρων Παΐσιος, πρέπει να σταθούμε ιδιαίτερα στη στάση του Γέροντα Πορφυρίου και να αποκωδικοποιήσουμε γιατί ένας τόσο μεγάλος Άγιος της εποχής μας, ενώ γνώριζε με ακρίβεια και λεπτομερέστατα για όλα όσα ζούμε και που έρχονται, εν τούτοις απέφευγε να μιλάει για αυτά.
Πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαιτέρως γιατί ο γέροντας δεν μίλησε καθόλου για τα επερχόμενα, αλλά αποκάλυψε μόνο τα αναγκαίως απαραίτητα και σε συγκεκριμένους ανθρώπους.
Ο βασικός πυρήνας της σκέψης του Γέροντα Πορφυρίου ήταν ότι ο κόσμος είναι ανάγκη να εμπεδώσει και να καλλιεργήσει την αγάπη προς το δημιουργό του, όχι μέσα από το φόβο των μελλούμενων, αλλά μέσα από μια ανιδιοτελή σχέση, όπως ο στοργικός πατέρας προς το παιδί του.
Γιατί η ενότητα που ήταν η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Χριστού προς τους Αποστόλους, μπορεί να εξασφαλισθεί όταν το παιδί ενωθεί με τον πατέρα δια της αγάπης πρωτίστως και όχι δια του φόβου.
Ο Γέρων Πορφύριος παρομοίασε ευστόχως την εποχή που ζούμε όπως τα χρόνια λίγο πριν έλθει ο Χριστός.
Τι επικρατούσε τότε; Μια ρωμαϊκή «ειρήνη» στην εξουσία, η ειδωλολατρία, ένα ιερατείο αλλοτριωμένο από τα πάθη της εξουσίας, υποκριτικό χωρίς να ωφελεί αντιθέτως να απομακρύνει τον κόσμο από τον Θεό και τέλος υπήρχε μια μικρή μερίδα αγνών και αγαθών ανθρώπων.
Όλα αυτά περιγράφουν το σήμερα με λεπτομέρεια και η επανάληψη της ίδιας εποχής  προφανώς πρέπει να μας προβληματίσει εντόνως.
Πριν από τον Χριστό υπήρξαν προφητείες για τον ερχομό Του αλλά και προειδοποιήσεις για μετάνοια στο λαό του Θεού, όπως στην περίπτωση του Ιωνά και της Νινευή.
Ωστόσο αυτές οι προφητείες στάλθηκαν από τον Θεό για εκείνους τους λίγους αγνούς και αγαθούς ανθρώπου κάθε εποχής, όπως προανέφερα, γιατί είχαν την καλή προαίρεση να δεχθούν τα μηνύματα και να γνωρίζουν τι θα πράξουν.
Με αυτό το σκεπτικό ενεργούσε και ο Γέρων Πορφύριος καλώντας τους ανθρώπους να πλησιάσουν από αγάπη στον Χριστό και όχι από τον φόβο φοβερών γεγονότων.
Γνώριζε αλλά δεν έλεγε. Μιλούσε λακωνικά και κωδικοποιημένα και γνώριζε ότι υπήρχε στην εποχή του μεγάλο χάσμα στην πνευματικότητα των ανθρώπων του Αγίου Όρους με τον έξω κόσμο.
Για αυτό το λόγο είχε στείλει άνθρωπο να ειδοποιήσει τον Γέροντα Παΐσιο να πάψει πλέον να μιλάει για τον αντίχριστο, το χάραγμα, επικείμενους πολέμους κλπ.
Όχι γιατί ήταν λάθος αυτά που με Θεία φώτιση είχε πληροφορηθεί ο Γέρων Παΐσιος, αλλά γιατί τα πνευματικά μέτρα του κόσμου είναι σε τέτοια επίπεδα που ο φόβος δεν θα είχε κανένα ουσιαστικό  αποτέλεσμα και ήταν αναγκαία η προσέγγιση μόνο δια της αγάπης του Χριστού.
Διότι  αν άνθρωπος αγαπήσει τον Θεό, τότε ο Θεός όταν αλλάζουν οι άνθρωποι αλλάζει και Εκείνος την ιστορία. Το ίδιο έγινε και στην επικείμενη καταστροφή της Νινευή.
Ο ίδιος ο Γέροντας Πορφύριος τις τελευταίες ημέρες του τόνιζε την ηθική κατάπτωση και εξαθλίωση που έχουμε περιέλθει ως λαός και τόνιζε στα πνευματικά του τέκνα να βρουν τον στίχο της Παλαιάς Διαθήκης που λέει «ἱμάτιον ἔχεις, ἀρχηγὸς ἡμῶν γενοῦ».
Εκεί μας έλεγε ότι περιγράφεται η σημερινή κατάσταση ανάγλυφα. Ίδιες καταστάσεις του «παλαιού Ισραήλ» με τον «νέο Ισραήλ» και ίδια συμπτώματα.
Ο «παλαιός Ισραήλ» έχασε την ενότητα του με τον Θεό και ο «νέος Ισραήλ» έχασε αυτήν ακριβώς την πορεία ενότητας με τον Χριστό.
Αυτή ήταν και η μεγάλη λαχτάρα του Γέροντα και την υπηρέτησε κυριολεκτικώς μέχρι τελευταίας πνοής.
Η Αρχιερατική Προσευχή του Χριστού «Ίνα ώσιν εν» ήταν αυτή που υπηρέτησε ο Γέροντας όσο ζούσε και με αυτή κοιμήθηκε στα χείλη. Γιατί γνώριζε ότι η ανθρωπότητα διασφαλίζοντας την ενότητα με τον Χριστό δεν θα είχε ποτέ να φοβηθεί ούτε πολέμους, ούτε αντίχριστο.
Αντιθέτως σήμερα προσεγγίζουμε το κακό και εξετάζουμε τα επερχόμενα ως αναπόφευκτο κακό. Εκεί χάνουμε όλη την ουσία.
Οι πόλεμοι, οι επικείμενες συμφορές και γεγονότα είναι το ύστατο φάρμακο στην αποστασία του ανθρώπου και για αυτό ο Γέρων Πορφύριος έλεγε ότι: «Η Αποκάλυψη γράφτηκε για να μην γίνει».
Γιατί η Αποκάλυψη έχει ως σκοπό την προειδοποίηση και ο τρόπος να αποφευχθεί είναι μόνο αν υπηρετήσουμε την ενότητα που μας άφησε ο Χριστός ως παρακαταθήκη.
Αυτή είναι η θεραπευτική αγωγή στον ασθενή, γιατί αν η ασθένεια προχωρήσει, τα γεγονότα της Αποκάλυψης θα είναι ο ακρωτηριασμός που προκαλεί ο ιατρός όταν χτυπήσει η γάγγραινα.
Έλεγε ο Γέροντας: «Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φθάσει σε μία αθλία κατάσταση. Ο Θεός, όμως μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει ν' απελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού, ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό»
Είναι από τις ελάχιστες φορές που ο γέροντας μίλησε για αυτά που ζούμε και που έρχονται. Τόνιζε ότι αλλάζει η δικαιοσύνη του Θεού και  ότι η κατάστασή μας είναι αθλία.
Έβλεπε όμως το έλεος Του Θεού για μία ακόμη φορά να επισκέπτεται την ανθρωπότητα. Το ίδιο έλεγε και ο Γέρων Παΐσιος όταν επισκέπτες τον πλησίαζαν με έκδηλη αγωνία για τα επερχόμενα και όταν τον ρωτούσαν πότε θα έρθει η οργή του Θεού. Εκείνος έλεγε ότι «Θα πρέπει να ζητούμε να έρθει το έλεός Του και όχι η οργή Του».
Αυτό έχει ανάγκη η ανθρωπότητα και έτσι πρέπει να προσεγγίζει αυτά που είπαν οι Άγιοί μας. Αυτά που προφητεύθηκαν για τις μέρες μας, αφορούν εκείνους τους λίγους, που όπως προ Χριστού, έχουν την προαίρεση να υπηρετήσουν την εν Χριστώ ενότητα.
Οι φυλλάδες, ο ξένος τύπος, κανάλια και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, ασχολούνται συστηματικά με το  τι είπε ο Γέρων Παΐσιος και άλλοι σύγχρονοι γέροντες. Δεν γνωρίζω αν το κάνουν για λόγους διαφημιστικούς, εμπορικούς κλπ. Πρέπει όμως να προβληματιστούμε. Να προβληματιστούμε για να αναζητήσουμε την ουσία μέσα σε όλα αυτά.
Το 2009 επισκεπτόμενοι την Ρωσία, μέσα στα πλαίσια  της προσπάθειας έκδοσης των επιστολών του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια, συναντηθήκαμε με υψηλόβαθμο στέλεχος της Κυβέρνησης της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Με έκπληξη άκουσα μια ερώτηση που σχετίζεται με όλα τα παραπάνω.
Με ρώτησε :
- Γέροντα Γεώργιε, οι πατέρες στο Άγιον Όρος λένε ότι θα γίνει πόλεμος Ρωσίας Τουρκίας για την Κωνσταντινούπολη. Εσείς τι λέτε για αυτό ;
Του απάντησα δίχως να το σκεφτώ, όπως πιστεύω θα απαντούσε και ο Γέρων Πορφύριος.
- Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που είναι ένας μεγάλος Άγιος της Ορθοδοξίας είπε: "Θα προσπαθούν να το λύσουν με την πέννα, μα δεν θα μπορούν. 99  φορές με τον πόλεμο και μια με την πέννα". «Πάντως εμείς, είμαστε με την πέννα», συμπλήρωσα.
Οι Έλληνες πιστεύω ότι είχαν την ευλογία να τους στείλει ο Θεός μια αποκαλυπτική προσωπικότητα όπως ο Γέρων Πορφύριος για να μας δείξει τον τρόπο και τον δρόμο για να αποφύγουμε συμφορές και δυσκολίες.
Εναπόκειται σε εμάς πως θα διαχειριστούμε την παρακαταθήκη που μας άφησε και να μην περιμένουμε το πλοίο να συγκρουστεί με το παγόβουνο.
Αν ενεργούμε ο καθένας από μόνος του και ξεκομμένοι από τον Χριστό, είναι σίγουρο τότε ότι θα πούμε αυτό που είπε ο άγιος γέροντας: «Μπορεί όμως, με το σχέδιο τού Θεού, να έρθει, να έρθει ώστε οι άνθρωποι ν' αποκτήσουν μία επίγνωση, να ιδούνε το χάος ολοζώντανο μπροστά τους, να πούνε: Έ! Πέφτουμε στο χάος, χανόμαστε. Όλοι πίσω, όλοι πίσω, γυρίστε πίσω, πλανηθήκαμε. Και να έρθουνε πάλι στο δρόμο τού Θεού και να λάμψει η Ορθόδοξος πίστις».
Οι τελευταίες ημέρες του Γέροντα Πορφυρίου ήταν και οι πλέον αποκαλυπτικές για τα πνευματικά του παιδιά αλλά και για όλη την ανθρωπότητα. Ο γέροντας μας μάζεψε στο κελί του στα Καυσοκαλύβια και μας είπε: «Δεν μου αρέσει να προφητεύω αλλά θα σας πω μια προφητεία.»
Ο Γέροντας μας μίλησε για το τι θα συμβεί στην  Ελλάδα και ποιο είναι το μέλλον της. Ήταν αποκαλυπτικός για το μέλλον της Ελλάδας. Όλα αυτά πλέον άρχισαν να πραγματοποιούνται. Σήμερα ζούμε όλα όσα μας είπε και που άρχισαν να πραγματοποιούνται με ακρίβεια.
Η μεγαλύτερη αποκάλυψη του Θεού ήταν  το τελευταίο βράδυ της ζωής του, όταν για μισή ώρα περίπου προσευχόταν με την αρχιερατική προσευχή του Ιησού «Ίνα ώσιν εν».
Το ίδιο το Άγιο Πνεύμα προσευχόταν μέσω του Γέροντα Πορφυρίου για την εν Χριστώ ενότητα όλων των Χριστιανών αλλά και όλων των ανθρώπων της γης, για να μην έρθουν τα δεινά της αποκαλύψεως.
Αυτή η προσευχή είναι και η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Χριστού στο ανθρώπινο γένος. Το να γίνει πράξη η ενότητα της ανθρωπότητας με τον Θεό. 
Αυτή η παρακαταθήκη σήμερα 21 χρόνια μετά την κοίμηση του Γέροντα Πορφυρίου παραμένει ζωντανή και αποτυπωμένη σε μια εικόνα. Την Παναγία «»Ίνα ώσιν εν» την Πατριώτισσα, μια εικόνα προφητική και εσχατολογική, που πλέον γνωρίζει όλη η Χριστιανοσύνη.
Αυτή την παρακαταθήκη την υπηρετούμε μέχρι σήμερα τα παιδιά του και ελπίζουμε σε αυτήν.
Υσ: Στις 2 Δεκεμβρίου ήταν η ημέρα κοίμησης του Γέροντα Πορφυρίου. Αφιερώνουμε αυτό το άρθρο εις τη μνήμη του και να εύχεται από τους ουρανούς  για αυτή την εν Χριστώ ενότητα, για τη σωτηρία όλου του κόσμου.
* Ιερομόναχος π.Γεώργιος Καυσοκαλυβίτης
Ιερά Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής, Ιερά Σκήτη Αγίας Τριάδος Καυσοκαλυβίων Αγίου Όρους/www.romfea.gr


Ναυπάκτου π .Ιερόθεος :Νομίζω δεν δημιουργεί ιδιαίτερα προβλήματα η νόμιμη μετανάστευση, όταν γίνεται μέσα στα πλαίσια που θέτει η σωστά οργανωμένη πολιτεία, αλλά προβλήματα δημιουργεί η κατευθυνόμενη από διάφορα κέντρα λαθρο­μετανά­στευση, που κάνει τους λαθρομετανάστες θύματα και τις χώρες προτεκτοράτα.



Συνέντευξη στην Εφημερίδα "Η Αυγή"- «Αντιχριστιανικές κι απάνθρωπες» χαρακτηρίζει τις πράξεις βίας κατά των μεταναστών ο μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος μιλώντας στην "Αυγή" της Κυριακής. Ο ιεράρχης τονίζει ότι το μεταναστευτικό πρέπει να επιλυθεί από ένα οργανωμένο κράτος κι όχι από οργισμένους πολίτες και με βία. Παράλληλα σημειώνει ότι πρέπει να διδασκόμαστε από την Ιστορία κι ότι δεν πρέπει να επαναληφθούν φαινόμενα ιεραρχών που συνεργάστηκαν με δικτατορικά καθεστώτα.
Ο μητροπολίτης Ιερόθεος μιλά ακόμη για την κρίση αποδίδοντας σημαντική ευθύνη για τη δημιουργία της στη φιλαυτία των ανθρώπων, ενώ επισημαίνει ότι η φιλανθρωπία της Εκκλησίας δεν είναι η λύση στην κρίση, καθώς «ο άνθρωπος δεν θέλει να γίνει ζητιάνος, θέλει να οικονομεί τα προς το ζην με αξιοπρέπεια».

* Η χώρα αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή οικο­νο­μική κρίση. Τι ρόλο μπορεί να παίξει η Εκκλησία στην αντιμετώπιση της κρίσης; Το φιλανθρωπικό έργο αρκεί;
Η πρόσφατη οικονομική κρίση πράγματι είναι πρωτοφανής, όπως τη χαρακτηρίζετε. Πολλοί θεωρούν ότι έχει γεωπολιτικά χαρακτηριστικά και συνδέεται με ανταγωνισμούς μεταξύ δυτικών και ανατολικών οικονομιών. Οι γεωπολιτικές στρατηγικές θέλουν να έχουν το πάνω χέρι στην περιοχή μας, ειδικά γύρω από τη Μεσόγειο Θάλασσα, και οι παγκόσμιες κοινωνίες έχουν τα σχέδιά τους.
Η Εκκλησία δεν μπαίνει σε τέτοιες αναλύσεις, αλλά νοηματοδοτεί τον βίο των ανθρώπων, συνέχει τον κοινωνικό ιστό. Βεβαίως, δεν είναι θρησκεία για να ικανοποιεί απλώς τα θρησκευτικά συναισθήματα των ανθρώπων, γιατί τότε όντως θα ήταν το «όπιο του λαού», για να αποκοιμίζει τους ανθρώπους, ώστε να επιβιώνουν οι ισχυροί που εκμεταλλεύονται τον λαό. Η Εκκλησία είναι κοινότητα, όπως την αισθανόταν ο στρατηγός Μακρυγιάννης, ο οποίος στο όνομα αυτής της Εκκλησίας αγωνίστηκε εναντίον κάθε κατεστημένου, όπως φαίνεται στα απομνημονεύματά του. Η Εκκλησία πρέπει να λειτουργεί με την αρχαία έννοια του όρου, ως συνάντηση των ανθρώπων, ως εκκλησία του Δήμου, έχοντας κέντρο τον Θεό.
Έτσι η Εκκλησία, ως μεγάλη οικογένεια και πνευμα­τικό ιατρείο, προσπαθεί να θεραπεύσει τα προβλήματα των ανθρώπων. Άλλωστε ο άνθρωπος δεν έχει μόνον ψυχή, αλλά και σώμα, δεν έχει μόνον πνευματικές, αλλά και υλικές ανάγκες. Έτσι η Εκκλησία εξασκεί φιλανθρωπία σε όσους έχουν ανάγκη, όπως πολλές φορές έχει ανακοινωθεί.
Αλλά αυτό δεν είναι λύση. Ο άνθρωπος δεν θέλει να γίνει ζητιάνος, αλλά θέλει να δουλεύει και να οικονομεί τα προς το ζην με μόχθο και αξιοπρέπεια, ζητά δουλειά και δικαιοσύνη, απαιτεί το κράτος να διοργανωθεί, για να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του, όχι μόνον να εισπράττει τους φόρους, αλλά οι φόροι να είναι ανταποδοτικοί στην κοινωνία.
* Τι οδήγησε στην κρίση; Η Εκκλησία υποστηρίζει ότι δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και πνευματική. Τι σημαίνει αυτό ακριβώς για τις αιτίες της κρίσης;
Το θέμα έχει πολλές πλευρές και ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία. Αν δούμε το θέμα από κοινωνικής πλευράς, τότε διαπι­στώνεται ότι φταίνε οι πολιτικοί, τουλάχιστον όσοι άσκησαν αμέσως ή εμμέσως εξουσία όλα αυτά τα χρόνια και δεν μπόρεσαν να προβλέψουν ή να ανατρέψουν τα επερχόμενα. Και δεν μπορούν να δικαιολογούνται ότι η αντιπο­λίτευση, τα συνδικάτα, οι δημοσιογράφοι κ.λπ. δεν τους επέτρεψαν να κάνουν ορθή πολιτική, γιατί ο ηγέτης ψηφίζεται από τον λαό για να ηγείται και όχι να άγεται και φέρεται από διάφορες δυνάμεις.
Όμως, η Εκκλησία βλέπει τα πράγματα και πέρα από αυτά. Βέβαια, θα πρέπει να κάνω μια διευκρίνιση. Όταν κάνουμε λόγο για Εκκλησία, δεν πρέπει να εννοούμε τους κληρικούς ή μερικούς που εκκλησιάζονται, αλλά όλους εκείνους που είναι βαπτισμένοι και ζουν δυνάμει και ενεργεία στον εκκλησιαστικό χώρο.
Πάντως, η κρίση δεν είναι έξω από εμάς, αλλά μέσα μας. Πρόκειται για μια νοοτροπία ευδαιμονίας, εκμετάλλευσης, ευμάρειας, συσσώρευσης υλικών αγαθών εις βάρος του λαού και της ίδιας της κοινωνίας. Αυτό δείχνουν η φοροδιαφυγή, τα καταναλωτικά δάνεια, η αδιαφάνεια στα οικονομικά. Πάντως, δεν μπορεί κάποιος κληρικός να ζει με άνεση, όταν άνθρωποι γύρω του πεινάνε και υποφέρουν.
Τελικά, ένα βασικό αίτιο της πνευματικής κρίσης που έχει και συνέπειες στην κοινωνία είναι το υπαρξιακό κενό, η φιλαυτία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτή η φιλαυτία είναι αντίθετη με τη φιλοθεΐα και τη φιλανθρωπία, είναι μισοθεΐα και μισανθρωπία.
* Πρόσφατα, μαζί με αρκετούς ακόμα μητροπολίτες, ταχθήκατε δημοσίως κατά της Χρυσής Αυγής. Έχει διατυπωθεί το επιχείρημα ότι οι πρακτικές και οι πολιτικές απόψεις της οργάνωσης αυτής είναι αντίθετες με την ουσία της χριστιανικής διδασκαλίας. Συμφωνείτε;
Θα έχετε προσέξει ότι εκφράσθηκα εναντίον του ρατσισμού και της βίας από οπουδήποτε και αν προέρχονται. Δεν μπορώ ως ιεράρχης να αποδεχθώ ιδεολογικά συστήματα που έχουν φασιστικές και ναζιστικές νοοτροπίες, συστήματα νιτσεϊκά και απάνθρωπα, που χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους βιολογικής και κοινωνικής ευγονικής για να υπερισχύσει μια ράτσα εις βάρος άλλων ανθρώπων. Δεν μπορώ να δεχθώ βιαιότητες εναντίον απλών, φτωχών, ασθενών και απροστά­τευτων ανθρώπων. Με συγκλονίζουν πολύ τέτοιες συμπεριφορές, γιατί όλα αυτά είναι αντιχρι­στιανικά και απάνθρωπα.
Όμως, προβληματίζομαι έντονα από το ότι η γενιά του Πολυ­τεχνείου εξεγέρθηκε εναντίον της χούντας ζητώντας ένα καλύτερο μέλλον και όμως στη Μεταπολίτευση μερικοί από αυτούς που απέκτησαν εξουσία και κυβέρνησαν τη χώρα οδήγησαν τον λαό σε αυτήν τη μεγάλη κοινωνική και οικονομική κρίση. Προβληματίζομαι γιατί γκρεμίζονται τα οράματα του λαού με ωραίες λέξεις, όπως «μεταπολίτευση», «αλλαγή», «σοσιαλισμός», «κάθαρση», «εκ­συγ­χρο­νισμός», «επανίδρυση του κράτους», «Χρυσή Αυγή» κ.λπ. Με αυτά που λέω δεν σημαίνει ότι υιοθετώ τον συμψηφισμό, αλλά όλα αυτά τα χρόνια το σύστημα ήταν άρρωστο.
Τελικά, είναι αρμοδιότητα της δημο­κρατικής πολιτείας να θέτει δημοκρατικούς κανόνες για τη διαχείριση των κοινών, να φροντίζει για την ασφάλεια των πολιτών και να καλλιεργεί στους ανθρώπους αληθινή δημοκρατική συνείδηση με τη σωστή παιδεία.
* Από την άλλη μεριά κάποιοι ιεράρχες δείχνουν να συμπλέουν με τη Χρυσή Αυγή και να επικροτούν κάποιες από τις πολιτικές της. Πώς σχολιάζετε αυτήν την επιλογή;
Η Εκκλησία δεν είναι πολιτικός σχηματισμός για να επιβάλλει κομματική πειθαρχία στα μέλη της και να τους υποδεικνύει πώς να εκφράζονται. Ο κάθε ιεράρχης αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα στη Μητρόπολή του και εκφράζεται ανάλογα. Δεν κρίνω δηλώσεις των ιεραρχών. Εκφράζω την άποψή μου και προσπαθώ να συντονίζω την πράξη με τον λόγο ή μάλλον προσπαθώ ο λόγος να είναι απόρροια της πράξης.
Νομίζω ότι πρέπει να σεβόμαστε το δημοκρατικό σύστημα, όπως αυτό εκφράζεται στο κοινοβούλιο με τη συμπολίτευση και την αντιπο­λίτευση. Το πώς όμως θα λειτουργεί το κοινοβούλιο θα πρέπει να το ρυθμίσουν οι ίδιοι οι πολιτικοί. Εμείς δεν μπορούμε να υιοθετούμε πρακτικές που υπονομεύουν τη Δημοκρατία.
Σε παλαιότερους χρόνους υπήρξαν ιεράρχες οι οποίοι συμμετείχαν στο «ανάθεμα» του Βενιζέλου, ύμνησαν δικτα­τορικά καθεστώτα, συνεργά­στηκαν με τη χούντα. Τέτοια φαινό­μενα δεν πρέπει να επαναληφθούν σήμερα από τους ιεράρχες. Πρέπει να διδασκόμαστε από την Ιστορία.
* Το ζήτημα της μετανάστευσης διχάζει την κοινωνία. Πώς πιστεύει η Εκκλησία ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτό το ζήτημα;
Ο Έλληνας από αρχαιοτάτων χρόνων έκρυβε μέσα του έναν «μετανάστη» και ταξίδευε σε όλο τον κόσμο. Γινόταν πολίτης κάθε χώρας, χωρίς να χάνει την εθνική του ταυτότητα και τη φιλοπατρία του. Σήμερα ο κόσμος, με τα μέσα που διαθέτει, συνεχώς μετακινείται.
Νομίζω δεν δημιουργεί ιδιαίτερα προβλήματα η νόμιμη μετανάστευση, όταν γίνεται μέσα στα πλαίσια που θέτει η σωστά οργανωμένη πολιτεία, αλλά προβλήματα δημιουργεί η κατευθυνόμενη από διάφορα κέντρα λαθρο­μετανά­στευση, που κάνει τους λαθρομετανάστες θύματα και τις χώρες προτεκτοράτα.
Νομίζω ότι η μετανάστευση και η λαθρομετανάστευση αντιμετω­πίζονται από ένα οργανωμένο κράτος και όχι από τους οργισμένους πολίτες του, από νόμιμους θεσμούς με αρχές και όραμα, προοπτική και ευαισθησία και όχι με τη βία. Το θέμα αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα και υπευθυνότητα και όχι με επιπόλαιες κινήσεις. Με ενοχλεί πολύ το ότι άνθρωποι και λαοί θεωρούνται πιόνια στη διεθνή σκακιέρα των ποικιλώνυμων συμφερόντων.



Δευτέρα, 18 Ιουνίου 2012


Τι είναι Μασονία

Ανταποκρινόμενος σε παράκληση Χριστιανών μας να μάθουν τι είναι η Μασονία αναφέρω με συντομία τα εξής:
Έχουμε τον παλαιότερο Μασονισμό που ήταν καθαρά επαγγελματικός και είχε ως μέλη του κτίστες και ξυλουργούς, που ανελάμβαναν εργολαβικά την ανοικοδόμηση διαφόρων οικοδομημάτων αποκρύπτοντας τα μυστικά της τέχνης στους άλλους συντεχνίτες τους, που δεν άνηκαν στην οργάνωσή τους.
Τα σωματεία αυτά των τεκτόνων και κτιστών συνεργάστηκαν και με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία για το κτίσιμο Ιερών Ναών. Η Παπική αυλή τα έθεσε υπό την προστασία της, και διάφοροι Πάπες τους παρεχώρησαν προνόμια, ώστε να είναι απαλλαγμένοι από φόρους και άλλες επιβαρύνσεις και ελεύθεροι να εξασκούν τις τέχνες τους. Γι’ αυτό και ονομάστηκαν Ελεύθεροι Τέκτονες.
Όταν τα σωματεία αυτά των τεκτόνων και κτιστών ανελάμβαναν την ανέγερση κάποιου οικοδομήματος, έπρεπε κάπου εκεί κοντά να έχουν που να μείνουν. Έτσι δημιουργήθηκε η «Στοά», η οποία στην αρχή ήταν ένα παράπηγμα στο οποίο οι εργαζόμενοι στα διαλείμματα της δουλειάς τους πήγαιναν για να ξεκουραστούν και να φάνε κάτι.
Έκτος από τα επαγγελματικά μυστικά, οι συντεχνίες αυτές είχαν και κάποια συνθήματα με τα οποία εγνωρίζοντο με ομοϊδεάτες συναδέλφους τους, που ήρχοντο από άλλα μέρη και οι οποίοι εγένοντο δεκτοί σε ελεύθερη επικοινωνία και συνεργασία μαζί τους.
Μέχρι εδώ τα πράγματα είναι απλά και δεν υπάρχει στη Μασονία καμμιά μύηση για την πρόσληψη νέων μελών. Οι τέκτονες την Επαγγελματικής Μασονίας επίστευαν στην αγία Τριάδα και κάθε ένας απ’ αυτούς έπρεπε να είναι πιστός στο Θεό και στην Εκκλησία και να αποφεύγει τις πλάνες και τις αιρέσεις.
Από τον 17ο αιώνα μ.Χ. και μετά η Μασονία (από την αγγλική λέξη Mason = κτίστης) εγκατέλειψε τον επαγγελματικό της χαρακτήρα και άρχισε να παίρνει θεωρητικό χαρακτήρα. Παρά το γεγονός ότι κατά την περίοδο αυτή εισχώρησαν στη διδασκαλία των Μασόνων ειδωλολατρικά και Ιουδαϊκά στοιχεία, η θρησκεία τους εξακολουθεί να είναι η χριστιανική. Οι Τεκτονικές στοές έχουν ως προστάτη τους κυρίως τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο.
Το 1717 μ.Χ. ιδρύθηκε στο Λονδίνο, με την συνένωση των τελευταίων τεσσάρων επαγγελματιών στοών η Μεγάλη Στοά, που είναι η μητέρα της θεωρητικής Μασονίας.
Από εδώ και πέρα η Μασονία χάνει την απλότητα που είχε πριν, καθώς και την αποκλειστική σχέση της με την Εκκλησία και τη Χριστιανική πίστη γενικά. Απλώνεται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική. Στη Γαλλία αναλαμβάνει την διεύθυνση των μασονικών στοών ο αδελφός του Ναπολέοντα Βοναπάρτη Ιωσήφ. Πολλοί ανώτεροι αξιωματούχοι του Κράτους μπαίνουν στη Μασονία, η οποία αποκτά πολιτική δύναμη και αναμιγνύεται στα δημόσια πράγματα με συνωμοσίες και άλλους κρυφούς και ύπουλους τρόπους. Στη Γαλλική Επανάσταση έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο.
Οι Μασόνοι σήμερα πιστεύουν σε ένα δικό τους απρόσωπο Θεό που τον ονομάζουν Μ.Α.Τ.Σ., δηλαδή Μέγας Αρχιτέκτονας του Σύμπαντος. Στις στοές τους δεν θα ιδή κάποιος Σταυρό ή εικόνα του Χριστού. Ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο Κύριος και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός, είναι γι’ αυτούς ένας απλός Μύστης, όπως περίπου ο Πυθαγόρας, ο Βούδας και άλλοι.
Το Σκωτικό Μασονικό δόγμα που ιδρύθηκε το 1804 περιλαμβάνει 3 μυήσεις και 33 βαθμούς. Στο τρίτο βαθμό γίνεται μια τελετή γύρω από τον δολοφονικό θάνατο του Διδασκάλου Χιράμ και την αναζήτηση του λειψάνου του. Πράγματι στην Παλαιά Διαθήκη γίνεται λόγος για κάποιο Χιράμ από την Τύρο που τον κάλεσε ο βασιλιάς Σολομών να βοηθήσει στο κτίσιμο του Ναού των Ιεροσολύμων. Τα παρά πέρα όμως περί δολοφονίας, αναζητήσεως του λειψάνου του κ.λπ. είναι τελείως φανταστικά και μυθικά.
Η Μασονία, όπως είναι γνωστή σήμερα, δεν είναι απλή φιλανθρωπική και φιλοσοφική οργάνωση, όπως ισχυρίζονται οι οπαδοί της. Είναι μια υπερθρησκεία με συγκρητιστικό χαρακτήρα. Έχει δηλαδή στη διδασκαλεία της στοιχεία Ειδωλολατρικά και Αποκρυφιστικά, Ιουδαϊκά και Χριστιανικά. Πιστεύουν οι Μασόνοι ότι αποτελούν μια παγκόσμια αδελφότητα. Αποκαλούν αδελφό κάθε ένα που ανήκει σ’ αυτούς, είτε αυτός είναι Μωαμεθανός είτε Βουδιστής, είτε οτιδήποτε, ενώ τον μη Μασόνο τον αποκαλούν βέβηλο, έστω κι αν αυτός είναι Χριστιανός.
Η Μασονία είναι θρησκεία και στηρίζεται κυρίως στα αρχαία ειδωλολατρικά μυστήρια. Έχει Ναό που τον ονομάζουν στοά, όπου γίνονται οι διάφορες τελετές τους: Υιοθεσία λυκιδέως (κάτι παρόμοιο με το Χριστιανικό Βάπτισμα), γάμος, μνημόσυνα και άλλα. Έχουν βαθμούς αξιωματούχων που κάμνουν τις τελετές τους, ντυμένοι με ιδιαίτερες στολές, όπως είναι ο Σεβάσμιος, ο Σεβασμιότατος, ο Διδάσκαλος, ο Μέγας Διδάσκαλος, οι επόπτες. Χρησιμοποιούν διάφορα σύμβολα. Κάπου φαίνεται και η Αγία Γραφή, όχι όμως όπως την εννοούμε εμείς οι Χριστιανοί, αλλά ως απλό σύμβολο. Στις μυστηριώδεις τελετές τους χρησιμοποιούν ανθρώπινο σκελετό και σε κάποιο βαθμό υποχρεώνουν τον μυούμενο στη Μασονία να πιεί κρασί μέσα σε νεκροκεφαλή που την έχουν φτιάξει να φαίνεται σαν Κύπελλο.
Ένας που γίνεται Μασόνος δεν υποχρεώνεται να αλλάξει την πίστη του. Ο Χριστιανός μπορεί να είναι πάλι Χριστιανός και ο Μουσουλμάνος να είναι Μουσουλμάνος, παράλληλα με τη Μασονική του ιδιότητα.
Γεννιέται όμως το ερώτημα. Επιτρέπεται ο Χριστιανός να είναι ταυτόχρονα και Μασόνος;
Για την Ορθόδοξη Πίστη μας κάτι τέτοιο όχι μόνο είναι αδύνατο αλλά και αδιανόητο. Όταν μάλιστα η Εκκλησία μας έχει τοποθετηθεί κατ’ επανάληψιν κατά τρόπο σαφή, υπεύθυνο και συγκεκριμένο απέναντι στο θέμα αυτό.
Υπενθυμίζουμε χαρακτηριστικά:
1. Η διορθόδοξη επιτροπή που συνήλθε από 8 έως 23 Ιουνίου 1930 στο Άγιον Όρος χαρακτήρισε τη Μασονία ως σύστημα αντιχριστιανικό και πεπλανημένο.
2. Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 12 Οκτωβρίου 1933 υπογραμμίζει ότι ο Τεκτονισμός υπενθυμίζει τις παλιές εθνικές μυστηριακές θρησκείες και λατρείες, από τις οποίες κατάγεται και των οποίων αποτελεί συνέχεια και αναβίωση.
3. Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος τον Νοέμβριο του 1972 επαναλαμβάνει ότι η Μασονία είναι αποδεδειγμένως μυστηριακή θρησκεία, προέκταση των παλαιών ειδωλολατρικών θρησκειών και τελείως ξένη και αντίθετη προς την εξ αποκαλύψεως σωτηριώδη αλήθεια της Αγίας μας Εκκλησίας και δηλώνει κατηγορηματικά ότι η ιδιότης του Μασόνου, υπό οποιαδήποτε μορφή, είναι ασυμβίβαστη προς την ιδιότητα του Χριστιανού, που είναι μέλος του Σώματος του Χριστού.
4. Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος τον Οκτώβριο του 1966 θεωρεί τη Μασονία παγανιστική θρησκεία ασυμβίβαστη με τον Χριστιανισμό χαρακτηρίζοντας τη ως αντίχριστο σύστημα.
Στην μασονική εγκυκλοπαίδεια (Encyclopedia of Freemasonry vol. 2 Chicago 1947) διαβάζουμε τα εξής: οι ανώτεροι βαθμοί του Τεκτονισμού δεν είναι τίποτε άλλο παρά συμπύκνωσης των διάφορων μορφών του εσωτερισμού (Σελ. 127).
Στην ίδια σελίδα αναφέρεται ότι πέρα από τον 3ο βαθμό περικλείεται μέγιστο μέρος της αποκρύφου επιστήμης και του μυστηρίου συγχρόνως. Αλλιώς θα ήτο αδύνατον να κατανοηθούν οι βαθμοί αυτοί, τα σύμβολα και οι αλληγορίες τους. Στην σελίδα 510 αναφέρεται ότι σε πλείστους ανωτέρους τεκτονικούς βαθμούς γίνεται χρήση της Καβάλα (αποκρυφιστικό βιβλίο του Ιουδαϊσμού). Ολόκληρα δε τεκτονικά δόγματα έχουν στηριχθεί επάνω στις αρχές της.
Χαρακτηριστικές είναι επίσης οι μαρτυρίες που υπάρχουν στην μασονική αυτή εγκυκλοπαίδεια για την παρουσία του ειδωλολατρικού στοιχείου στον Τεκτονισμό. Κανείς, αναφέρεται στην εγκυκλοπαίδεια αυτή, εξετάζοντας προσεκτικά τους τρόπους με τους οποίους η ανάσταση ή η επιστροφή στην ζωή εδιδάσκοντο με σύμβολα και τελετές στ’ αρχαία μυστήρια και διδάσκονται και σήμερα στην τεκτονική μύηση, δεν μπορεί ν’ αρνηθεί ότι ο Τεκτονισμός προήλθε από τα αρχαία μυστήρια (τα ειδωλολατρικά). Στις σελίδες 127, 151, 633 της μασονικής αυτής εγκυκλοπαίδειας ομολογείται ότι οι τρεις πρώτοι συμβολικοί βαθμοί της Μασονίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά πιστή επανάληψη των περί αθανασίας της ψυχής διδαγμάτων των αιγυπτιακών, διονυσιακών, ορφικών, ελευσινίων και μιθραϊκών μυστηρίων.
Στην μασονική αυτή εγκυκλοπαίδεια αναφέρεται ότι ο Ελευθεροτεκτονικός εσωτερισμός δέχεται το δόγμα της μετενσάρκωσης, ότι δηλαδή η ψυχή του ανθρώπου μετά θάνατον πηγαίνει σε σώματα άλλων ανθρώπων, ζώων ή φυτών.
Θέλοντας οι μασόνοι να δώσουν κύρος στην οργάνωσή τους, που όπως είδαμε είναι συγκρητιστική θρησκεία, συγκαταλέγουν στους καταλόγους της ονόματα μεγάλων ανθρώπων, ακόμα και κληρικών. Αυτό δεν είναι σωστό, και πολλοί τέτοιοι άνθρωποι αντέδρασαν διαψεύδοντας τέτοιες πληροφορίες της Μασονίας.
Τελειώνοντας έχουμε να πούμε ότι με τους μασόνους δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτε. Τους τιμούμε και τους αγαπούμε σαν συνανθρώπους μας. Όλοι είμαστε πλάσματα του Θεού. Έχουμε όμως το θάρρος και το καθήκον να πούμε στους Χριστιανούς μας που προσχώρησαν στη Μασονία ότι είναι καιρός να ξαναδούν την υπόθεση αυτή κάτω από το φως του Ιερού Ευαγγελίου και της σοβαρότητος που επιβάλλει η σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας. Εκτός από εμάς τους Ορθοδόξους και οι Ρωμαιοκαθολικοί, οι Λουθηρανοί και οι Μεθοδιστές Χριστιανοί αποκηρύσσουν τη Μασονία ως αντίθετη με τη Χριστιανοσύνη.
Αν αγαπούμε το Χριστό μας περισσότερο από κάθε τι άλλο και θέλουμε να είμαστε μαζί του στην αιώνια βασιλεία Του, στον Παράδεισο, θα πρέπει να έχουμε πάντα στο νου μας και να εφαρμόζουμε τους λόγους Του:
«Κάθε ένας που θα με ομολογήσει ως Σωτήρα του και Θεό του εμπρός εις τους ανθρώπους, που καταδιώκουν την πίστη μου, θα τον ομολογήσω και εγώ ως πιστό ακόλουθό μου εμπρός εις τον Πατέρα μου, που είναι εις τους ουρανούς. Εκείνον δε που θα με αρνηθεί ως Θεάνθρωπο Σωτήρα εμπρός εις τους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ και εγώ και δεν θα τον αναγνωρίσω ως ιδικόν μου, εμπρός εις τον Πατέρα μου, που είναι εις τους ουρανούς» (Ματθ. 10, 32-33).
Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να μάθουν ότι Ένας και μοναδικός είναι ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου, ο Χριστός. Και ότι «δεν υπάρχει σε κανένα άλλον η σωτηρία ούτε υπάρχει άλλο όνομα κάτω από τον Ουρανό, που έχει δοθεί στους ανθρώπους με το οποίο μπορούμε να σωθούμε» (Πράξ. 4, 12), εκτός από το όνομα του Χριστού μας στον Οποίο ανήκει η δόξα, η τιμή και η προσκύνηση μαζί με τον Ουράνιο Του Πατέρα και το άγιο Του Πνεύμα σε όλους τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

† Ο Νέας Ζηλανδίας Αμφιλόχιος
Από «Θεοδρομία», Τριμηνιαία Έκδοση Ορθοδόξου Διδαχής, Έτος 1, Τεύχος 2, Απρίλιος – Ιούνιος 2008, σελ. 299 – 304



-->10 Αυγ 2012
Η δασκάλα είπε στα παιδιά ένα ψέμα…


"Καθώς στεκόταν μπρος στην τάξη της την Ε' δημοτικού, την πρώτη ημέρα του σχολείου η κυρία Τζοβάνα είπε στα παιδιά ένα ψέμα. Όπως οι περισσότερες δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της και είπε ότι τους αγαπούσε όλους το ίδιο. Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, διότι εκεί στην μπροστινή σειρά, βυθισμένο στο κάθισμά του ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Μάνος Μανούσας.
Η κυρία Τζοβάνα είχε παρακολουθήσει τον Μάνο την προηγούμενη χρονιά και είχε προσέξει ότι ο Μάνος δεν έπαιζε καλά με τα άλλα παιδιά. Τα ρούχα του ήταν τσαλακωμένα. Πάντα φαινόταν ότι χρειαζόταν μπάνιο. Και ο Μάνος μπορούσε να είναι πολύ δυσάρεστος.

Στο σχολείο που δούλευε η κυρία Τζοβάνα έπρεπε να επιθεωρήσει του κάθε μαθητού το ιστορικό. Άφησε του Μάνου το ιστορικό να το διαβάσει τελευταίο. Όταν όμως διάβασε το ιστορικό που έγραφαν οι προηγούμενες δασκάλες έμεινε έκπληκτη!
Η δασκάλα της Α' δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι ένα φωτεινό παιδί με έτοιμο πάντα το χαμόγελο. Κάνει τις εργασίες του σωστά και προσεγμένα, και έχει καλούς τρόπους. είναι χαρά να τον έχουμε κοντά μας».
Η δασκάλα της Β' δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι άριστος μαθητής. Αγαπητός από τους συμμαθητές του, αλλά φαίνεται προβληματισμένος εξ αιτίας της μητέρας του που έχει μια ανίατη ασθένεια, η ζωή στο σπίτι θα είναι δύσκολη».
Η δασκάλα της Γ' δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του ήταν πολύ σκληρός και οδυνηρός για αυτόν. Προσπαθεί να κάνει καλά τις εργασίες του, αλλά ο πατέρας του δε δείχνει πολύ ενδιαφέρον. Η ζωή του σπιτιού σύντομα θα τον επηρεάσει εάν δε παρθούν ορισμένα μέτρα».
Η δασκάλα της Δ' δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος έχει αποσυρθεί και δεν δείχνει ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη».
Διαβάζοντας όλα αυτά η κυρία Τζοβάνα κατάλαβε το πρόβλημα και ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν οι μαθητές της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα. Όλα ήταν διπλωμένα σε πολύχρωμα χαρτιά με ωραίους φιόγκους, εκτός από του Μάνου. Το δώρο του ήταν άγαρμπα διπλωμένο σε μια καφετιά χοντρή σακούλα του μανάβη. Η κυρία Τζοβάνα δυσκολεύτηκε να το ανοίξει εν μέσω των άλλων δώρων. Μερικά παιδιά άρχισαν να γελάνε όταν έβγαλε από τη σακούλα ένα βραχιόλι που λείπανε μερικές από τις ψεύτικες αδαμάντινες χάντρες και ένα μπουκάλι ένα τέταρτο γεμάτο άρωμα. Αλλά έπνιξε τα γέλια των μαθητών καθώς είπε θαυμαστικά πόσο όμορφο ήταν το βραχιόλι φορώντας το στο χέρι της και βάζοντας μερικές σταγόνες στον καρπό του χεριού της.

Ο Μάνος έμεινε λίγο παραπάνω στο σχολείο στο σχόλασμα για να πει «κυρία Τζοβάνα σήμερα μυρίζατε όπως ακριβώς μύριζε η μαμά μου». Όταν έφυγαν τα παιδιά έκλαιγε για περίπου μισή ώρα. Από εκείνη την ημέρα η κυρία σταμάτησε να διδάσκει ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Έδειχνε ιδιαίτερη προσοχή στο Μάνο. Καθώς δούλευε μαζί του το μυαλό του ζωντάνευε. Όσο πιο πολύ τον ενθάρρυνε τόσο πιο γρήγορα ανταποκρινόταν. Έως το τέλος του χρόνου ο Μάνος είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης του, και παρόλο το ψέμα ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο η κυρία Τζοβάνα ευνοούσε τον Μάνο ιδιαίτερα.
Μετά από ένα χρόνο βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα της. Ήταν από τον Μάνο. Της έλεγε ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του. Πέρασαν έξι χρόνια πριν πάρει άλλο σημείωμα από τον Μάνο. Της έγραφε ότι τελείωσε το Λύκειο και ήταν τρίτος στην τάξη του, και ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.

Μετά τέσσερα χρόνια πήρε άλλο ένα σημείωμα που της έλεγε ότι παρόλο που τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα κατάφερε να επιμείνει και να συνεχίσει τις σπουδές του, και ότι σύντομα θα αποφοιτούσε από το πανεπιστήμιο με τις μεγαλύτερες διακρίσεις. Την διαβεβαίωνε ότι αυτή ήταν η πιο αγαπητή δασκάλα που είχε σε όλη του την ζωή.
Πέρασαν ακόμη τέσσερα χρόνια και έφτασε ακόμα άλλο ένα γράμμα. Αυτή τη φορά εξηγούσε ότι αφού πήρε το δίπλωμά του αποφάσισε να προχωρήσει πιο πολύ και να κάνει διδακτορικό. Στο γράμμα εξηγούσε ότι αυτή παρέμεινε η πιο καλή και αγαπητή δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του. Μα τώρα το όνομά του ήταν πιο μακρύ Dr. Εμμανουήλ Σ. Μανούσος.

Η ιστορία δεν τελείωνε εκεί. Υπήρξε ακόμη ένα γράμμα εκείνη την άνοιξη. Ο Μάνος της ανακοίνωνε ότι είχε γνωρίσει μια υπέροχη κοπέλα την οποία θα παντρευόταν. Της εξηγούσε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν μερικά χρόνια και αναρωτιόταν αν θα συμφωνούσε να παραβρεθεί στο γάμο και να καθόταν στη θέση της μητέρας του γαμπρού. Βεβαίως η κυρία Τζοβάνα δέχτηκε. Μαντέψτε! Στο γάμο φορούσε εκείνο το βραχιόλι που της είχε δωρίσει κάποια Χριστούγεννα - χρόνια πίσω. Ναι, εκείνο το βραχιόλι που έλειπαν οι αδαμάντινες πέτρες. Και βεβαιώθηκε ότι φορούσε το ίδιο άρωμα που θυμόταν ότι φορούσε η μητέρα του Μάνου στα τελευταία τους Χριστούγεννα μαζί.
Όταν συναντήθηκαν αγκαλιάστηκαν με στοργή. Ο κύριος Μανούσος ψιθύρισε στο αυτί της κυρίας Τζοβάνας «Σας ευχαριστώ κυρία Τζοβάνα που πιστεύατε σε μένα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που με κάνατε να νιώθω σπουδαίος και μου δείξατε πως εγώ μπορούσα να διαφέρω».
Η κυρία Τζοβάνα με δάκρυα στα μάτια ψιθύρισε: «Μάνο μου λάθος κατάλαβες. Εσύ ήσουν που δίδαξες σε εμένα πώς να διαφέρω. Δεν ήξερα πώς να διδάσκω μέχρι που σε γνώρισα».
Σε παρακαλώ να θυμάσαι πως ό,τι κι αν κάνεις, όπου κι αν πας θα έχεις την ευκαιρία να αγγίξεις ή και να αλλάξεις τη σκοπιά, την άποψη ενός ανθρώπου. Και όταν το κάνεις σε παρακαλώ προσπάθησε να την κάνεις θετική".
Αναρτήθηκε από Ονειροπαγίδα στις 7:14 μ.μ.








      Δημιουργήθηκε στις Σάββατο, 05 Μαϊ 2012
      siatistis1
      Του Δημήτρη Ριζούλη από εφημερίδα «δημοκρατία»
      Ενας από τους πιο απλούς και ταπεινούς μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας, ο Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, σε μια συνέντευξη χωρίς περιστροφές μιλάει με σκληρό τρόπο στην «κυριακάτικη δημοκρατία» για τις ευθύνες του πολιτικού κόσμου που μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο αλλά ομολογεί και τις μεγάλες ανεπάρκειες της Εκκλησίας.
      Δηλώνει ότι μέρος του κλήρου υπετάγη στο καταναλωτικό μοντέλο, ενώ και η διοικούσα Εκκλησία δεν αντέδρασε σε αμαρτωλές συμπεριφορές μελών της.
      Υπογραμμίζει ότι η θέση της Εκκλησίας είναι δίπλα στους αδικούμενους και όχι στην εξουσία, τονίζοντας, πάντως, ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένας πόλεμος λάσπης εναντίον της.
      Εκφράζει έντονη ανησυχία για τα εθνικά θέματα και δεν είναι αισιόδοξος για το μέλλον του τόπου, προβλέποντας χειρότερες μέρες.
      Σήμερα οι Ελληνες ψηφίζουν. Τι εύχεστε, σεβασμιότατε;
      Αν θα είχα να κάνω μία ευχή, θα ήταν «κανείς από το πολιτικό σύστημα που κατέστρεψε τη χώρα να μην ήταν υποψήφιος».
      Η ευχή που μου μένει τώρα να κάνω είναι να μας φωτίσει ο Θεός όλους μας να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων.
      Η χώρα βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Ποιοι έχουν τις μεγαλύτερες ευθύνες γι' αυτή την κατάσταση;
      Την πρώτη και την κύρια ευθύνη την έχουν οι άνθρωποι της εξουσίας, τα στελέχη του πολιτικού συστήματος.
      Ταξιδεύοντας αυτές τις ημέρες, άκουσα τις συνεντεύξεις πολλών και διερωτήθηκα αν όλοι αυτοί που μιλάνε ήρθαν από άλλο πλανήτη ή από άλλη χώρα. Μιλούσαν σαν παρατηρητές και όχι σαν οι κύριοι αίτιοι για την καταστροφή αυτής της χώρας.
      Μιλάνε για παθογένειες δεκαετιών, για μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές που έπρεπε να έχουν γίνει από καιρό και νιώθεις να θυμώνεις. Θα ήθελα όλους αυτούς που σήμερα δίδουν συνταγές σωτηρίας να τους ρωτήσω: Εσείς, κύριοι, πού ήσασταν όλα αυτά τα χρόνια, γιατί δεν κάνατε τις μεταρρυθμίσεις, γιατί δεν κάνατε τις διαρθρωτικές αλλαγές;
      Εσείς δεν κυβερνούσατε; Γιατί λοιπόν δεν τις κάνατε και θέλετε να σας εμπιστευθούμε πως θα τις κάνετε τώρα;
      Μα για τόσο αφελείς μας περνάτε; Λέτε: «Τέρμα το πελατειακό σύστημα!» Μα δεν είστε εσείς που το γεννήσατε; Δεν είστε εσείς πού το εκθρέψατε; Βλέπατε ότι καταστρέφει την πατρίδα και το αφήνατε ανέγγιχτο. Δεν είστε, λοιπόν, οι κύριοι αίτιοι αυτού του συστήματος; Και θα το καταργήσετε τώρα; Μα πώς θα το καταφέρετε αφού έχει ταυτιστεί με τη νοοτροπία σας.
      Τι δεν ξέρατε; Δεν ξέρατε καλά μαθηματικά, δεν ξέρατε καλή λογιστική, δεν ξέρατε καλά την οικονομία και καταστρέψατε τη χώρα από άγνοια ή ανικανότητα; Δεν βλέπατε ή δεν ξέρατε πού πάμε;
      Το ξέρατε και το βλέπατε, αλλά η αλαζονεία και η δίψα για την εξουσία ήταν πιο σημαντικά για σας από το μέλλον αυτού του τόπου. Θεωρήσατε την πατρίδα ιδιοκτησία σας και λάφυρο της εκλογικής σας νίκης.
      Ευθύνη όμοια με αυτήν του πολιτικού συστήματος έχουμε κι εμείς οι υπόλοιποι, ο λαός δηλαδή.
      Γιατί εμείς τους ψηφίσαμε και τους ξαναψηφίσαμε, παρόλο που ξέραμε ότι η μπόχα της διαφθοράς διαχεόταν στην κοινωνία.
      Τους ψηφίσαμε γιατί ήμασταν όμοιοί τους. Τους ψηφίσαμε όχι για το καλό της πατρίδος, αλλά για τα συμφέροντά μας.
      Οι πολιτικοί μας είναι οι καθρέφτες μας. Μας έριξαν δολώματα και εμείς τα δαγκώσαμε. Το πελατειακό σύστημα έχει δύο άκρες. Η μία ήταν οι πολιτικοί μας και η άλλη εμείς.
      Eχει ευθύνες και η Εκκλησία;
      Εχει ευθύνες γιατί δεν αντιστάθηκε, γιατί δεν μίλησε με λόγο προφητικό.
      Εχει ευθύνες γιατί προσαρμόστηκε. Γιατί στο καταναλωτικό μοντέλο υπετάγη μέρος και του κλήρου και του λαού.
      Γιατί λησμόνησε ότι το όραμά της είναι ο αγιασμός των μελών της και ότι δρόμος προς αυτόν είναι η άσκηση, η λιτότητα, η αποφυγή του περιττού. Γιατί δεν κήρυξε δυνατά ότι νόημα ζωής δεν είναι η κατανάλωση και η καλή ζωή.
      Εχει ευθύνες γιατί φοβήθηκε τις φωνές εκείνων που της ζητούσαν να μην ομιλεί ή να ομιλεί μόνο για να επαινεί το σύστημα.
      Εχει ευθύνες γιατί δεν αντέδρασε με ταχύτητα και αμεσότητα σε λαθεμένες και αμαρτωλές συμπεριφορές μελών της και άφηνε την εντύπωση της συγκάλυψης.
      Υπάρχουν δυνάμεις στη χώρα μας που εχθρεύονται την Εκκλησία και με ποιον τρόπο;
      Υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις, απολύτως ορατές πλέον, οι οποίες μέσα στην εμπάθεια και στον σχεδιασμό τους επιχειρούν ακόμη και την παραχάραξη και την αλλοίωση της Ιστορίας για να επιτύχουν τον στόχο τους.
      Αυτό που ενοχλεί είναι ότι η Ιστορία μαρτυρεί ότι η σχέση Εκκλησίας και λαού σ’ αυτό τον τόπο είναι ζυμωμένη μέσα στη ζωή.
      Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της προσπάθειας είναι οι τηλεοπτικές εκπομπές του ΣΚΑΪ για το 1821.
      Θλιβερότατη η εικόνα πανεπιστημιακών δασκάλων σε διατεταγμένη υπηρεσία. Στο ίδιο μήκος κύματος η άλλη προσπάθεια υπό την κ. Ρεπούση. Εκαναν και κάνουν πόλεμο λάσπης στην Εκκλησία για να κλονίσουν την εμπιστοσύνη των πιστών.
      Ο μακαριστός γέροντας π. Παῒσιος είχε πει: «Ολες οι βρομιές του κόσμου θα πέσουν πάνω στην Εκκλησία ώστε ακόμα και οι καθαροί θα φαίνονται ακάθαρτοι».
      Το ζήσαμε. «Θα έλθει όμως γρήγορα εποχή που η Εκκλησία θα καθαριστεί τόσο πολύ ώστε ακόμη και οι ακάθαρτοι θα φαίνονται καθαροί». Νομίζω ότι προς τα εκεί πορευόμαστε.
      Πριν από καιρό απαντήσατε με σκληρό τρόπο στον Νίκο Σηφουνάκη για τη μισθοδοσία του κλήρου και πρόσφατα εξίσου σκληρά στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη για το θέμα των μεταναστών. Τι προκάλεσε αυτή την οργή σας;
      Την οργή μου την προκάλεσε η αλαζονεία τους. Η περιφρόνηση του λαού και των τοπικών κοινωνιών.
      Η προσπάθειά τους να κρύψουν την ανικανότητά τους για ουσιαστικό έργο με επίδειξη αλαζονείας.
      Η περιφρόνησή τους στον τίμιο αγώνα απλών ανθρώπων που προσφέρουν πολύ περισσότερα πράγματα από τους ίδιους.
      Η συνευθύνη τους στην καταστροφή αυτού του τόπου. Η στοχοποίηση της Εκκλησίας και των προσώπων της για να καλύψουν τη δική τους ανεπάρκεια. Αυτά προκάλεσαν την οργή μου.
      Πιστεύετε ότι η Εκκλησία πρέπει να παρεμβαίνει πιο δυναμικά στα πράγματα;
      Πιστεύω ότι η Εκκλησία πρέπει να είναι μάρτυς της αληθείας προς κάθε κατεύθυνση.
      Ο θεολογικός λόγος της Εκκλησίας ερμηνεύει τον κόσμο και τα γεγονότα και σε μια εποχή κρίσεως οφείλει να ομιλεί προφητικά, που σημαίνει δυναμικά, για να στηρίξει αυτούς που υποφέρουν.
      Ο προφητικός λόγος της Εκκλησίας μπορεί να ενοχλεί τους κρατούντες, αλλά την ίδια στιγμή παρηγορεί αφάνταστα τον λαό του Θεού, καθώς διαπιστώνει ότι οι ποιμένες του γρηγορούν και δεν συσχηματίζονται με τις εξουσίες του αιώνος τούτου.
      Η θέση της Εκκλησίας είναι δίπλα στους αδικούμενους και όχι δίπλα στους ισχυρούς.
      Στη Μητρόπολή σας πώς βοηθάτε τους φτωχούς και όσους έχουν ανάγκη;
      Στη Μητρόπολη μας, όπως και σε όλη την Εκκλησία, πολύ πριν από την κρίση υπήρχε η μέριμνα για τους πτωχούς και τους εμπερίστατους αδελφούς.
      Σήμερα λειτουργεί καθημερινό συσσίτιο, όπου σιτίζονται 60 άνθρωποι, με τάσεις αυξητικές.
      Δίδονται κάθε μήνα δέματα με τρόφιμα, κυρίως σε πολύτεκνες οικογένειες, αλλά και σε όσες έχουν ανάγκη.
      Λειτουργούμε ιματιοθήκη απ’ όπου μπορούν να προμηθεύονται δωρεάν ρούχα πολύ καλής έως αρίστης ποιότητας.
      Εχουμε οργανώσει με τους ιερείς ένα δίκτυο παρακολούθησης και άμεσης αντιμετώπισης οικογενειών με προβλήματα που ίσως ντρέπονται να ζητήσουν βοήθεια και συνεργαζόμαστε αρμονικότατα με τον Δήμο Βοῒου στη λειτουργία Κοινωνικού Παντοπωλείου.
      Στόχος μας να μην υπάρξει σε όλη τη Μητρόπολη άνθρωπος με κάποιο πρόβλημα και να μην είμαστε δίπλα του.
      Είστε αισιόδοξος για το μέλλον ή βλέπετε ακόμα χειρότερες μέρες;
      Δυστυχώς, δεν είμαι αισιόδοξος. Οι μέρες που θα έλθουν θα είναι χειρότερες.
      Πολύ περισσότερο δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος όταν αυτοί που σήμερα ζητούν την ψήφο μας είναι εκείνοι που οδήγησαν τον λαό μας στη σημερινή κατάσταση. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες. Μακάρι να διαψευστώ.
      Φοβάστε για τα εθνικά θέματα τώρα που η χώρα βρίσκεται σε οικονομική αδυναμία;
      Δεν φοβάμαι τώρα, φοβάμαι από καιρό. Σε όλα τα κρίσιμα εθνικά θέματα, Κύπρο, Σκοπιανό, Θράκη, γεγονότα του 1955 στην Πόλη, οι ηγέτες μας απεδείχθησαν κατώτεροι των περιστάσεων.
      Αν κανείς έχει μιλήσει με Κωνσταντινουπολίτες, με Ιμβρίους, με ομογενείς που απεγνωσμένα προειδοποιούσαν για τα επερχόμενα δεινά, αλλά συναντούσαν τον χλευασμό από τους «υπευθύνους» της κάθε εποχής, θα νιώσει την οργή που κρατάνε μέσα τους αυτοί οι άνθρωποι.
      Αν θέλω να εμπιστευθώ τον λόγο σημαντικών ομογενών μας, που ξέρουν καλά τα πράγματα, έχω κάθε λόγο να ανησυχώ.
      Ο κόσμος βρίσκεται πιο κοντά στην Εκκλησία το τελευταίο διάστημα;
      Ο κόσμος το τελευταίο διάστημα κατάλαβε ποια είναι η μάνα του και ποια είναι η μητριά του και αναζητά τη γλυκιά θαλπωρή της μάνας, που ξέρει και να συγχωρεί και να θυσιάζεται.
      Με εντυπωσίασε το πλήθος των πιστών σε σχέση με άλλες χρονιές που παρέμεινε στην Αναστάσιμη Λειτουργία και κοινώνησε.
      Με συγκλονίζουν οι απλοί άνθρωποι που με σταματούν στον δρόμο για να μου πουν «κρατάτε εσείς για να μην καταστραφεί αυτός ο τόπος» και με το «εσείς» εννοούν την Εκκλησία.
      Πολλές φορές η Εκκλησία δοκιμάστηκε από έριδες και διχόνοιες. Σήμερα υπάρχουν τέτοια φαινόμενα ή επικρατεί η ενότητα;
      Διαφορετικές γνώμες υπάρχουν και αυτό είναι φυσικό, διχόνοια όμως δεν νομίζω ότι υπάρχει.
      «









      Είτε το θέλουν οι τοπικές κοινωνίες είτε όχι, είτε το θέλετε, είτε όχι θα γίνει» είπε ο κ. Χρυσοχοίδης και από τηλεοράσεως, αλλά και στους εκπροσώπους των τοπικών κοινωνιών δηλαδή στο Περιφερειάρχη Δυτ. Μακεδονίας, στον Αντιπεριφεριάρχη, στην Δήμαρχο Βοίου, στον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Βοίου τον οποίο απρεπώς διέκοψε και τον χαρακτήρισε σαν λαϊκιστή, «είπε ο γάϊδαρος τον πετεινό κεφάλα» λέει βέβαια ο λαός μας και στους τοπικούς Βουλευτές, σχετικά με την δημιουργία στρατοπέδου συγκεντρώσεως, γιατί περί αυτού πρόκειται, στην Νεάπολη Κοζάνης.
         Αλήθεια κ. Υπουργέ, ποιός είσθε εσείς που μιλάτε με αυτό τον τρόπο;
      Ποιός νομίζετε ότι είσθε, για να προκαλείτε βάναυσα τις τοπικές κοινωνίες τις οποίες και εσείς ως μέλος του πολιτικού συστήματος οδηγήσατε στην παρακμή;
      Τόσο σπουδαίο φαντάζεσθε τον εαυτό σας; Νοσταλγείτε την εποχή του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν;».
      Η περιφρόνηση των τοπικών κοινωνιών είναι δημοκρατική κατάκτηση; Πρέπει να καταλάβετε καλά, ότι δεν σας φοβόμαστε, όσο κι’άν μας απειλείτε !
      Κύριε Υπουργέ, το πρώτο που δεν πρέπει να ξεχάσετε, είναι ότι είσθε και εσείς ΕΝΟΧΟΣ για το κατάντημα αυτού του τόπου και οι ένοχοι το λιγότερο πρέπει να είναι σεμνοί και διακριτικοί και όχι προκλητικοί..
      Αλήθεια, τι θα κάνετε; Θα συγκρουσθείτε με τους πολίτες; Θα φέρετε τα ΜΑΤ; Θα χτυπηθείτε μαζί με τους ανθρώπους για να αποδείξετε ότι εσείς μπορείτε; Ενεργείτε με τόση αφροσύνη;
      Δεν σκέπτεσθε το απλούστερο.ότι την ώρα που όλα θα είναι έτοιμα, εσείς ΔΕΝ θα είσθε Υπουργός, ίσως ούτε και βουλευτής; Η αλαζονεία ποτέ δεν υπήρξε καλός σύμβουλος! Περισσότερη ψυχραιμία κ. Υπουργέ, αλλοιώς δεν είσθε κατάλληλος για την θέση που έχετε.
      Ας έλθουμε όμως και στην ουσία του προβλήματος. Γιατί άραγε αντιδρούν οι τοπικές κοινωνίες; Πρώτον γιατί δεν τις ενημερώσατε, δεύτερον γιατί δεν σας εμπιστεύονται, τρίτον γιατί τις υποτιμήσατε και τέταρτον γιατί δεν θέλουν να γίνουν συνεργοί σας στην αθλιότητα που ετοιμάζετε. Ας τα προσεγγίσουμε ένα-ένα.
      Πρώτον, δεν τις ενημερώσατε και αυτό είναι μια πρώτη υποτίμηση καθ’εαυτήν.
      Αποφασίσατε γι’αυτούς χωρίς αυτούς, κι’όταν ήλθαν προς σας οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι τους τους φερθήκατε με σκαιότητα και περιφρόνηση. Με μια τέτοια συμπεριφορά ποιός μπορεί να σας εμπιστεύεται;
      Δεύτερον, γιατί δεν σας εμπιστεύονται ως πολιτικό. Μήπως κ. Υπουργέ ήλθατε από άλλο πλανήτη; Μπορούμε να εμπιστευθούμε εκείνους που κατέστρεψαν τη χώρα εν γνώσει τους;
      Σε άλλες εποχές και απέναντι σε άλλους έπρεπε να είσασταν γενναίος και να αντισταθείτε για να μη φθάσουμε εδώ που φθάσαμε. Αργήσατε πάρα πολύ και είναι πλέον πολύ αργά για να ζητάτε να σας εμπιστευθούμε.
      Θυμάστε κ. Υπουργέ, τον Ευστάθιο Λαζαρίδη;
      Είναι ο αστυνομικός που έπεσε θύμα των αδίστακτων δολοφόνων στα Ζωνιανά και τραυματίστηκε βαρύτατα; Είναι από τη Νεάπολη.
      Βλέπουμε τον δύστυχο πατέρα του καθημερινά να προσπαθεί να τον στηρίξει στο κέντρο αποκατάστασης που φιλοξενείται.
      Η επίσημη Πολιτεία τον έχει ξεχάσει. Ένα δικό σας άνθρωπο, εννοώ του Υπουργείου σας, που έπεσε θύμα του καθήκοντος και την οικογένεια του δεν μπορέσατε να στηρίξετε και θέλετε να σας εμπιστευθούμε;
      Τρίτον, ανακοινώσατε πριν λίγο καιρό ότι θα πέσει «σκούπα στην Αθήνα για τους λαθρομετανάστες». Την σκούπα κ. υπουργέ την χρησιμοποιούμε για να μαζεύουμε σκουπίδια.
      Αυτή την αντίληψη έχετε λοιπόν για τους λαθρομετανάστες; Και αφού αυτά τα κατ’εσάς σκουπίδια τα φέρνετε σε μας αντιλαμβανόμαστε τι γνώμη έχετε και για μας.
      Άλλωστε αυτό έχει φανεί προ πολλού αφού αφήσατε τον τόπο αυτό να ρημάξει, αφού κλείσατε τα σχολεία του κλπ. Εμείς όμως δεν έχουμε αυτή την αντίληψη και γι’αυτό δεν θέλουμε να γίνουμε συνεργοί στην αθλιότητα που ακούει στο όνομα «στρατόπεδο συγκεντρώσεως».
      Αλήθεια! πότε κάνατε κάτι σωστό και ολοκληρωμένο σ’αυτό τον τόπο για να πιστέψουμε ότι θα το κάνετε και τώρα;
      Υποτίθεται ότι ξεκινάτε ένα έργο σε ένα υπουργείο και το αφήνεται για να πάτε σε άλλο, αποδεικνύοντας τόσο καθαρά ότι σας ενδιαφέρει η καρέκλα και όχι το έργο.
      Έχετε να μας υποδείξετε ένα άλλο έργο στην Ελλάδα που να έγινε τόσο γρήγορα, όσο θα το κάνετε εσείς, τόσο αξιόπιστα και τόσο φερέγγυα για να πιστέψουμε ότι θα το κάνετε και τώρα;
      Μια αποθήκη ανθρώπων θα φτιάξετε, μια χωματερή ανθρώπων και τίποτα άλλο. Είπατε ότι θα φυλάσσεται τόσο καλά, ώστε κανείς δεν θα μπαίνει και κανείς δεν θα βγαίνει.
      Μα λοιπόν μας θεωρείτε τόσο αφελείς; Αλήθεια μπορείτε να μας υποδείξετε ένα τέτοιο κέντρο στην Ευρώπη να το επισκεφθούμε, να δούμε τις προδιαγραφές του και να καταλάβουμε τι «παράδεισο» θα φτιάξετε γι’ αυτούς τους δύστυχους ανθρώπους.
      Που θα μένουν αυτοί οι άνθρωποι χειμώνα-καλοκαίρι; Σε σκηνές, σε παραπήγματα, σε κτίρια; Όσο έγκαιρα έφτασαν φέτος τα βιβλία στα σχολεία, άλλο τόσο γρήγορα θα γίνουν αυτά που υπόσχεσθε. Φαντάζεστε τι εμπειρία ζωής θα αποκτήσουν τα παιδιά μας βλέποντας ανθρώπους μέσα σε συρματοπλέματα η βλέποντας τα άλλα παιδιά, σαν παιδιά ενός κατώτερου Θεού πίσω από τα κάγκελα!!! Για μια ακόμη φορά δουλειές του ποδαριού.
      Με τη δυστυχία των ανθρώπων δεν κάνουμε τόσο φθηνή πολιτική κ. Υπουργέ. Βρείτε άλλο τρόπο για να πείσετε τους Αθηναίους και να διεκδικήσετε την επανεκλογή σας.
      Αλήθεια, έχετε ποτέ επισκεφθεί τη Νεάπολη; Έχετε δει πόσο κοντά είναι το στρατόπεδο;
      Είναι σχεδόν στα κράσπεδα της πόλεως. Αν λοιπόν μπορεί να γίνει ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως μέσα σε μια πόλη γιατί δεν το φτιάχνετε λίγο έξω από την Κηφισιά, λίγο έξω από την Βάρκιζα, λίγο έξω από την Πεντέλη;
      Κύριε Υπουργέ,
      Είναι σημαντικό να θυμάσθε το αρχαίο ρητό. Ο σωστός άρχοντας πρέπει να θυμάται τρία πράγμαα.
      Πρώτον ότι άρχει ανθρώπων, δεύτερον ότι διοικεί σύμφωνα με τους νόμους και τρίτον να θυμάται ότι δεν θα είναι πάντα άρχων.
      Το πρόβλημα το δημιούργησε η άφρων και αδιάφορη συμπεριφορά του πολιτικού συστήματος που κατέρρευσε.
      Για μένα ως άνθρωπο και ως Επίσκοπο αυτοί οι άνθρωποι είναι εικόνες του Θεού και οργίζομαι μαζί σας γιατί τους αντιμετωπίζετε ως «σκουπίδια» και «μπάζα» τώρα που δεν εξυπηρετούν τις πολιτικές σας.
      Θα τους διακονούσα προσωπικά και εθελοντικά με πολύ προθυμία. Αν διαφωνώ μαζί σας είναι γιατί δεν δέχομαι να γίνω συνεργός στην αθλιότητα που επιχειρείτε και στην περιφρόνηση της τοπικής κοινωνίας μας.
      Ο Μητροπολίτης
      Ο Σισανίου και Σιατίστης Παύλος
      Λάβρος ήταν για ακόμη μια φορά ο Σεβ. Μητροπολίτης Σιατίστης κ. Παύλος στο κήρυγμά του, την ημέρα της εορτής της Αναστηλώσεως των Ιερών Εικόνων.
      Ο Μητροπολίτης Παύλος από τον άμβωνα του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Σιάτιστας, αναφέρθηκε στην κρίση που βιώνει σήμερα η πατρίδα μας, καθώς και στην εικόνα του Θεού τον άνθρωπο.
      «Είναι σημαντικό να ζήσουμε και να καταλάβουμε κατ’ αρχήν ότι, όταν λέμε Ορθοδοξία εννοούμε την Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν υπάρχει Ορθοδοξία έξω από την Εκκλησία! Η Ορθοδοξία δεν είναι μία ιδεολογία. Είναι η ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Γι’ αυτό Ορθόδοξος Χριστιανός είναι αυτός που μετέχει στη ζωή της. Αυτός που λειτουργείται, που εξομολογείται, που κοινωνεί. Υπάρχει Χριστιανός αβάπτιστος; Δεν υπάρχει. Άλλο τόσο δεν υπάρχει χριστιανός αλειτούργητος. Έτσι, λοιπόν, ζούμε και κοινωνούμε και μετέχουμε και ευλογούμεθα και αγιαζόμαστε», ανέφερε ο Μητροπολίτης Σιατίστης.
      Ενώ πρόσθεσε: «Επειδή αυτά, όμως, τα ξεχάσαμε γι’ αυτό και αποτύχαμε στη ζωή μας. Γι’ αυτό και σήμερα βρισκόμαστε στη δύσκολη ώρα που βρισκόμαστε. Από την αλαζονεία μας. Από την πεποίθηση πως θα γίνουμε ευτυχισμένοι, αλλά χωρίς το Θεό. Πώς θα περάσουμε καλά στη ζωή μας, αλλά χωρίς την παρουσία του Θεού. Και εκείνος τραβήχτηκε διακριτικά, αφού δεν τον θέλαμε. Και εμείς δεν φτάσαμε στην ευτυχία, αλλά στην αποτυχία και στην χρεοκοπία.»
      Αναφερόμενος στον άνθρωπο ο κ. Παύλος, υπογράμμισε ότι «ο άνθρωπος είναι ο κατ’ εικόνα Θεού δημιουργημένος. Είναι εικόνα του Θεού. Κι όμως, αυτόν τον άνθρωπο, στα χρόνια μας, τον περιφρονήσαμε. Εμείς πρώτοι. Τον εαυτό μας. Του αφαιρέσαμε την αξία του ότι, είναι Θεός κεκελευσμένος. Του αφαιρέσαμε και προσπαθούμε να του αφαιρέσουμε το μέτρο της αξίας.  Αν ο άνθρωπος αξίζει, είναι για ένα και μόνο ότι, ο Θεός έγινε άνθρωπος για χάρη του. Και όσοι πολεμούν την πίστη, αυτό θέλουν: Να γκρεμίσουν τον άνθρωπο κι όχι τον Θεό. Και εμείς πολλές φορές αποδεχτήκαμε το γκρέμισμα και δεν καταλάβαμε ότι, πριονίζαμε το κλαδί που καθόμασταν.»
      «Σήμερα τι βιώνουμε; Ότι δεν μας υπολογίζει κανείς σαν ανθρώπους. Δεν τους νοιάζει αν θα πεινάσουμε, αν θα φτωχύνουμε, αν τα παιδιά μας δεν θα ’χουν να φάνε, αν, αν, αν… Τι ζητούν; Να ευημερεί η οικονομία. Να ευημερούν οι αριθμοί. Αλλά, για ποιον είναι η οικονομία, αν δεν είναι για τον άνθρωπο; Έτσι, λοιπόν, στη εποχή μας βλέπουμε καλά και τα δύο. Και την αλήθεια και το ψέμα. Την αλήθεια, που την ξεχάσαμε και το ψέμα, που μας κατέστρεψε», πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο Μητροπολίτης Παύλος.
      Εν συνεχεία ο δυναμικός Ιεράρχης, ανέφερε: «Είναι, λοιπόν, ανάγκη να ξαναβάλουμε τον άνθρωπο στη θέση του! Εμείς πρώτοι.  Και δεύτερον να απαιτήσουμε το σεβασμό από τους άλλους. Να ξαναβάλουμε τον εαυτό μας εκεί που του ανήκει, ξαναγυρίζοντας στο Θεό και την αγάπη του. Τιμώντας πραγματικά τον εαυτό μας, γι’ αυτό που ο Θεός μας χάρισε. Και αγωνιζόμενοι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Ο άνθρωπος δεν είναι για το χώμα, αλλά είναι για την Βασιλεία του Θεού!»
      Κλείνοντας ο Μητροπολίτης Σιατίστης κ. Παύλος, τόνισε ότι σήμερα «κλειστήκαμε στον εαυτό μας. Στη βόλεψη μας και στην καλοπέρασή μας. Κάναμε την κοινωνία μας ακοινώνητη. Δεν νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Δεν μας νοιάζει η θλίψη, η δοκιμασία, ο πόνος, η φτώχεια του άλλου. Αν όμως νοιώσουμε ότι, ο καθένας έχει την ίδια τιμή με εμάς, και την εικόνα του Θεού, θα νοιαζόμαστε. Δεν θα αφήσουμε κανέναν να υποφέρει. Θα ’χουμε την έννοια και την αγάπη, για να σταθούμε δίπλα στον καθένα.»

       

       

       

       

       

       

       

       

       

       

       


       

       

       

       

       

       

       

       

      Κραυγή αγωνίας από Αρχιεπίσκοπο σε Παπαδήμο για την Ελλάδα

      Γράφει ο Αιμίλιος Πολυγένης - 11.57
      Κραυγή αγωνίας για το μέλλον του τόπου που υποθηκεύεται απευθύνει με επιστολή του ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος στον Πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο.
      Ο Αρχιεπίσκοπος χρησιμοποιώντας σκληρή γλώσσα αναφέρει στην επιστολή του πως η υπομονή των Ελλήνων εξαντλήθηκε και δεν μπορεί να αγνοείται ο κίνδυνος κοινωνικής ανάφλεξης “ούτε από εκείνους που διατάσσουν, ούτε από εκείνους που εκτελούν τις φονικές συνταγές τους».
      Συντάξεις κόπηκαν, μεροκαματιάρηδες είναι σε απόγνωση και η ανασφάλεια έχει φωλιάσει σε κάθε ελληνικό σπίτι, σημειώνει ο κ. Ιερώνυμος.
      Μόνα θετικά σημάδια είναι πως αυτές τις ώρες, λέει ο κ. Ιερώνυμος, ξεπροβάλλει το φιλότιμο και ο αγνός πατριωτισμός των Ελλήνων που στηρίζουν  τους απελπισμένους.
      Ο Αρχιεπίσκοπος χαρακτηρίζει όλες τις πολιτικές που χρησιμοποιήθηκαν μέχρι σήμερα (Βλ. Μνημόνιο) αποτυχημένες, υπογραμμίζοντας πως δεν είναι δυνατόν να ζητούνται και άλλα σκληρότερα, επώδυνα και άδικα μέτρα «στην ίδια αδιέξοδη και αποτυχημένη γραμμή του πρόσφατου παρελθόντος μας».
      «Ζητούνται ακόμη μεγαλύτερες δόσεις ενός φαρμάκου που αποδεικνύεται θανατηφόρο» λέει ο Αρχιεπίσκοπος στην επιστολή του στον Πρωθυπουργό και αφήνει αιχμές για την επιθυμία τους να υποθηκεύσουν την εθνική μας κυριαρχία.
      «Υποθηκεύουν τον πλούτο που έχουμε, αλλά και αυτόν που μπορεί να αποκτήσουμε στα εδάφη και τις θάλασσές μας», κάνοντας λόγο για «ύποπτη εμμονή σε αποτυχημένες συνταγές. Και είναι προκλητικές οι αξιώσεις τους σε βάρος της Εθνικής μας κυριαρχίας».
      Ο Αρχιεπίσκοπος καλεί όλους να αποκρούσουν τους έξωθεν εκβιασμούς και τις θανατηφόρες συνταγές τους, υποστηρίζοντας πως η Ελλάδα δεν μπορεί να χαθεί ούτε γιατί κάποιοι το πίστεψαν, ούτε γιατί κάποιοι μπορεί να το θέλουν».
      Ολόκληρη η επιστολή:
      Εξοχώτατε κύριε Πρόεδρε,
      Σπαράσσεται η καρδιά και θολώνει ο νους μας με όσα συνέβησαν τους τελευταίους καιρούς και εξακολουθούν να συμβαίνουν στον Τόπο μας.
      Άνθρωποι με αξιοπρέπεια χάνουν, από τη μία στιγμή στην άλλη, τη δουλειά, ακόμη και το σπίτι τους.
      Το φαινόμενο των αστέγων, αλλά και των πεινασμένων – φαινόμενο κατοχικών εποχών – παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις. Οι άνεργοι αυξάνονται κατά χιλιάδες μέρα με τη μέρα.
      Το ίδιο και τα λουκέτα μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Τα νέα παιδιά, τα καλύτερα μυαλά του Τόπου, παίρνουν τον δρόμο της μετανάστευσης.
      Οι πατεράδες μας δεν μπορούν να ζήσουν, μετά τις δραματικές περικοπές των συντάξεών τους.
      Οικογενειάρχες και ιδίως οι πιο φτωχοί, οι πολύτεκνοι, οι μεροκαματιάρηδες, βρίσκονται σε απόγνωση, μετά τις αλλεπάλληλες περικοπές των μισθών τους και τους αβάσταχτους νέους φόρους.
      Η πρωτόγνωρη καρτερία των Ελλήνων εξαντλείται, η οργή παραμερίζει τον φόβο και ο κίνδυνος κοινωνικής ανάφλεξης δεν μπορεί να αγνοείται πια, ούτε από εκείνους που διατάσσουν, ούτε από εκείνους που εκτελούν τις φονικές συνταγές τους.
      Στις δύσκολες και - αναντίλεκτα- κρίσιμες αυτές ώρες, οφείλουμε όλοι να ξέρουμε και να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει το γεγονός ότι η ανασφάλεια, η απόγνωση και η κατάθλιψη έχουν φωλιάσει σε κάθε ελληνικό σπίτι.
      Ότι προκάλεσαν δυστυχώς – και συνεχίζουν να προκαλούν – ακόμη και αυτοκτονίες, εκείνων που δεν μπόρεσαν να αντέξουν το δράμα των οικογενειών και τον πόνο των παιδιών τους.
      Μπροστά σε όλα αυτά, η Εκκλησία της Ελλάδος αξιοποιεί κάθε δυνατότητα αλληλεγγύης. Και είναι θετικό που, μέσα στην τόση καταχνιά, ξεπροβάλλει η ευαισθησία, το φιλότιμο και ο αγνός πατριωτισμός των Ελλήνων.
      Για να δώσει ένα πιάτο φαϊ, ένα ρούχο, μια ανάσα ζωής στους απελπισμένους.
      Δυστυχώς, όμως. Όπως ξεκάθαρα φαίνεται πλέον, το δράμα της Πατρίδας μας όχι μόνο δεν τελειώνει εδώ, αλλά μπορεί να προσλάβει και νέες ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
      Ζητούνται, άλλωστε, τις ώρες αυτές, ακόμη σκληρότερα, ακόμη πιο επώδυνα, ακόμη πιο άδικα μέτρα, στην ίδια αδιέξοδη και αποτυχημένη γραμμή του πρόσφατου παρελθόντος μας.
      Ζητούνται ακόμη μεγαλύτερες δόσεις ενός φαρμάκου που αποδεικνύεται θανατηφόρο.
      Ζητούνται δεσμεύσεις που δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά αναβάλλουν μόνο προσωρινά τον προαναγγελθέντα θάνατο της Οικονομίας μας. Και υποθηκεύουν, ταυτόχρονα, την εθνική μας κυριαρχία.
      Υποθηκεύουν τον πλούτο που έχουμε, αλλά και αυτόν που μπορεί να αποκτήσουμε στα εδάφη και τις θάλασσές μας.
      Υποθηκεύουν την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Εθνική μας Αξιοπρέπεια.
      Απογοητευμένοι, απελπισμένοι και ανήσυχοι Ελληνες μας ρωτούν και ζητούν υπεύθυνες, ειλικρινείς και πειστικές απαντήσεις.
      Ρωτούν τι τους ξημερώνει η επόμενη ημέρα.
      Ρωτούν που πάει η Πατρίδα μας. Ρωτούν τι επιτέλους μπορεί να σταματήσει το δράμα.
      Τι μπορεί να ξαναγεννήσει την χαμένη ελπίδα. Δυστυχώς όμως !
      Στη διαμόρφωση των αποφάσεων, οι φωνές των απελπισμένων, οι φωνές των Ελλήνων, αγνοούνται προκλητικά.

      Δυστυχώς, σήμερα, οι Έλληνες δεν βρίσκουμε απάντηση ούτε στα όσα έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται, ούτε στα όσα ζητούνται από τους ξένους.
      Είναι, μάλιστα, τουλάχιστον ύποπτη η εμμονή τους σε αποτυχημένες συνταγές.
      Και είναι προκλητικές οι αξιώσεις τους σε βάρος της Εθνικής μας κυριαρχίας. Και αυτό είναι, ίσως, το πιο ανησυχητικό.
      Δεν μπορεί, άλλωστε να αγνοείται από κανέναν ότι οι αντοχές των ανθρώπων γύρω μας εξαντλήθηκαν. Όπως εξαντλήθηκαν και οι αντοχές της πραγματικής οικονομίας.
      Και βέβαια, δεν μπορεί παρά να υπάρχουν μπροστά μας και άλλοι δρόμοι.
      Δρόμοι πνευματικής ανάτασης και οικονομικής ανάταξης.
      Δρόμοι δημιουργίας, ελπίδας και προοπτικής.
      Δρόμοι ανοικτοί για κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα.
      Σε αυτούς τους
      1. Δημιουργήθηκε στις Παρασκευή, 23 Μάρτιος 2012
      2. Συντάχθηκε από τον/την Romfea.gr 15.00
      δρόμους οφείλουμε να πορευθούμε όλοι, με τη συναίσθηση της μετάνοιας. Ενώνοντας τις αστείρευτες δυνάμεις του Έθνους μας.
      Αποκρούοντας, ταυτόχρονα, τους έξωθεν εκβιασμούς και απορρίπτοντας τις θανατηφόρες συνταγές τους. Έχοντας, πάνω απ’ όλα, ακλόνητη τη βεβαιότητα, ότι με τη βοήθεια του Θεού και την πίστη στις δυνατότητές μας μπορούμε να τα καταφέρουμε.
      Η Ελλάδα του Πολιτισμού, η Ελλάδα της Ιστορίας, η Ελλάδα των Παραδόσεων δεν μπορεί να χαθεί ούτε γιατί κάποιοι το πίστεψαν, ούτε γιατί κάποιοι μπορεί να το θέλουν. Η Ελλάδα μας μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Μπορεί, και πάλι, να τραβήξει μπροστά.
      Εξοχώτατε κύριε Πρόεδρε,
      Αυτόν τον δρόμο αναζητούμε και προσδοκούμε οι Έλληνες σήμερα...

       

      Δημαράς προς Μέρκελ: «Η Ελλάδα δεν πωλείται, δεν κατακτιέται»!

      Οργισμένη επιστολή προς τον επικεφαλής της ΚΟ του Κόμματος της κυρίας Μέρκελ έστειλε ο Πρόεδρος του Πανελλήνιου Άρματος Πολιτών Γιάννης Δημαράς.

      Δημαράς προς Μέρκελ: «Η Ελλάδα δεν πωλείται, δεν κατακτιέται»!
      Με αυτόν τον τρόπο απαντά έτσι στην προκλητική δήλωση του Φόλκερ Κάουντερ να διοικήσει την Ελλάδα ξένος κυβερνήτης, δήλωση που ακολουθήθηκε από σειρά παρόμοιων τοποθετήσεων ανώτερων γερμανώ
      1. Δημιουργήθηκε στις Παρασκευή, 23 Μάρτιος 2012
      2. Συντάχθηκε από τον/την Romfea.gr 15.00
      ν αξιωματούχων για κηδεμονία της Ελλάδας.

      Ο Γ. Δημαράς επισημαίνει πως : «Αυτή η Χώρα, δεν Πωλείται, δεν Αγοράζεται, δεν Κατακτιέται. Και αυτό, επίσης, θα το γνωρίζατε, αν είχατε διαβάσει ιστορία».

      Η επιστολή κοινοποιήθηκε και στον πρέσβη της Γερμανίας στην Αθήνα αλλά καί στον πρεσβευτή μας στις Βρυξέλλες.

      ΠΡΟΣ
      Κύριο Siegfried Kauder (Villingen-Schwenningen), MDB CDU / CSU
      Platz der Republik 1 - 11011 Berlin-Germany
      Κοιν/ση
      Deutscher Bundestag Berlin
      Platz der Republik 1 – 11011 Berlin-Germany
      Κύριο Dr. Roland Wegener/Πρέσβης
      Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Αθήνα)
      Av. Karaoli & Dimitriou 3 – 10675 Athens-Greece
      "Κύριε Kauder,
      Άκουσα έκπληκτος και γεμάτος οργή τη δήλωσή σας περί «ανάγκης τοποθέτησης
      Επιτρόπου» στη Χώρα μου.
      Το χρέος μου, ως Έλληνα Βουλευτή και Πολίτη, Εκπροσώπου του Λαού στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, με οδηγεί και με υποχρεώνει να εκφράσω τον αποτροπιασμό μου για την αποικιοκρατικού χαρακτήρα απαράδεκτη δήλωσή σας, η οποία απάδει από κάθε έννοια Δημοκρατικής Νοοτροπίας, Σεβασμού της Εθνικής Ανεξαρτησίας, Ευρωπαϊκού κεκτημένου και Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης.
      Αν είχατε διαβάσει λίγο Ιστορία, θα γνωρίζατε ότι ο Τόπος, που για δεύτερη φορά στη σύγχρονη ιστορία της Ανθρωπότητας επιδιώκετε να κατακτήσετε –τούτη τη φορά δια της φτωχοποίησης της Κοινωνίας και της οικονομικής ασφυξίας- είναι ο Τόπος, στον οποίο εσείς οι Γερμανοί, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι οφείλετε τη συνέχειά σας, στη διάρκεια των αιώνων.
      Αν είχατε μελετήσει Γκαίτε, για παράδειγμα, θα το ξέρατε. Στη Χώρα μου, οφείλετε το γεγονός ότι από άγριοι και απολίτιστοι Γότθοι μετατραπήκατε σε συντεταγμένο έθνος, μόνο που όπως φαίνεται η πρώτη σας ιδιότητα είναι γονιδιακή και δεν σας εγκαταλείπει.
      Αυτή η Χώρα, δεν Πωλείται, δεν Αγοράζεται, δεν Κατακτιέται. Και αυτό, επίσης, θα το γνωρίζατε, αν είχατε διαβάσει ιστορία.
      Εμείς, προτάσσουμε τον Πλάτωνα απέναντι στο δικό σας Χιτλερισμό και τον Οικουμενικό Χαρακτήρα του Πολιτισμού μας και την Προκοπή απέναντι στη διαχρονικά αποικιοκρατική νοοτροπία και διάθεσή σας.
      Η οικονομική κρίση που βιώνουμε έχει προκληθεί, κατά βάση, από την νοσηρή κατάσταση πάνω στην οποία χτίζετε τον δικό σας εθνικοσοσιαλιστικό καπιταλισμό.
      Μην πλανάστε: Όπως ιστορικά συμβαίνει, πάντοτε, η προσπάθεια εξαθλίωσης της Ελλάδας και της Ελληνικής Κοινωνίας θα γίνει για εσάς και τους ομοϊδεάτες σας μπούμερανγκ, όπως και έγινε και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο τον οποίο, εσείς προκαλέσατε και αιματοκυλήσατε ολόκληρη την Ευρώπη.
      Τότε, ψάχνατε Gastarbeitern να χτίσουν επάνω στα ερείπια που άφησε η Χιτλερική θηριωδία, τώρα ψάχνετε καταναλωτές να αγοράζουν τα αποθηκευμένα προϊόντα βαριάς βιομηχανίας.
      Αφού, φτωχοποιήσατε την Ελλάδα (σας θυμίζουν κάτι, οι υποθέσεις SIEMENS και THYSSEN;) και με κατακτητική διάθεση απέναντι σε ολόκληρη την Ευρώπη, αρνείστε να αντιληφθείτε ότι η φτωχή Ελλάδα, σημαίνει και φτωχή Γερμανία.
      Αρνείστε την πραγματικότητα και οδηγείτε το Λαό σας στην Ιστορική ανυποληψία, από όλα τα άλλα Ευρωπαϊκά Έθνη.
      Επειδή, η Ιστορία δεν ξαναγράφεται, δεν παραγράφεται και δεν διαγράφεται, οφείλετε σεβασμό στη Χώρα που σας έμαθε ποια είναι τα Ανθρώπινα Ιδεώδη και πόσο Πολύτιμος είναι ο Οικουμενικός Χαρακτήρας τους.
      Εδώ, ηττήθηκε με πάταγο ο Αδόλφος Χίτλερ.
      Εδώ, θα ηττηθούν και οι Πολιτικοί και οι γονιδιακοί του Επίγονοι.
      Επειδή, η τακτική σας είναι δυνατό να οδηγήσει στα άκρα, σε κατάσταση την οποία δεν θα μπορείτε να διαχειριστείτε, προσεγγίστε έστω και την ύστατη στιγμή το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, το Διεθνές Δίκαιο και την Ιστορική Πραγματικότητα.
      Η Ελλάδα, το Ιστορικό Έθνος της Ευρώπης, είναι η Γη της Ανεξάρτητης Σκέψης, της Ελεύθερης Βούλησης και της Γέννησης της Δημοκρατίας:
      Δεν Υποτάσσεται, δεν Κατακτιέται, δεν Κυβερνάται."
      ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΑΡΑΣ

       

       

       

       

       

       

       

      Λαμβάνω την τιμή να υποβάλλω την παραίτησή μου...

      Άρθρο |
      ΠΡΟΣ
      ΠΥΣΠΕ ΠΕΙΡΑΙΑ
      ……23-01-2012……
      Λαμβάνω την τιμή να υποβάλλω την παραίτησή μου από τη θέση μου ως δασκάλας, στο 8ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά.
      Οι λόγοι που μ’ έκαναν να επιλέξω αυτή την οδό είναι οι εξής:
      - Ως δασκάλα πίστευα πάντα πως η στάση μου είναι παράδειγμα κι ό,τι νιώθω περνάει σαν αέρας στις ψυχές των παιδιών. Όχι κούφια λόγια και μπούρδες. Συναισθήματα και πράξεις, στάση ζωής. Δεν μπορώ ν’ αντικρίζω τα μάτια των παιδιών μου, χωρίς να ντρέπομαι να υπηρετώ μία παιδεία που δεν υφίσταται. Δεν έχω το δικαίωμα, δεν μου επιτρέπεται. Αρνούμαι να συμμετέχω στο συστηματάκι σας: «Πρώτα ο μαθητής», «Δωρεάν δημόσια παιδεία», «Ίσες ευκαιρίες για όλους»; Αρνούμαι τους φόρους των συμπολιτών μου να τους προσφέρω αδιαμαρτύρητα στους προδότες της χώρας μου, χωρίς να μπορώ να αρνηθώ ή ν’ αντισταθώ στις αποφάσεις τους.
      - Αρνούμαι να συναινώ, να συνεργάζομαι και να διευκολύνω αυτούς που μάτωσαν τη χώρα. Τους στυγνούς δολοφόνους, που δολοφονούν κάθε μέρα κάποιον συμπολίτη μου. (Μεταξύ των θυμάτων και ο άντρας μου).
      - Δεν συνεργάζομαι μ’ αυτούς που έκλεψαν τον ιδρώτα των συνταξιούχων, χωρίς ντροπή και σεβασμό στα χρόνια τους.
      - Δεν συνεργάζομαι μ’ αυτούς που γέμισαν τη χώρα άστεγους και τώρα κάνουν τους ελεήμονες τάχα.
      Δεν θέλω την ελεημοσύνη τους, δεν αναγνωρίζω τα μιάσματα, τους θρασύδειλους που παράνομα
      κυβερνούν τη χώρα με την πεποίθηση ότι συμφωνούμε.
      Για όλους αυτούς τους λόγους,
      ΕΠΕΙΔΗ
       Η ψυχή μου αλυχτά,
      Αποχωρώ και ΑΠΑΙΤΩ, το μόνο δικαίωμα που μου αφήσατε για ν’ αντισταθώ, την παραίτησή μου, να την κάνετε ΑΜΕΣΑ δεκτή.
      ….……………………………
      (υπογραφή)
      Αλ... Μαρία
      (ονοματεπώνυμο)

       

       

       

       

       

       

       

      Μια Ελένη...υπέρ υγείας τής ψυχής μας.............

      Μια Ελένη...υπέρ υγείας τής ψυχής μας.............

      «Γεννήθηκα στη Σμύρνη.
      Τους γονείς μου τους έσφαξαν και τους δύο. Εμένα μ΄ έβαλαν σ΄ ένα καράβι για τη Θεσσαλονίκη. Συγκεκριμένα κατέληξα στο ορφανοτροφείο Μέλισσα.Κοίτα παιδί μου, τι είχε γραμμένο η μοίρα για μένα!
      Να περάσω τα παιδικά μου χρόνια σε ορφανοτροφείο και τα γεράματα σε γηροκομείο!
      Καλά που γνώρισα τον άνδρα μου, που σεβάστηκε τις πληγές μου κι έτσι υπάρχει στη ζωή μου κι ένα φωτεινό διάλειμμα.
      Αλλά έφυγε νωρίτερα από μένα δυστυχώς». Αυτά τα λόγια της κυρίας Ελενίτσας, μας καθήλωσαν. Όπως και το χαμόγελο με το οποίο τερμάτιζε κάθε φράση της όσο τραγική κι αν ήταν... Σαν μια άνω τελεία αξιοπρέπειας.
      Άλλωστε η κυρία Ελενίτσα ήταν πέρα από αξιοπρεπής, κεφάτη, χαριτωμένη, τσαχπίνα ...;Σμυρνιά. Μια γιαγιά σκέτη γλύκα!
      Πρώτα γνωρίστηκε με τη κόρη μου, όταν επισκέφτηκε το Γηροκομείο Αθηνών με τους συμμαθητές της του IB του Γείτονα καθώς η εθελοντική εργασία σε κάποιο ίδρυμα ήταν υποχρεωτική.
      Κι όταν μου διηγήθηκε την πρώτη της συνάντηση μαζί της, θυμήθηκα μια φράση του Γιώργου Παπαστεφάνου σε μια του συνέντευξη «Δεν πιστεύω στο κεραυνοβόλο έρωτα. Πιστεύω στις κεραυνοβόλες φιλίες». Αυτό ακριβώς έγινε!
      Κι έτσι η κυρία Ελενίτσα απέκτησε μια «εγγονή» και η Λίλα μια «γιαγιά επιλογής».
      Κι ήταν τόσο ιερή αυτή η σχέση που όταν έπρεπε να φύγει για τις σπουδές της στο Λονδίνο, αναλάβαμε οι υπόλοιποι να τη διαφυλάξουμε.
      Κι ήταν τιμή μας, ότι η Κυρία Ελενίτσα μας «δάνεισε» έκτοτε, τα «μάτια» της ...;Για να βλέπουμε πότε πότε μέσα από τη δική της οπτική.
      Είναι ευλογία στη ζωή η ανταλλαγή των φακών επαφής!
      Μια Ελένη...υπέρ υγείας τής ψυχής μας.............

      «Από τη ώρα που σας γνώρισα ...Μπορώ και γω να δίνω ένα χαρτί με ονόματα στον παπά -Υπέρ Υγείας- να διαβάζει στην Κυριακάτικη δοξολογία».
      Για φαντάσου! Υπάρχει μεγαλύτερη ένδειξη μοναξιάς; Να μην έχεις άνθρωπο να ευχηθείς για την υγεία του ... Η απέραντη μοναξιά. Η απόλυτη μοναξιά!
      Ή εκείνο το τηλέφωνο μέσα στην νύχτα και η φωνή της όλο αγωνία. «Θέλω να έρθεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Πρέπει να σου πω κάτι πολύ σημαντικό».
      Και το πρωί που έφτασα ανήσυχη την άκουσα να λέει «Ξέρεις μπορεί να βρίσκομαι σε Γηροκομείο αλλά ήμουν κάποτε αρχόντισσα. Όταν πεθάνω μπορεί να με πετάξουν. Άλλωστε ποιος θα είναι να τους ελέγξει; Θέλω εσύ να επιβλέψεις τη κηδεία μου. Να γίνει σωστή παιδί μου».Αλλά μη φανταστείτε ότι όλες οι κουβέντες ήταν σκουρόχρωμες ...Α πα πα! Μόνο λίγες ...Κατ΄ εξαίρεση.
      Η κυρία Ελενίτσα είχε πονηρά ματάκια και γαργαρένιο γέλιο.
      Κι αν λατρεύαμε κάτι σε κείνη ήταν η διάθεσή της να γραπώνει στον αέρα κάθε αχτίδα ζωής που της χαριζόταν.
      Σαν εκείνη την ημέρα που τη πήγαμε με κάμπριο αυτοκίνητο για να επισκεφτεί έναν οφθαλμίατρο. Κι έκλεινε τα μάτια όπως τη χτύπαγε ο αέρας και καμάρωνε κι ίσιωνε το κραγιόν στα χείλη με φιλαρέσκεια. Μια τόση δα σταγόνα γυναικείας φιλαρέσκειας που κοντοστάθηκε στα μουτζουρωμένα χείλη ογδοντάχρονης ...Αιώνια γυναίκα!!
      Η λατρεμένη μου κυρία Ελενίτσα.
      Εκείνη τη μέρα, θυμάμαι, φάνηκε στα μάτια μου τόσο αφάνταστα «πλούσια», εκείνη από το Γηροκομείο Αθηνών, δίπλα σ΄ένα γιατρό με μάτι άπληστο που συμπεριφέρθηκε σαν μανικιουρίστ, απαιτώντας μπουρμπουάρ-φακελάκι.
      Κακόμοιρε, φτωχούλη, μεγαλογιατρουδάκο!
      Κοντά στην γιαγιά που επιλέξαμε για γιαγιά μας, περάσαμε στιγμές πολύτιμες.
      Συναισθήματα δισεκατομμύρια.
      Σπουδή ζωής! Για μας και τα παιδιά μας.
      Η μοναξιά, η συγκατάβαση, η αξιοπρέπεια, η καχυποψία των γηρατειών, το γέλιο, η αισιοδοξία, ο Φόβος ο απόλυτος, το βλέμμα, τα μάτια, οι σιωπές, τα αθώα ψεματάκια στην ανασφάλειά της μη και χαθούμε, η φθορά, το τέλος ...Το Τέλος ...
      Όταν με κλειστά μάτια φαντάζονταν ότι περιδιάβαινε τα στενά της Θεσσαλονίκης και μετά κοντοστέκονταν κι έκοβε παπαρούνες.
      Και θυμάμαι το χέρι της να προσποιείται πώς κόβει λουλούδια πάνω στη χιλιοτριμμένη κουβέρτα του Γηροκομείου. Και μπήκα και γω στο «τριπάκι της».Ντρεπόμουν να μείνω απ΄έξω ...;.Κι προσποιούμουν ότι έκοβα και γω παπαρούνες.
      Συνένοχη λαθρεπιβάτης στο παρελθόν της. Χάρη του τελευταίου αντίο μας!
      Και γύρω μας άλλα γεροντάκια. Με το μεγάλο-μικρόκοσμό τους.
      Κάθε δωμάτιο άλλη ιστορία ...;Το μόνο κοινό ...;.Το βλέμμα προσμονής στην πόρτα.
      Η λάμψη των ματιών τους όταν κάποιος άγνωστος μπει στο χώρο τους!
      Πω πω τι τεράστιο θέμα συζήτησης!!!
      Μια Ελένη...υπέρ υγείας τής ψυχής μας.............

      Και ιστορίες να περπατούν σαν ακροβάτες μεταξύ τραγικού και αστείου ...;Όπως του πρώην δικαστικού που όποτε καθυστερούσαν να τον αλλάξουν οι νοσοκόμες, φώναζε με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του «Διαμαρτύρομαι, κύριοι, διαμαρτύρομαι».
      Δύσκολο πράγμα τα γηρατειά ... Η μοναξιά ... Η εγκατάλειψη ...Η κυρία Ελενίτσα μας «την έκανε» μια Κυριακή ...
      Κι έτσι εκείνη την Κυριακή δεν παρέδωσε με περηφάνια στον παπά το χαρτί της με ονόματα Υπέρ Υγείας αλλά την επόμενη ...Παραδώσαμε εμείς ένα Υπέρ Αναπαύσεως.
      Υ.Γ Αυτήν την Κυριακή ...;Έτσι για μια ωραία αλλαγή στη ζωή σας. Πάρτε τα παιδιά σας και μπείτε στο Γηροκομείο Αθηνών.
      Δεν θέλει προετοιμασία ...;
      Μπείτε με ένα κουτί γλυκά όπως όταν πάτε σε φίλους ...
      Αυτή η Κυριακή μπορεί να γίνει η πιο ωραία Κυριακή της ζωής σας ...
      Κάντε το Υπέρ Υγείας της ψυχής σας ...
      http://anarhogatoulis.blogspot.com
      http://misha.pblogs.gr/
      ...Αηδόνι

       

       

       

       

       

       

       

       

       

       

      Νὰ πιστεύεις ὅτι δὲν ὑπάρχει θάνατος. Γέροντας Πορφύριος

      “Μέσα στὴν Ἐκκλησία! Ἐκεῖ βρίσκεται ἡ σωτηρία”, μᾶς ἔλεγε πάντα ὁ Παππούλης. “Ὅποιος εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας δὲ φοβᾶται τὸ δεύτερο θάνατο. Δὲν ὑπάρχει θάνατος γιὰ ὅποιον εἶναι μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ὀρθοδοξία μας εἶναι τέλεια, δὲν ἔχει οὐδεμία ἀτέλεια”.
      Δὲν ὑπάρχει θάνατος, μᾶς εἶπε. Μὴ φοβᾶσαι τὸ θάνατο. Ὅποιος πέθανε γιὰ τὸ Χριστό, δὲν ὑπάρχει γι’ αὐτὸν θάνατος. Κι ἂν δὲν πέθανες, νὰ πεθάνεις!
      Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν,
      ᾍδου τὴν καθαίρεσιν,
      Ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν.
      Καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸ αἴτιον.
      Τὸν μόνον εὐλογητὸν τῶν Πατέρων,
      Θεὸν καὶ ὑπερένδοξον.

      Νὰ πιστεύεις ὅτι δὲν ὑπάρχει θάνατος
      Μποροῦμε νὰ ζοῦμε μέσα στὴ χαρὰ τοῦ Θεοῦ, καὶ ποτὲ νὰ μὴ σκεπτόμαστε τὸ θάνατο. Καὶ νὰ ἔρθει τὸ τέλος τῆς ζωῆς σου, καὶ νὰ εἶναι τὸ πόδι σου μέσα στὸ λάκκο. Ἐσὺ μπορεῖ νὰ φυτεύεις συκιές, καρυδιές, κυπαρίσσια, νὰ φτιάχνεις περβόλια γιὰ τοὺς συνανθρώπους σου, νὰ φτιάχνεις ἐκκλησίες καὶ νὰ εἶναι τὸ ἕνα σου ποδάρι μέσα στὸ λάκκο.
      Γιατί τὰ κάνεις αὐτά; Ἀπὸ τὴν ἀγάπη. Πιστεύεις ὅτι δὲν ὑπάρχει θάνατος καὶ θέλεις καὶ οἱ συνάνθρωποί σου, ποὺ θὰ ἔρθουνε πάλι ἐδῶ, νὰ βροῦνε κάτι, νὰ γίνουνε καλοί, νὰ μὴ γίνουνε κλέφτες καὶ κλέβει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Γι’ αὐτὸ φυτεύεις καὶ τὰ φροῦτα καὶ τὰ καρύδια καὶ τὰ σύκα. Γι’ αὐτὸ φτιάχνεις καὶ τὴν Ἐκκλησία.
      Δὲν θὰ δοκιμάσουμε “πεθαμενίλα”
      Ἤμουν θλιμμένος μετὰ ἀπὸ πρόσφατο θάνατο προσφιλοῦς μου προσώπου. Σκεπτόμουν γιὰ μέρες τὸ θέαμα τοῦ ἐνταφιασμοῦ. Τὴν κάλυψη τοῦ νεκροῦ μὲ τὰ χώματα καὶ τὴν ἐπακόλουθη σήψη τοῦ σὠματος…
      Πῶς θὰ ἦταν ὁ ἄνθρωπος, ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ἡ πτώση τῶν πρωτοπλάστων; Διαρκὴς χαρά, κανένα ἐρώτημα γιὰ τὴν αἰώνια μακαριότητά μας. Τώρα “σκωλήκων βρῶμα καὶ δυσωδία”. Ἐπάνω σ’ αὐτὲς τὶς μελαγχολικὲς σκέψεις μὲ πέτυχε ὁ Παππούλης μ’ ἕνα τηλεφώνημά του.
      - Γιωργάκη, κάνεις ἰατρεῖο αὐτὴ τὴν ὥρα;
      - Ὄχι, Γέροντα. Τελείωσα.
      - Ἄνοιξε τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο στὸ Ε΄ Κεφάλαιο, στίχος 24 – εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ διαβάζουμε στὶς κηδεῖες – καὶ διάβασέ το ἀργά.
      Ἄρχισα νὰ διαβάζω: “Ἀμήν, ἀμήν, λέγω ὑμῖν. ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν”.
      Μὲ διέκοψε ἀπότομα:
      - Τὸ κατάλαβες.  Δὲν ὑπάρχει θάνατος! Δὲν θὰ δοκιμάσουμε τὴν “πεθαμενίλα”! “Μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν”. Πόσο μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεός… Καὶ αὐτὸ τὸ φρόντισε. Τὸ λέει καὶ ὁ Ἀπόστολος τῆς Νεκρώσιμης Ἀκολουθίας: “Εἰ γὰρ πιστεύομεν ὅτι Ἰησοῦς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, οὕτω καὶ ὁ Θεὸς τοὺς κοιμηθέντας διὰ τοῦ ”Ιησοῦ ἄξει σὐν αὐτῷ”. Τὸ σκέφτηκες ποτὲ αὐτὸ τὸ “ἄξει σὺν αὐτῷ”; Ὁ Θεὸς δὲν θὰ συγκεντρώσει ἐκεῖ πτώματα. Ζωντανοὺς θὰ μαζέψει κοντά Του. Στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἀναστήθηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση. Καλὰ σοῦ τὸ εἶπα: δὲν θὰ δοκιμάσουμε “πεθαμενίλα”. Τὸ κατάλαβες;
      Καὶ ἔκανε μιὰ θαυμάσια περιγραφὴ τῆς ζωῆς κοντὰ στὸν ἀναστάντα Χριστό.
      - Ἐκεῖ θὰ ὑμνοῦμε τὴν Ἁγία Τριάδα, μὲ τὰ Σεραφὶμ καὶ τὰ Χερουβίμ, ἀενάως. Ναί, ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ ἀνάξιοι, γιατὶ τόσο πολὺ μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεός…
      Ἡ φωνή του ἔσβησε σιγὰ σιγὰ ἀπὸ τὴ συγκίνηση:
      - Κλαίω, βρὲ Γιωργάκη, ἀπὸ χαρά. Τί οὐράνια πράγματα εἶναι ἐτοῦτα ποὺ μᾶς δωρίζει ὁ Θεός;
      (Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 198-200)

       

       

      Μὴ ζητᾶς νὰ σ’ ἀγαποῦν. Γέροντας Πορφύριος


       “Μακριὰ ἀπὸ τὴ ζήλεια. Τὸν κατατρώγει τὸν ἄνθρωπο. Ἀπὸ φθόνο, μιὰ μοναχὴ πρὸς ἄλλη, τὴν φαντάστηκε νὰ ἀσχημονεῖ μὲ τὸν πνευματικό, καὶ τὸ ἔλεγε σὰν πραγματικότητα.

      Ὅλα γίνονται στὸν φθονερὸ ἄνθρωπο. Ἐγὼ τὰ ἔζησα. Οἱ ἄνθρωποι μὲ εἶχαν γιὰ καλὸ καὶ ἐρχόντουσαν πολλοὶ γιὰ νὰ ἐξομολογηθοῦν. Καὶ μοῦ τὰ ἔλεγαν μὲ εἰλικρίνεια.

      Μακριὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ γυναικίστικα παράπονα. Τὸ Χριστό, μωρέ, τὸ Χριστὸ νὰ ἀγαπήσουμε μὲ πάθος, μὲ θεῖο ἔρωτα.

      Εὐτυχισμένος ὁ μοναχὸς ποὺ ἔμαθε νὰ ἀγαπάει ὅλους μυστικά. Δὲν ζητᾶ ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀγάπη, οὔτε τὸν νοιάζει ἂν τὸν ἀγαποῦν.

      Ἐσὺ ἀγάπα ὅλους, καὶ προσεύχου μυστικὰ μέσα σου. Ξέχυνε τὴν ἀγάπη σου πρὸς ὅλους. Καὶ θὰ ἔλθει ὥρα ποὺ θὰ ἀγαπᾶς ἀβίαστα. Καὶ θὰ νιώθεις, ὅτι ὅλοι σ’ ἀγαποῦν. Ἕνα κοσμικὸ τραγούδι λέει:

      “Μὴ μοῦ ζητᾶς νὰ σ’ ἀγαπῶ.
      Ἡ ἀγάπη δὲν ζητιέται.
      Μέσα στὰ φύλλα τῆς καρδιᾶς
      μονάχη της γεννιέται”.

      Πάρ’ το πνευματικά. Ἐσὺ σκόρπα φυσικά, ἀπὸ τὴν καρδιά σου, τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

      Μερικοὶ Μοναχοί, ἰδίως γυναῖκες, λένε:

      - Μ’ ἀγαπᾶς;

      - Γιατί δὲν μ’ ἀγαπᾶς;

      Πώ πώ!  Πόσο μακριὰ εἶναι ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ!

      Φτώχεια, πνευματικὴ φτώχεια.

      Μὴ σὲ νοιάζει ποτὲ ἂν σ’ ἀγαποῦν. Ἐσὺ μόνο ξεχείλιζε ἀπὸ ἀγάπη Χριστοῦ πρὸς ὅλους. Καὶ τότε μυστικὰ ἔρχεται μιὰ μεταβολή, μιὰ ἀλλαγὴ σ’ ὅλο τὸ σύνολο. Αὐτὸ ποὺ σοῦ λέω εἶναι ἡ καλύτερη ἱεραποστολή. Ἐφάρμοσέ το καὶ τηλεφώνησέ μου τὰ ἀποτελέσματα”.

      “Ἀνθολόγιο συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 52


      porphyrios.net

       

       

       

       

       

      Ρομφαία κατά πάντων από τον Σιατίστης Παύλο


      Για τη Romfea.gr, Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος - 17.40
      Μια και κάποιοι  μας σπρώχνουν να μπούμε στο χορό, ας μπούμε.
      Η πατρίδα μας ζει πρωτοφανείς συνθήκες κατάρρευσης, εξαθλίωσης, καταστροφής.
      Ο λαός μας οδηγείται σε μια εξουθενωτική φτώχεια, αλλά και σε ένα απίστευτο εξευτελισμό.
      Φτώχεια ο λαός μας έζησε και στο παρελθόν, αλλά τότε αυτή η φτώχεια μας έκανε περήφανους γιατί ήταν καρπός αντίστασης.
      Σήμερα ο λαός μας ζει μια κατάσταση ντροπής και ευτελισμού.
      Η Πατρίδα μας έγινε περίγελως του κόσμου. Ποιός φταίει; Πρώτος και χειρότερος η πολιτική εξουσία αυτού του τόπου.
      Μια εξουσία που κατέστρεψε το τόπο μόνο και μόνο για να συνεχίσει αδιατάρακτα τη νομή της.
      Μήπως οι εκάστοτε κυβερνώντες δεν ήξεραν καλά μαθηματικά, καλή οικονομία, καλή λογιστική; Τα ήξεραν όλα.
      Τα έβλεπαν όλα και όμως συνέχισαν την πορεία προς την καταστροφή προκειμένου να νέμονται την εξουσία.
      Υπήρξαν η ανίκανοι η διεφθαρμένοι η και τα δύο μαζί.
      Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν αγάπησαν αυτόν τον τόπο. Δεν νοιάστηκαν για το λαό παρά μόνο για τις μεθόδους εξαπάτησής του. Δεν σεβάστηκαν αυτό τον τόπο.
      Παρακολουθήσαμε τέτοιες απίστευτες στιγμές στις τηλεοράσεις μας τον τελευταίο καιρό που έδειξαν περίτρανα ότι δεν τους έννοιαζε η σωτηρία αυτού του τόπου παρά μόνο πως θα κρατήσουν η πως θα αποκτήσουν την εξουσία.
      Παρακακολουθήσαμε την ιδιοκτησιακή αντίληψη που έχουν για το κράτος, καθώς ο προσωπικός τους πλουτισμός είναι πιο πολύ σημαντικός από τη σωτηρία της χώρας.
      Σήμερα μας υποβάλλουν σε απίστευτες στερήσεις, οδηγούν τους πολίτες σε απόγνωση, εξοντώνουν τους ασθενέστερους, ποτέ τους εαυτούς τους, για να σώσουν δήθεν την χώρα.
      Μας κουνούν απειλητικά το χέρι. Ποιοί θα μας σώσουν; αυτοί που μας κατέστρεψαν;
      Αυτοί που λεηλάτησαν αυτόν τον τόπο; Και γιατί δεν μας έσωσαν τόσα χρόνια; Τώρα έγιναν ικανοί;
      Αλλά για ποιο  λόγο να σώσουν την Ελλάδα, όταν θα έχουν αφανίσει το λαό της;  Μήπως και πάλι για την πάρτη τους.
      Ο «πολύς» αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης είπε τη χαρακτηριστική φράση «Μαζί τα φάγαμε».
      Πρόκειται για πολύ σημαντική ομολογία, αλλά και αποκάλυψη μιας νοοτροπίας.
      Της νοοτροπίας που ήθελε το Κράτος ιδιοκτησία δική τους. Και επειδή θεώρησαν το Κράτος ιδιοκτησία τους γι’αυτό το λεηλάτησαν και τα έφαγαν μαζί με την παρέα τους, αλλά όχι μαζί με το λαό.
      Ναι κύριοι «τα φάγατε» μαζί με εκείνους που θεωρήσατε την Πατρίδα μας σαν ιδιοκτησία δική σας.
      Πρέπει να είμαστε ευνουχισμένοι για να τους ανεχόμεθα, πρέπει να είμαστε ευνουχισμένοι για να τους φοβόμαστε, πρέπει να είμαστε μαζοχιστές για να τους ακούμε, πρέπει να είμαστε ηλίθιοι για να περιμένουμε κάτι καλό από αυτούς.
      Το βράδυ των Χριστουγέννων η δημοσιογραφική αλητεία των Αθηνών οργίασε περιγράφοντας ανύπαρκτα σενάρια για ενδεχόμενα διαφυγής του Ηγουμένου του Βατοπεδίου.
      Όλη η χολή και όλη η λάσπη των εξηρτημένων και ασυνείδητων δημοσιογράφων. Όχι, κύριοι.
      Αν η δικαιοσύνη λειτουργούσε αληθινά εσείς θα είσασταν μέσα για την χρόνια παραπλάνηση και εξαπάτηση του λαού, για την προσπάθεια τρομοκράτησής του, για τη συνειδητή προσπάθεια σας να τσακίσετε την ελπίδα του.
      Μάθαμε πλέον τις οβιδιακές μεταμορφώσεις σας. Με περισπούδαστο δήθεν ύφος και επιχειρήματα στηρίζετε  το πολιτικό κατεστημένο αυτού του τόπου και τα συμφέροντα των ολίγων.
      Γεμάτοι ειρωνία για όσους έχουν διαφορετική άποψη.
      Όταν νοιώσατε ότι κινδυνεύετε, σαν τους ποντικούς πριν βουλιάξει το καράβι, επιχειρήσατε να διαχωρίσετε τάχα τον εαυτό σας.
      Όταν είδατε την οργή του λαού προσπαθήσατε να σταθείτε απέναντι. Κάνατε τον «σκληρό» απέναντι στους ανθρώπους της εξουσίας.
      Παίξατε  το θέατρο σας με τους στην ουσία στενούς σας φίλους και συνεργάτες.
      Κάνετε τους αυστηρούς δήθεν κριτές του  κατεστημένου, ενώ στην πραγματικότητα είστε οι βασικοί στυλοβάτες του, οι σκληροί του βραχίονες, εσείς που δεν αφήσατε κανένα τίμιο άνθρωπο να φανερώσει την διαφοροποίησή  του.
      Υπήρξατε οι πιο στενοί συνεργάτες και προπαγανδιστές εκείνων που επιχείρισαν και επιχειρούν να πλήξουν την γλώσσα, την ιστορία και την πίστη αυτού του λαού για να κάμψουν τελικά το φρόνημα του, παράλλαλα με την προσπάθεια σας για τον εκμαυλισμό του μέσα από ποικίλες διόδους.
      Πολεμήσατε με λύσσα την Εκκλησία γιατί ήταν και είναι ο μοναδικός αντίπαλος σας, γιατί ήταν και είναι πέρα από επί μέρους λάθη ανθρώπων η μοναδική αντίσταση.
      Σκηνοθετήσατε σκάνδαλα και όταν κληθήκατε να τα αποδείξετε, δεν προσφέρατε καμμία απόδειξη. Συκοφαντήσατε με πάθος τήν  Εκκλησία.
      Την κατηγορήσατε ότι δεν πληρώνει φόρους, ποιοί; εσείς οι αληθινοί φοροφυγάδες και όταν κάποιοι αρμόδιοι κρατικοί υπάλληλοι σας διαβεβαίωσαν ότι η Εκκλησία πληρώνει φόρους εσείς συνεχίσατε τη συκοφαντία σε πείσμα της αλήθειας για να αποδείξετε το μέγεθος της διαφθοράς σας. Τρομοκρατηθήκατε όταν κυκλοφόρησε το κείμενο της Ιεραρχίας προς το λαό.
      Ο λόγος; Τον είπε κάποιος από σας συνειδητά η ασυνείδητα σε πρωϊνή εκπομπή: «εγώ συμφωνώ με όσα λέει το φυλλάδιο. Είναι όλα αλήθεια! αλλά γιατί να τα λέει η Εκκλησία;»
      Δεν σας ενδιέφερε και δεν σας ενδιαφέρει αν είναι αλήθεια,  αλλά γιατί να την λέει η Εκκλησία.
      Συνασπισθήκατε, συνεδριάσατε και οργανώσατε, εξηρτημένοι καναλάρχες και σιτιζόμενοι στα πρυτανεία της εξουσίας δημοσιογράφοι, την σπίλωση της Εκκλησίας και των ποιμένων της για να τσακίσετε την ελπίδα του λαού.
      Κλείνετε μονίμως τα μάτια στο τεράστιο έργο αγάπης της Εκκλησίας, χάρις στο οποίο ο λαός δεν ξεσηκώθηκε ακόμη για να καταργήσει και εσάς και τα αφεντικά σας.
      Κάνετε πως δεν το βλέπετε. Μιλάτε για αμύθητη εκκλησιαστική περιουσία, ενώ ξέρετε την αλήθεια.
      Σας είπε επανειλημένα ο Αρχιεπίσκοπος ότι ψεύθεσθε, ότι κατακρεουργείτε την Εκκλησία και εσείς δεν είχατε το θάρρος να τον καλέσετε για να τον διαψεύσετε.
      Γιατί η Εκείνος ψευδόταν η εσείς. Η όλη Του παρουσία σας χαλάει τη συνταγή γιατί σας εκθέτει. Εσείς όμως συνεχίζετε δόλια. Ξέρετε καλά το μάθημα.
      Προσπαθείτε να πατάξετε τους ποιμένες για να σκορπίσετε τα πρόβατα και να τα παραδόσετε στους λύκους των οποίων είσθε πειθήνια όργανα.
      Έχετε σπουδάσει καλά την παροιμία «συκοφάντει-συκοφάντει και κάτι μένει».
      Από αυτή την αλήθεια ενοχλήθηκε και ο θλιβερός υπουργός και ζήτησε τον χωρισμό κράτους και εκκλησίας και την διακοπή της μισθοδοσίας του κλήρου.
      Άμεσος ο εκβιασμός. Φθηνοί τρομοκράτες που νομίζουν ότι μπορούν να απειλήσουν την αλήθεια. Εκβιασμός που πηγάζει από τη φασιστική αντίληψη, ότι το κράτος είσθε εσείς.
      Και παρά τα όσα χρωστάει στενό συγγενικό του πρόσωπο στο Δημόσιο, ο κύριος είναι ακόμη υπουργός.
      Όλο αυτό το κατεστημένο επικάθισε σαν καρκίνος στα σπλάχνα του λαού και τον κατατρώγει. Υπονόμευσε τη ζωή και το μέλλον του.
      Αλλά η ώρα του τέλους γι’αυτή την πολυεξαρτόμενη εξουσία που αντί να διακονεί δυναστεύει και απειλεί δεν είναι μακρυά. Η ώρα της ανατροπής δεν θα αργήσει.
      Όσο κι’άν προσπαθείτε να υποδαυλίσετε τα ένστικτα των ανθρώπων και να παρουσιάσετε τους ευεργέτες του, την Εκκλησία του δηλαδή, σαν εκμεταλλευτές, η οργή του λαού θα ξεσπάσει επάνω σε όλους σας, τώρα που αρχίζουν να καταλαβαίνουν το παιχνίδι σας.
      Ζηλώσατε τη  δόξα του Νέρωνος. Καταστρέψατε την Ελλάδα και τώρα φοβισμένοι δείχνετε την Εκκλησία.
      Ζει όμως Κύριος ο Θεός ημών και εσείς είσθε ήδη νεκροί και σεσηπότες. Θα συνεχίσουμε όμως πολύ σύντομα.

       

       

       

       

       

       

      Λάβρος ο Μητροπολίτης Σιατίστης για την απόφαση Εφραίμ

      siatistis
      Του Μητροπολίτη Σιατίστης για τη Romfea.gr  - 02.31
      Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι μια τέτοια χρονιάρα μέρα θα αναγκαζόμουν να γράψω αυτό το κείμενο. Ας είναι καλά όμως εκείνοι που φρόντισαν.
      Αναφέρομαι στην απόφαση για προφυλάκιση του Ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου Γέροντος Εφραίμ και μάλιστα στην συμβολική αυτή ημέρα της παραμονής των Χριστουγέννων.
      Μια απόφαση που εκθέτει και τον νομικό και τον πολιτικό πολιτισμό μας.
      Από την αρχή που δημιουργήθηκε η υπόθεση αυτή στάθηκα με πολλή επιφύλαξη στα γεγονότα περιμένοντας το ξεκαθάρισμα της. Ήξερα όμως πάρα πολύ καλά ότι η υπόθεση αυτή ήταν εν απολύτω γνώσει των δύο μεγάλων κομμάτων.
      Στην επιφάνεια ήλθε και με τον τρόπο που ήλθε μέσα από τη σύγκρουση Ρουσόπουλου-Κοντομηνά. Η όλη πορεία της υπόθεσης είναι γνωστή με βασικούς πυλώνες την απαλλαγή με το γνωστό τρόπο όλων των πολιτικών παραγόντων.
      Πρόσφατα τηλεοπτοικός σταθμός άρχισε να παρουσιάζει με πολύ καλά τεκμηριωμένες τοποθετήσεις από όλες τις πλευρές και δη την νομική, την πραγματική εικόνα της όλης υπόθεσης, μια εικόνα τελείως διαφορετική από αυτή την οποία δουλεύοντας σε σκοπιμότητες είχαν παρουσιάσει τα τηλεοπτικά κανάλια.
      Το συμπέρασμα που έχει αρχίσει να διατυπώνεται είναι ότι το πραγματικό σκάνδαλο σε αυτή την υπόθεση είναι η ψευδής εικόνα που σκόπιμα, συνειδητά και μεθοδευμένα παρουσιάστηκε.
      Έρχομαι στο σήμερα. Υπόλογοι για να δικασθούν περίπου μόνον ο Ηγούμενος Εφραίμ του οποίου πλέον διατάσσεται και η προφυλάκιση.
      Έχουν  διατυπωθεί από έγκριτους νομικούς οι προϋποθέσεις που απαιτούνται για την προφυλάκιση ενός προσώπου, δηλαδή  το να μην έχει γνωστή διαμονή στη χώρα, το να έχει κάνει προπαρασκευαστικές ενέργειες για να διευκολύνει τη φυγή του, το να υπήρξε κατά το παρελθόν φυγόποινος η φυγόδικος η να κρίθηκε ένοχος για απόδραση κρατουμένου η για παραβίαση περιορισμών διαμονής, το να κρίνεται αιτιολογημένα ότι αν αφεθεί ελεύθερος είναι πολύ πιθανό να διαπράξει και άλλα εγκλήματα, περιστατικό που πρέπει να προκύπτει από ειδικώς μνημονευόμενα περιστατικά της προηγούμενης ζωής του η από τα συγκεκριμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πράξης που του αποδίδεται. (βλ. σχόλιο Χρ. Κοσμίδη στην «Romfea.gr» 23.12.2011)
      Το ερώτημα προς τους Δικαστές είναι εύθύ και καθαρό. Ποιά από αυτές τις προϋποθέσεις συντρέχει στην παρούσα περίπτωση; Απολύτως ΟΥΔΕΜΙΑ. Η απόφαση του δικαστικού συμβουλίου προσβάλλει την κοινή λογική και την κοινή νοημοσύνη.
      Είναι λοιπόν σαφές ότι πρόκειται για απόφαση  σκοπιμότητας.
      Ποιά λοιπόν σκοπιμότητα υπηρετούν οι αποφασίσαντες δικαστές; Δικαιούται ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας που δεν θέλει να είναι νούμερο, αλλά πρόσωπο, μιας σαφούς απαντήσεως.
      Ο Μακαριώτατος εξέφρασε τον προβληματισμό του. Είναι ο προβληματισμός της κοινής Λογικής. Εγώ όμως ΔΕΝ εμπιστεύομαι την Ελληνική Δικαιοσύνη.
      Ο καθένας πρέπει να αποδεικνύει καθημερινά πλέον και στην πράξη ότι αξίζει την εμπιστοσύνη μας. Κανείς πλέον δεν ανήκει στο απυρόβλητο. Αυτή η απόφαση καταρακώνει το κύρος της ίδιας της Δικαιοσύνης καθιστώντας την υπηρέτρια σκοπιμοτήτων.
      Ποιόν  στ’αλήθεια προφυλάκισαν οι έλληνες δικαστές για την φούσκα του χρηματιστηρίου; Ποιόν προφυλάκισαν για τις μίζες της Siemens και των άλλων προμηθειών;
      Ποιόν προφυλάκισαν για την οικονομική κατάρρευση αυτής της χώρας και τον διεθνή διασυρμό του λαού της.
      Ποιόν προφυλάκισαν για τις ληστρικές επιδρομές στα αποθέματα του πτωχού λαού; Ποιόν προφυλάκισαν για τις διαρκώς αυξανόμενες αυτοκτονίες εξ αιτίας της ανεργίας και της απόγνωσης;
      Επί τέλους η ελληνική δικαιοσύνη άργησε, αλλά βρήκε τον αίτιο όλων των συμφορών.
      Είναι ο Ηγούμενος Εφραίμ. Μπορούν οι Έλληνες δικαστές να κοιμούνται πλέον τον ύπνο του δικαίου η μήπως πρέπει να εξεγερθούν και να αποκαταστήσουν την τετρωμένη αξιοπρέπειά της.
      Αν νομίζουν, αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην διεθνή ανυποληψία, ότι θα εξαγνισθούν μέσα από την προφυλάκιση ενός ιερωμένου έχουν κάνει πολύ μεγάλο λάθος.
      Ο λαός ξέρει πολύ καλά ποιοί τον κατέστρεψαν και ποιοί είναι οι μόνοι που στέκονται αυτές τις δύσκολες ώρες δίπλα του. Αυτή η απόφαση θα γίνει μπούμερακ.
      Η απόφαση δεν θίγει τον Ηγούμενο Εφραίμ, εκθέτει για μια ακόμη φορά τη χώρα μας, προκαλώντας τον παγκόσμιο καγχασμό.

       

       

       

       

       

      του πατρός Γεωργίου Δορμπαράκη

      Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΒΑΡΒΑΡΑ (4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)

      «Η αγία Βαρβάρα ζούσε επί Μαξιμιανού, του βασιλιά του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους, κόρη κάποιου ειδωλολάτρη Διοσκόρου, ο οποίος την φύλασσε  σε υψηλό πύργο, λόγω της ανθηρής σωματικής ωραιότητάς της. Το γεγονός ότι ήταν κόρη που σεβόταν τον Χριστό δεν άργησε να έλθει σε γνώση του πατέρα της. Έμαθε δηλαδή τα σχετικά με την πίστη της, όταν ανοικοδομούσε λουτρό. Κι ενώ αυτός είπε να φτιάξουν δύο παράθυρα σ’ αυτό, η Βαρβάρα έδωσε εντολή να φτιάξουν τρία. Κι όταν την ρώτησε το γιατί, είπε «για να είναι επ’ ονόματι του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Μόλις άκουσε την απάντησή της εκείνος, αμέσως όρμησε εναντίον της για να τη σκοτώσει με το ίδιο του το ξίφος. Ξέφυγε όμως η Βαρβάρα και εισήλθε μέσα σε πέτρα που άνοιξε στα δύο. Την καταδίωξε όμως ο πατέρας της και την βρήκε, οπότε την άρπαξε από τα μαλλιά και την παρέδωσε στον ηγεμόνα της χώρας. Μπροστά σ’  αυτόν η αγία ομολόγησε τον Χριστό και καθύβρισε τα είδωλα, με αποτέλεσμα να κτυπηθεί σκληρά, να ξυσθούν οι σάρκες της, να κατακαούν οι πλευρές της και να κτυπηθεί το κεφάλι της με σιδερένιες σφαίρες. Έπειτα την περιέφεραν στην πόλη γυμνή, την ξανακτύπησαν, μέχρις ότου δέχτηκε το διά ξίφους τέλος από τον πατέρα της που την σκότωσε με τα ίδια του τα χέρια. Αυτός λέγεται ότι μετά τη σφαγή της, κατεβαίνοντας από το βουνό, κτυπήθηκε από κεραυνό και ξεψύχησε».
      Με την αγία Βαρβάρα -  μάλλον και με αυτήν -  πραγματοποιείται ο λόγος του Κυρίου: «ο φιλών πατέρα ή μητέρα… υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος». Ο Κύριος δηλαδή ζητά την αγάπη του ανθρώπου υπεράνω όλων των επιγείων αγαπών, έστω κι αν πρόκειται για τους γονείς, για τα τέκνα, για τον ή την σύζυγο, για τον ίδιο τον εαυτό μας. Όχι διότι απορρίπτει την αγάπη προς αυτούς – τούτο θα ήταν οξύμωρο, αφού  ο Ίδιος έχει νομοθετήσει την αγάπη προς όλους, και μάλιστα προς τους γονείς – αλλά διότι η αγάπη προς Εκείνον, η αγάπη δηλαδή προς τον Θεό, αν δεν είναι υπεράνω όλων, σημαίνει ότι η όποια άλλη αγάπη θα λειτουργεί μέσα σε πλαίσια που έχουν το στοιχείο του εγωισμού, το στοιχείο τελικώς της νοσηρότητας. Έτσι η απόλυτη αγάπη προς τον Θεό στην πραγματικότητα καθαρίζει όλες τις άλλες αγάπες και τις κάνει να φανερωθούν στην πιο καθαρή μορφή τους. Από την άποψη αυτή η άρνηση της Βαρβάρας να υπακούσει στον πατέρα της, ναι μεν φανέρωνε την «πυρωμένη προς Εκείνον» αγάπη της,  από την άλλη όμως αποτελούσε έκφραση αγάπης και προς εκείνον, γιατί του έδινε πρόκληση μετανοίας και αλλαγής: να φύγει από την αθεΐα του, άσχετα προς το γεγονός ότι εκείνος τελικώς απέρριψε την πρόκληση αυτή. «Τετρωμένη του πόθου σου, ως νυμφίου, Δέσποτα, τω γλυκυτάτω βέλει, η αθληφόρος Βαρβάρα, άπασαν πατρικήν αθεΐαν εβδελύξατο». (Πληγωμένη από το γλυκύτατο βέλος του πόθου σου ως νυμφίου, Δέσποτα, η αθληφόρος Βαρβάρα, βδελύχθηκε όλην την αθεΐα του πατέρα της).
      Η αντιθετική σχέση της αγίας Βαρβάρας με τον πατέρα της δίνει την ευκαιρία στον εκκλησιαστικό ποιητή αφενός να θυμηθεί ότι εκπληρώνεται έτσι η προφητεία του Κυρίου ότι «εχθροί του ανθρώπου οι οικειακοί αυτού» και ότι «λόγω Εκείνου θα στραφεί ο πατέρας εναντίον του παιδιού και το παιδί εναντίον του πατέρα» - «Δέδεικται σαφώς, Χριστέ, η πρόρρησίς σου, πεπληρωμένη∙ πατήρ τέκνον γαρ εις φόνον προδίδωσιν», δηλαδή: Φάνηκε με σαφήνεια, Χριστέ, εκπληρωμένη η προφητεία σου: ο πατέρας δηλαδή προδίδει σε φόνο το τέκνο του -  αφετέρου ότι ισχύει πάντοτε η παροιμία που λέει: «από ρόδο βγαίνει αγκάθι και από αγκάθι βγαίνει ρόδο», δηλαδή ότι υπάρχουν συχνά περιπτώσεις που το οικογενειακό περιβάλλον δεν καθορίζει τη διαμόρφωση  των παιδιών και την πορεία της ζωής του. «Ακανθώδους ρίζης εκφυέν, ρόδον ιερώτατον, την Εκκλησίαν Χριστού ευωδίασεν». (Η Βαρβάρα ευωδίασε την Εκκλησία του Χριστού, σαν ιερότατο ρόδο που βγήκε από αγκάθινη ρίζα).
      Ο υμνογράφος της αγίας μένει έκθαμβος μπροστά στην ψυχική δύναμη που της έδινε η αγάπη της προς τον Χριστό. Για να τονίσει ότι όπου υπάρχει ο πόθος για Εκείνον, τίποτε δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο, ακόμη και η θεωρούμενη αδυναμία της γυναικείας φύσεως, η νεότητα με τα θέλγητρα που της παρουσιάζονται, η ομορφιά του σώματος, ο πλούτος, οι ηδονές. «Ου τρυφής η τερπνότης, ουκ άνθος κάλλους πλούτός τε, ουχ ηδοναί νεότητος, έθελξάν σε, Βαρβάρα ένδοξε, τω Χριστώ νυμφευθείσα καλλιπάρθενε». (Ούτε η ευχαρίστηση της τρυφής ούτε το άνθος του κάλλους και ο πλούτος, ούτε οι ηδονές της νεότητας σε γοήτευσαν, ένδοξη Βαρβάρα, γιατί νυμφεύθηκες τον Χριστό, καλλιπάρθενε). «Προς τελείους αγώνας, ουδέν εδείχθη κώλυμα, το ασθενές του θήλεος ου το νέον της ηλικίας». (Για τους αγώνες της τελειότητας, κανένα εμπόδιο δεν φάνηκε η ασθένεια της γυναικείας φύσεως και η νεότητα της ηλικίας). Η αγία Βαρβάρα αποτελεί την απάντηση σε όλους εκείνους που είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν κάθε παρεκτροπή της νεότητας, επικαλούμενοι ακριβώς αυτήν ως επιχείρημά τους. Τα πάντα ήταν μπροστά στα πόδια της αγίας: και οι ηδονές και τα πλούτη και η δόξα. Μπροστά όμως στον Χριστό, όλα θεωρήθηκαν από αυτήν ως «σκύβαλα», όπως λέει αντιστοίχως και ο απόστολος Παύλος. «Ηγούμαι πάντα σκύβαλα είναι, ίνα Χριστόν κερδήσω». Όλα τα θεωρώ σαν σκουπίδια, προκειμένου να κερδίσω τον Χριστό.
      Ο άγιος Στέφανος ο Σαββαΐτης, ο υμνογράφος της αγίας, δεν μπορεί να αφήσει ασχολίαστο το γεγονός της γυμνής περιφοράς της στην πόλη, που συνιστούσε ένα από τα σκληρότερα μαρτύρια της σεμνής Βαρβάρας. Ως άνθρωπος όμως πίστεως το βλέπει με πνευματικούς οφθαλμούς, βλέπει δηλαδή εκείνα που βρίσκονται και πίσω από το γεγονός. «Άγγελος φαιδρός, στολήν φωτοειδή σε, διά Χριστόν γεγυμνωμένην, σεμνή Βαρβάρα, ημφίασε, και ως νύμφην περιήγαγε∙ τα πάθη τη εσθήτι γαρ, Μάρτυς, συνεξεδύσω, θείαν εκστάσα αλλοίωσιν». (Λαμπρός άγγελος, σεμνή Βαρβάρα, σε έντυσε με φωτεινή στολή και σε περιέφερε σαν νύμφη,  εσένα που έγινες γυμνή για χάρη του Χριστού. Διότι μαζί με το φόρεμά σου απεκδύθηκες και τα πάθη σου, σεμνή Βαρβάρα, φτάνοντας σε έκσταση θείας αλλοίωσης).  Έτσι κατά τον ύμνο της Εκκλησίας μας, η αγία Βαρβάρα ποτέ δεν υπήρξε γυμνή. Την ώρα που οι διώκτες της σωματικά την γύμνωναν, άγγελος την έντυνε σαν νύμφη και την οδηγούσε στον ουρανό, ενώ η γύμνωσή της αυτή συνιστούσε και την μεγαλύτερη αγιότητά της, αφού έτσι ξέφευγε από οποιοδήποτε αμαρτωλό πάθος της.
      Δεν μπορούμε να μην κάνουμε τη σύγκριση: η ακούσια γύμνωση της αγίας οδηγούσε στην θεϊκή ένδυσή της,  την πλήρωσή της από τη χάρη του Θεού. Η εκούσια γύμνωση πολλών γυναικών στην εποχή μας οδηγεί μάλλον στο αντίθετο αποτέλεσμα: στη δαιμονική ένδυσή τους, την αιχμαλωσία τους στα δίχτυα του πονηρού, που σημαίνει βεβαίως την απέκδυσή τους από οποιαδήποτε χάρη του Θεού.  

       

       

       

       

      Γέροντας Σωφρόνιος 

      (Περί Πνεύματος και ζωής)



      Γέροντας Σωφρόνιος (Περί Πνεύματος και ζωής)

      Καθετί που υπάρχει, υπάρχει γιατί ο Θεός το σκέπτεται. Ο Θεός σκέπτεται τον κόσμο και ο κόσμος υπάρχει. Αν ζητείτε το θέλημα του Θεού με απλότητα και ταπείνωση, ο Θεός μπορεί να μεταβάλει οποιαδήποτε κατάσταση ακόμη και την πιο αρνητική».



      Γέροντας Σωφρόνιος (Περί πνεύματος και ζωής)

       

      Σισανίου και Σιατίστης Παύλος: Τα αίτια της σύγχρονης ποικιλόμορφης κρίσης

      siatistis2Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Ἅγιοι Ἀδελφοὶ
      Μὲ δέος ἀνέρχομαι τὶς βαθμίδες τοῦ ἱεροῦ τούτου βήματος διὰ νὰ ὁμιλήσω ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας τῆς καθ’ Ἑλλάδα Ἁγιωτάτης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἐκθέσω τοὺς προβληματισμοὺς καὶ τὶς ἀνησυχίες μου διὰ τὸ θέμα τὸ ὁποῖον ἀνετέθη εἰς τὴν ἐλαχιστότητά μου ὑπὸ τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου μὲ τὸν τίτλον «Τὰ αἴτια τῆς σύγχρονης ποικιλόμορφης κρίσης».
      Αἰσθάνομαι εἰλικρινὰ πολὺ μικρός, ἀπευθυνόμενος εἰς παλιοὺς Ἀρχιερεῖς μὲ ἔτη πολλὰ εἰς τὴν ἀρχιερατικὴ διακονία καὶ εὐθύνη, μὲ ἱκανότητες καὶ γνώσεις καὶ ἐμπειρία, ἀπὸ τὶς ὁποῖες πόρρω ἀπέχω. Αἰσθάνομαι λοιπὸν τὴν ἀνάγκη νὰ εὐχαριστήσω τὸν Μακαριώτατο Πρόεδρο καὶ τὰ μέλη τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου διὰ τὴν ἐπιδειχθεῖσα πρὸς ἐμὲ ἐμπιστοσύνη καὶ καλοῦμαι αὐτὴ τὴν ὥρα νὰ ἀναμετρηθῶ μὲ τὴν εὐθύνη μου.
      Θέλω ἐπίσης ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ νὰ εὐχαριστήσω τοὺς Σεβασμιωτάτους ἀδελφοὺς μετὰ τῶν ὁποίων συνεργασθήκαμε διὰ τὸν καταρτισμὸ τῶν βασικῶν συνιστωσῶν τῆς παρούσης εἰσηγήσεως ἤτοι τοὺς Σεβασμιωτάτους ἀδελφοὺς Φθιώτιδος κ. Νικολάο, Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικὴς κ. Νικολάο, καθὼς καὶ τοὺς Σέβ. Ζακύνθου Χρυσόστομο, Ναυπάκτου κ. Ἰερόθεο καὶ Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιο.
      Τὸ θέμα εἶναι πολὺ μεγάλο, ἐνῶ οἱ καταστάσεις τὶς ὁποῖες διερχόμεθα εἶναι ὄντως κρίσιμες. Ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ λαοῦ ἔχει τὴν αἴσθηση ὅτι ἔχουμε ἤδη ἀργήσει νὰ μιλήσουμε καὶ μὲ ἀγωνία ἀναμένει τὸ λόγο τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ εὐθύνες μᾶς εἶναι πολὺ μεγάλες.
      Καλούμεθα ἐπίσης νὰ μιλήσουμε σὲ μία ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ὑπάρχουν δυνάμεις στὸν τόπο μας, οἱ ὁποῖες ἐπιτίθενται μετὰ μανίας ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καὶ προσπαθοῦν νὰ τὴν ὁδηγήσουν στὸ περιθώριο τῆς ζωῆς τοῦ τόπου μας. Ὅπως ὀρθότατα σημειώνει ἅγιος ἀδελφός: «Αὐτὸ ποὺ ζεῖ ὁ κόσμος στὴν περίοδο αὐτὴ δὲν τὸ ἔζησε ποτὲ κατὰ τὸ παρελθόν. Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὴν πατρίδα μας εἶναι πρωτόγνωρο καὶ συνταρακτικό. Μαζὶ μὲ τὴν πνευματική, κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ κρίση συμβαδίζει καὶ ἡ πάσης φύσεως ἀνατροπὴ»[1].
      Πρόκειται γιὰ προσπάθεια ἐκρίζωσης καὶ ἐκθεμελίωσης πολλῶν παραδεδομένων, τὰ ὁποία μέχρι τώρα θεωροῦνταν αὐτονόητα γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ τόπου μας. Ἀπὸ κοινωνικῆς πλευρᾶς ἐπιχειρεῖται μία ἀνατροπὴ δεδομένων καὶ δικαιωμάτων καὶ μάλιστα μὲ ἕνα πρωτοφανὲς ἐπιχείρημα.
      Τὰ ἀπαιτοῦν τὰ μέτρα αὐτὰ οἱ δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδὴ ὅτι εἴμαστε μία χώρα ὑπὸ κατοχὴ καὶ ἐκτελοῦμε ἐντολὲς τῶν κυριάρχων-δανειστῶν μας. Τὸ ἐρώτημα τὸ ὁποῖο γεννᾶται εἶναι ἐὰν οἱ ἀπαιτήσεις τοὺς ἀφοροῦν μόνον οἰκονομικὰ καὶ ἀσφαλιστικὰ θέματα ἤ ἀφοροῦν καὶ τὴν πνευματικὴ καὶ πολιτιστικὴ φυσιογνωμία τῆς Πατρίδος μας.
      Τὸ ἱστορικό της κρίσεως
      Ἡ οἰκονομικὴ κρίση ἡ ὁποία ταλαιπωρεῖ καὶ δυναστεύει τὴ χώρα μας εἶναι ἡ κορυφὴ τοῦ παγόβουνου. Εἶναι συνέπεια καὶ καρπὸς μίας ἄλλης κρίσης τὴν ὁποία θὰ προσπαθήσουμε νὰ προσεγγίσουμε. Ἡ οἰκονομικὴ κρίση εἶναι παγκόσμια, ἀλλὰ καὶ τοπική. Θέλω λίγο νὰ σταθῶ στὴν παγκοσμιότητα αὐτῆς τῆς κρίσης. Στὸ κατὰ πόσον δηλαδὴ εἶναι κρίση ποὺ πηγάζει ἀπὸ συγκεκριμένες λαθεμένες οἰκονομικὲς ἐπιλογὲς ἡ εἶναι κατασκευασμένη, δηλαδὴ μία κρίση-ἐργαλεῖο, ποὺ ἀποβλέπει σὲ ἄλλους σκοπούς. Μία κρίση ποὺ ἀποβλέπει σὲ ἕνα παγκόσμιο ἔλεγχο.
      Μία προσεκτικὴ ματιὰ στὴν ὅλη δομὴ τῆς «κρίσης» ὁδηγεῖ τὴ σκέψη πρὸς τὸ δεύτερο. Εἶναι μία κρίση-ἐργαλεῖο ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στὸν ἔλεγχο τῶν πάντων. Ἀσφαλῶς ὑπάρχουν καὶ οἱ ἀνθρώπινες ἀδυναμίες καὶ τὰ ἀνθρώπινα λάθη καὶ οἱ ἐσφαλμένοι χειρισμοί. Ὅλα αὐτὰ ὅμως ἀξιοποιοῦνται προκειμένου νὰ ἐπιτευχθεῖ τὸ σχέδιο.
      Μία ματιὰ στὸ τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἐξελίχθηκαν τὰ πράγματα στὸν τόπο μας δημιουργεῖ τὴν βεβαιότητα, ὅτι ἐφαρμόστηκε ἕνα ὀργανωμένο σχέδιο μὲ τὴν συμμετοχὴ πολιτικῶν δυνάμεων τοῦ τόπου μας, τὸ ὁποῖο μᾶς ὁδήγησε στὴ σημερινὴ αἰχμαλωσία τῆς πατρίδος μας σὲ ἀλλότριες δυνάμεις, οἱ ὁποῖες ἐπιβάλλουν τὸν δικό τους τρόπο διακυβέρνησης καὶ μὲ τὰ ἐδῶ ὄργανά τους, ἐπιχειροῦν νὰ ἀλλοιώσουν τὴν πολιτισμικὴ ταυτότητα τοῦ τόπου μας.
      Ὁ κάθε λογικὸς ἄνθρωπος διερωτᾶται: Γιατί δὲν πήραμε νωρίτερα ὅλα αὐτὰ τὰ δύσκολα μέτρα, ποὺ σήμερα χαρακτηρίζονται ἀναγκαῖα. Ὅλες αὐτὲς τὶς παθογένειες τῆς κοινωνίας καὶ τῆς οἰκονομίας ποῦ σήμερα ἐπιχειροῦμε μὲ βίαιο τρόπο νὰ ἀλλάξουμε, γιατί δὲν τὶς ἀλλάξαμε στὴν ὥρα τους. Γιατί ἔπρεπε νὰ φθάσουμε μέχρις ἐδῶ; Τὰ πρόσωπα στὴν πολιτικὴ σκηνὴ τοῦ τόπου μας εἶναι, ἐδῶ καὶ δεκαετίες, τὰ ἴδια. Πῶς τότε ὑπολόγιζαν τὸ πολιτικὸ κόστος, γνωρίζοντας ὅτι ὁδηγοῦν τὴ χώρα στὴ καταστροφὴ καὶ σήμερα αἰσθάνονται ἀσφαλεῖς, γιατί ἐνεργοῦν ὡς ἐντολοδόχοι; Σήμερα γίνονται ριζικὲς ἀνατροπὲς γιὰ τὶς ὁποῖες ἄλλοτε θὰ ἀναστατωνόταν ὅλη ἡ Ἑλλάδα καὶ σήμερα ἐπιβάλλονται χωρὶς σχεδὸν ἀντιδράσεις.
      Ἂς δοῦμε λίγο καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο τὴν κρίση.
      Ἡ οἰκονομική μας κρίση μὲ πολὺ ἁπλὰ λόγια ὀφείλεται στὴ διαφορὰ μεταξὺ παραγωγῆς καὶ κατανάλωσης. Στὸν ἀργὸ ρυθμὸ τῆς παραγωγῆς ποὺ ἐπιτυγχάνουμε ἀπέναντι στὸ ὑψηλὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο ποὺ μάθαμε νὰ ζοῦμε. Ὅταν ὅσα καταναλώνουμε εἶναι πολὺ περισσότερα ἀπὸ ὅσα παράγουμε, τότε τὸ οἰκονομικὸ ἰσοζύγιο γέρνει πρὸς τὴν πλευρὰ τῶν ἐξόδων. Ἡ χώρα μας γιὰ νὰ ἀντεπεξέλθει, ἀναγκάζεται νὰ δανείζεται μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι τὸ διαταραγμένο ἰσοζύγιο θὰ ἀνακάμψει. Ὅταν αὐτὸ δὲν γίνεται καὶ οἱ δανειστὲς ἀπαιτοῦν τὴν ἐπιστροφὴ τῶν δανεισθέντων σὺν τόκω, τότε φθάνουμε στὴν κρίση καὶ στὴν χρεωκοπία.
      Εἶναι καὶ ἄλλες χῶρες ποὺ εὑρίσκονται σὲ δεινὴ οἰκονομικὴ θέση καὶ λαμβάνουν σκληρὰ οἰκονομικὰ μέτρα, δὲν εὑρίσκονται ὅμως στὴν ἴδια ἀνυποληψία στὴν ὁποία εὑρίσκεται ἡ χώρα μας. Πρόκειται γιὰ ἕνα διεθνῆ διασυρμὸ καὶ χλευασμὸ τῆς πατρίδας μας καὶ τῶν κατοίκων της, ποὺ τραυματίζει τὴν ἐθνική μας ἀξιοπρέπεια. Ἀκούσαμε ἀπὸ ὁμογενεῖς ὅτι ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ ντρέπονται νὰ δηλώνουν ὅτι εἶναι Ἕλληνες, διότι αὐτὴ ἡ πληροφορία προκαλοῦσε τὸν χλευασμὸ τῶν συνομιλητῶν τους.
      Ἡ αἰτία τοῦ διασυρμοῦ ὀφείλεται στὰ ψευδῆ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα ἔδιναν στὴν παγκόσμια κοινότητα καὶ στὰ ἁρμόδια εὐρωπαϊκὰ ὄργανα οἱ ὑπεύθυνες -ὑποτίθεται- ἑλληνικὲς κυβερνήσεις. Μία συνειδητὴ προσπάθεια ἐξαπάτησης, τὴν ὁποία ἐὰν ἔκανε ἕνας ἁπλὸς ἕλληνας πολίτης ἀπέναντι στὸ ἑλληνικὸ δημόσιο, θὰ ὁδηγεῖτο σὲ δικαστικὴ κρίση καὶ καταδίκη. Μία τέτοια συμπεριφορὰ ἐξέθεσε διεθνῶς τὴ χώρα μας, τραυμάτισε καίρια τὴν ἀξιοπρέπειά της καὶ μᾶς εὐτέλισε ὡς λαὸ στὴ διεθνῆ κοινότητα.
      Εἶναι προφανὲς ὅτι τέτοιες συμπεριφορὲς προέρχονται ἀπὸ ἀνθρώπους διεφθαρμένους, οἱ ὁποῖοι ὑποτάσσουν στὸ ἀτομικὸ συμφέρον καὶ στὴν ἰδιοτέλειά τους, τὴν οἰκονομία ἀλλὰ καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια ἑνὸς ὁλόκληρου λαοῦ. Δομικὰ στοιχεῖα αὐτῆς τῆς οἰκονομικῆς κρίσης εἶναι ἡ διαφθορὰ τῶν θεσμῶν, ἡ διαφθορὰ τῆς κοινωνίας καὶ τῶν ἐπὶ μέρους πολιτῶν, καθὼς καὶ τὰ φαινόμενα τῆς διαπλοκῆς. Ὅλα αὐτὰ τὰ νοσηρὰ φαινόμενα, δείχνουν ἐν τέλει τὴν ἀληθινὴ ποιότητα τῆς κρίσης, ἡ ὁποία εἶναι πνευματικὴ καὶ ἔχει σὰν καρπὸ της, τὴν οἰκονομική.
      Ἤδη ἡ δυσαναλογία μεταξὺ παραγωγῆς καὶ κατανάλωσης συνιστᾶ ὄχι μόνον οἰκονομικὸ μέγεθος, ἀλλὰ πρωτίστως πνευματικὸ γεγονός. Σημεῖο πνευματικῆς κρίσης τὸ ὁποῖον ἀφορᾶ τόσο τὴν ἡγεσία, ὅσο καὶ τὸ λαό. Μία ἡγεσία ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ σταθεῖ ὑπεύθυνα ἀπέναντι στὸ λαό, ποὺ δὲν μπόρεσε ἤ δὲν ἤθελε νὰ μιλήσει τὴ γλώσσα τῆς ἀλήθειας, ποὺ πρόβαλε λαθεμένα πρότυπα, ποὺ καλλιέργησε τὶς πελατιακὲς σχέσεις, μόνο καὶ μόνο γιατί εἶχε σὰν στόχο τὴν κατοχὴ καὶ τὴ νομὴ τῆς ἐξουσίας.
      Μία ἡγεσία ποὺ παγίδευσε τὸ λαὸ δίδοντας οἰκονομικὲς παροχὲς χωρὶς νὰ ὑπάρχουν τὰ ἀνάλογα ἀποθέματα. Μία ἡγεσία ποὺ γνώριζε τὴν κατάσταση τῆς οἰκονομίας τῆς χώρας, ἀλλὰ ποὺ ἐγκληματικὰ σιωποῦσε. Μία ἡγεσία ποὺ οὐσιαστικὰ ὑπονόμευσε τὰ πραγματικὰ συμφέροντα τῆς χώρας καὶ τοῦ λαοῦ.
      Κι’ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἕνας λαὸς ποὺ λειτούργησε ἀνεύθυνα. Ποῦ γνώριζε καὶ ἄκουγε ὅτι οἱ παροχὲς τὶς ὁποῖες τοῦ πρόσφερε ἡ ἡγεσία δὲν προήρχοντο ἀπὸ τὴν ἐγχώρια παραγωγή, ἀπὸ ἀποθέματα, ἀλλὰ ἀπὸ δάνεια. Ἕνας λαὸς ποὺ δὲν ἀγωνίσθηκε γιὰ τὴν προκοπὴ τῆς χώρας, ποὺ οὐδέποτε πρόσεξε σχετικὲς προειδοποιήσεις, ἀλλὰ παραδόθηκε στὴν εὐμάρεια, στὸν εὔκολο πλουτισμὸ καὶ στὴν καλοπέραση, ἐπιδόθηκε στὴν κομπίνα καὶ στὴν ἐξαπάτηση, ποὺ δὲν προβληματίσθηκε γιὰ τὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων, ποὺ στερημένος ἀπὸ οὐσιαστικὴ παιδεία δὲν στάθηκε μὲ κριτικὸ πνεῦμα ἀπέναντι στὴν ἐξουσία. Ἡ αὐθαίρετη ἀπαίτηση δικαιωμάτων ἀπὸ συντεχνίες καὶ κοινωνικὲς ὁμάδες μὲ πλήρη ἀδιαφορία γιὰ τὴν κοινωνικὴ συνοχὴ ὁδήγησαν κατὰ τὸ μεγαλύτερο μέρος στὴν σημερινὴ κατάσταση.
      Ἡ οὐσία τῆς πνευματικῆς κρίσης εἶναι ἡ ἀπουσία νοήματος ζωῆς καὶ ὁ ἐγκλωβισμὸς τοῦ ἀνθρώπου στὸ εὐθύγραμμο παρόν, δηλαδὴ ὁ ἐγκλωβισμός του στὸ ἐγωκρατούμενο ἔνστικτο. Ἕνα παρὸν χωρὶς μέλλον, χωρὶς ὅραμα. Ἕνα παρὸν καταδικασμένο στὸ ἀνιαρὸ καὶ μονότονο. Ἡ μετατροπὴ τῆς ζωῆς σ’ ἕνα χρονικὸ διάστημα ἀνάμεσα σὲ δύο ἡμερομηνίες, αὐτές, τῆς γέννησης καὶ τῆς ταφῆς, μὲ ἄγνωστο τὸ μεταξύ τους διάστημα. Σὲ μία τέτοια προοπτικὴ τὸ ἃ-σκοπὸ συναγωνίζεται τὸ παρὰ-λόγο καὶ τὸν ἀγώνα τὸν κερδίζει πάντα τὸ τραγικό, ὅπως θαυμάσια ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος -πλέον- Ἰουστίνος Πόποβιτς.
      Ὅταν ἀπευθύνεσαι σὲ νέους ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἐρωτάς: «γιατί παιδί μου παίρνεις ναρκωτικά;» καὶ σοὺ ἀπαντοῦν: «πέστε μου ἐσεῖς γιατί νὰ μὴν πάρω; Δὲν ἐλπίζω τίποτα, δὲν περιμένω τίποτα, ἡ μόνη μου χαρὰ εἶναι ὅταν τρυπάω τὴν ἔνεση καὶ ταξιδεύω» ἡ ὅταν ἐπισημαίνεις σὲ ἕνα νέο ἄνθρωπο ὅτι παίρνοντας ναρκωτικὰ θὰ πεθάνει καὶ ἐκεῖνος σου ἀπαντᾶ μὲ ἕνα τραγικὸ χαμόγελο: «ἐσεῖς δὲν καταλαβαίνετε ὅτι ἐγὼ παίρνω ναρκωτικὰ γιὰ νὰ ζήσω» τότε ἀντιλαμβάνεσαι πόσο ἀπίστευτα ἀληθινὸς καὶ πόσο τραγικὰ ἐπίκαιρος εἶναι ὁ Ἅγιος αὐτὸς τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος.
      Ἑπόμενο εἶναι μία οὐσιαστικὴ ἀπουσία νοήματος τῆς ζωῆς νὰ τὴν ὁδηγεῖ σὲ κατανάλωση, σὲ κυνήγι εὐδαιμονίας, σὲ ἀναζήτηση ἐγωϊστικὴς ἀπόλαυσης. Τὸ ἄγχος τῆς ἀνασφάλειας-μίας ἀνασφάλειας ποὺ εἶναι πλέον κατάσταση ὑπαρξιακὴ - κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ζεῖ σὲ κλίμα πανικοῦ.
      Αὐτὴ ἡ ἀπουσία νοήματος ζωῆς συνιστᾶ τὴν πιὸ ριζική, τὴν προσωπικὴ κρίση τοῦ ἀνθρώπου. Σηματοδοτεῖ τὴν ὑπαρξιακή του ἀποτυχία μὲ ὅλες τὶς περαιτέρω τραγικὲς συνέπειες, τὴν ἀνικανότητά του νὰ ἀντισταθεῖ σὲ ὅ,τι τὸν εὐτελίζει.
      Ἔγινε πολὺς λόγος στοὺς ἔσχατους καιροὺς γιὰ τὴ διαφθορὰ τῆς δημόσιας ζωῆς καὶ τὴ λεηλασία τοῦ κράτους. Ἡ πάταξή της ἔγινε σημαία γιὰ τὴ διεκδίκηση τῆς ἐξουσίας. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν μία βαθύτερη καὶ μεγαλύτερη διαφθορὰ καὶ μία κοινωνία ζωσμένη στὸ μαγγανοπήγαδο μίας πολιτικῆς χωρὶς ὁράματα, ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ καταλάβει ὅτι ἡ διαφθορὰ εἶναι πράξη ἀπόγνωσης, ἕνα κυνήγι εὐτυχίας σ’ ἕνα κόσμο ποὺ θεοποίησε τὴν κατανάλωση. Ὅταν δὲν ὑπάρχει ἄλλο ὅραμα ζωῆς πέρα ἀπὸ τὴν κατανάλωση, ὅταν ἡ οἰκονομικὴ δύναμη καὶ ἡ ἐπίδειξή της γίνεται ὁ μόνος τρόπος κοινωνικῆς καταξίωσης, τότε ἡ διαφθορὰ εἶναι ὁ μόνος δρόμος ζωῆς, διότι διαφορετικά, ἂν δὲν εἶσαι διεφθαρμένος, εἶσαι ἀνόητος.
      Τὸ κυνήγι τῆς κατανάλωσης, ποὺ πηγάζει ἀπὸ μία ζωὴ χωρὶς νόημα, μετέτρεψε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ ἐλεύθερη προσωπικότητα σὲ γρανάζι μίας ἀπρόσωπης μηχανῆς. Ἡ οἰκονομία δὲν ὑπηρετεῖ πλέον τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἀπρόσωπο γρανάζι τῆς οἰκονομίας, ὁ ἄνθρωπος ἔχει πλέον ὑποταχθεῖ σ’αὐτήν. Τὸ ἐρώτημα-δίλημμα τοῦ Ντοστογιέφσκι τὸ βλέπουμε καὶ σήμερα μπροστά μας. Ἐλευθερία ἤ εὐτυχία;[1]
      Σήμερα ὁ ἄνθρωπος δικαίως τρέμει μήπως μειωθεῖ τὸ εἰσόδημά του, ἀλλὰ δὲν ἀνησυχεῖ τὸ ἴδιο γιὰ τὸ ἔλλειμα παιδείας ποὺ ἀφορᾶ τὰ παιδιά του καὶ δὲν ἀγωνιᾶ γιὰ τὸν εὐτελισμὸ τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. Εἴμαστε μία χώρα ποὺ ἴσως δὲν εἶναι ἐλεύθερη πιά, μία χώρα ποὺ ἴσως στὴν οὐσία διοικεῖται ἀπὸ ἄλλους, ποὺ φαίνεται νὰ ἐκχώρησε τὴν ἐθνική της κυριαρχία στὰ χέρια ξένων, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν μᾶς νοιάζει πλέον. Ἄραγε θὰ συνετισθεῖ ὁ λαός μας, θὰ καταλάβει πόσο ἐπικίνδυνη εἶναι αὐτὴ ἡ ὥρα, γιατί κάποιοι τὴν χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ ἀλλοιώσουν τὴν πνευματικὴ ταυτότητά του, νὰ τὸν καταστήσουν ὁριστικὰ ξένο μὲ τὶς ρίζες καὶ τὴν παράδοσή του; Ἡ συζήτηση καὶ μόνο γιὰ τὴν ἀφαίρεση τοῦ Σταυροῦ καὶ ἀπὸ τὴν σημαία τῆς χώρας μας εἶναι ἐνδεικτική.
      Ὁ Μέγας Ἱεροεξεταστής, στὸ σχετικὸ ἔργο τοῦ Ντοστογιέφσκι, σχολιάζοντας τὸν πρῶτο πειρασμὸ τοῦ Χριστοῦ στὴν ἔρημό του λέγει: «Θέλεις νὰ πᾶς στὸν κόσμο καὶ πηγαίνεις μὲ ἀδειανὰ χέρια, μὲ κάποια ἀόριστη ὑπόσχεση μίας ἐλευθερίας τὴν ὁποία οἱ ἄνθρωποι μὲ τὴν ἁπλοϊκότητά τους καὶ τὴν φυσική τους ἀμβλύνοια δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν καὶ ποὺ τὴν φοβοῦνται. . . Βλέπεις ὅμως τὶς πέτρες σ’αὐτὴ τὴ γυμνὴ καὶ φλογισμένη ἔρημο; Κάμε τὲς ψωμιὰ καὶ ἡ ἀνθρωπότης θὰ σὲ ἀκολουθήσει σὰν κοπάδι εὐγνῶμον καὶ ὑποτακτικό». [1]
      Ἕνα ἀκόμη χαρακτηριστικὸ γνώρισμα αὐτῆς τῆς πνευματικῆς κρίσης εἶναι ἡ κατάσταση τῆς Παιδείας στὸν τόπο μας. Ἐδῶ τὸ πιὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι οἱ ὑπεύθυνοί τῆς Πολιτείας ἀδυνατοῦν νὰ συλλάβουν τὴν οὐσία της. Ἡ Παιδεία στὸν τόπο μας ἔχει πλέον τελειώσει. Τὸ σημερινὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα διαστρέφει συστηματικὰ καὶ συνειδητὰ τὸ μαθητή, οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι, ἂν ὑπάρχουν, σιωποῦν, οἱ πνευματικὲς ἀξίες ἔχουν καταπέσει, τὰ πρότυπα ἔχουν χαθεῖ.
      Γιὰ τοὺς ἠλεκτρονικοὺς ὑπολογιστὲς χρησιμοποιοῦμε συνήθως ἕνα ρῆμα. Τὸ ρῆμα «φορτώνω». Φορτώνουμε τὸν ὑπολογιστὴ μὲ δεδομένα. Ἡ σημερινὴ ἐκπαίδευση «φορτώνει» τὸν ἐγκέφαλο τῶν παιδιῶν μας μὲ ὕλη. Τὸ σχολεῖο καὶ οἱ ἐκπαιδευτικοὶ ἀγωνίζονται νὰ τελειώσουν τὴν ὕλη. Αὐτὸς εἶναι ὁ πρῶτος καὶ ὁ ὕψιστος στόχος. Ὁ μαθητής, σὰν πρόσωπο, εἶναι ἀπῶν ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐκπαιδευτικὴ διαδικασία. Τὰ παιδιὰ μας μέσα στὸ Γυμνάσιο καὶ τὸ Λύκειο περνοῦν τὰ κρισιμότερα χρόνια της ζωῆς τους καὶ τὸ σημερινὸ σχολεῖο εἶναι ἀπολύτως ἀδιάφορο γιὰ τὸν μαθητὴ σὰν πρόσωπο, γιὰ τὴν ψυχή του. Τὸ σημερινὸ σχολεῖο τεμαχίζει τὴν προσωπικότητα τοῦ μαθητῆ, τὸν ἀκρωτηριάζει ὀντολογικὰ καὶ τὸν διαστρέφει ἔχοντας τον μεταποιήσει σὲ ἤλεκτρονικὸ ὑπολογιστὴ στὸν ὁποῖο τὸ μόνο ποὺ ἔχει νὰ προσφέρει εἶναι νὰ τὸν «φορτώνει», ἔτσι τοῦ ἔχει ἀχρηστεύσει καὶ τὴν κριτικὴ ἱκανότητα. Τὰ παιδιὰ μας μεγαλώνουν σήμερα μόνο «σοφία καὶ ἡλικία», ἀλλὰ ὄχι «καὶ χάριτι»[1] καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ δράμα τους.
      Μὲ μία τέτοια στάση τὸ σύνθημα τοῦ σημερινοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, «πρῶτα ὁ μαθητής», μόνον σὰν κακόγουστο ἀστεῖο μπορεῖ νὰ ἤχήσει ἤ σὰν πικρὴ εἰρωνεία ἀπέναντι στὸ πρόσωπο τοῦ μαθητῆ. Ὅταν τὸ Ὑπουργεῖο ἀναζητεῖ νὰ συνδέσει τὴν δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση μὲ τὴν παραγωγή, κάτι ποὺ λογικὰ τὸ κάνει ἡ ἀνώτατη ἐκπαίδευση, ὅταν δὲν καταλαβαίνει ὅτι ἡ μέση ἐκπαίδευση πρέπει νὰ συνδεθεῖ μὲ τὴν ἀγωγὴ καὶ τὴ διαμόρφωση τῆς προσωπικότητας τοῦ μαθητῆ, ὅταν ἀχρηστεύει τὴν σύγχρονη ἐγκύκλιο παιδεία, τότε ἡ Παιδεία στὸν τόπο μας εἶναι τελειωμένη καὶ τότε συνειδητοποιεῖ κανεὶς καὶ τὴν διαρκῶς ὀγκουμένη ἀντίδραση τῶν μαθητῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπικαιρότηα τῆς Γραφικῆς ρήσης: «εἰ τὸ φῶς τὸ ἐν σοῖ σκότος, τὸ σκότος πόσον»;[1]
      Ἐκκλησιαστικὲς εὐθύνες
      Ἔχουμε φθάσει σὰν χώρα σὲ σημεῖο ὁριακό. Πολλοὶ αὐτὴ τὴν ὥρα, σήμερα θὰ ἔλεγα, προσβλέπουν στὴν Ἐκκλησία ἀναμένοντες καὶ τὸ λόγο της καὶ τὶς πράξεις της.
      Ἐτούτη τὴν κρίσιμη ὥρα εἶναι σημαντικὸ ἐμεῖς οἱ Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἔχουμε τὸ θάρρος νὰ ἀναμετρηθοῦμε μὲ τὶς εὐθύνες μας καὶ νὰ ἀναζητήσουμε μὲ τόλμη τὸ μερίδιο τῆς ἐνδεχομένης δικῆς μας ὑπαιτιότητας στὴν παροῦσα κρίση. Εἶναι σημαντικὸ νὰ κατανοήσουμε ὅτι ἡ πάλη σήμερα δὲν εἶναι «πρὸς σάρκα καὶ αἷμα, ἀλλὰ πρὸς τὶς ἀρχές, τὶς ἐξουσίες, τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου»[1].
      Ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὸ ἀντίδοτο τῆς κατανάλωσης σὰν τρόπο ζωῆς καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ ἄσκηση. Καὶ ἐὰν ἡ κατανάλωση εἶναι τὸ τέλος, γιατί ἡ ζωὴ δὲν ἔχει νόημα, ἡ ἄσκηση εἶναι δρόμος, γιατί ὁδηγεῖ σὲ ζωὴ μὲ νόημα. Ἡ ἄσκηση δὲν εἶναι στέρηση τῆς ἀπόλαυσης, ἀλλὰ ἐμπλουτισμὸς τῆς ζωῆς μὲ νόημα. Εἶναι ἡ προπόνηση τοῦ ἀθλητῆ ποὺ ὁδηγεῖ στὸν ἀγώνα καὶ στὸ μετάλλιο καὶ αὐτὸ τὸ μετάλλιο εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ νικᾶ τὸ θάνατο, ἡ ζωὴ ποὺ πλουτίζεται μὲ τὴν ἀγάπη. Ἡ ἄσκηση εἶναι τότε ὁδὸς ἐλευθερίας, ἐνάντια στὴ δουλεία τοῦ περιττοῦ.
      Αὐτὴ τὴν ἄσκηση σὰν ὁδὸ ἐλευθερίας καὶ νοηματοδότησης τῆς ζωῆς, δὲν τὴν κηρύξαμε ὅσο καὶ ὅπως ἔπρεπε, ἀλλὰ πρὸ παντὸς δὲν τὴν βιώσαμε. Κατηγορηθήκαμε, ὄχι πάντα ἄδικα, γιὰ ἐκκοσμίκευση, ἡ ὁποία συνιστᾶ νοθεία τῆς αὐθεντικότητας. Οἱ τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου ὅλων τῶν βαθμίδων δὲν ζήσαμε τὸν ἀσκητικὸ τρόπο ζωῆς, καθὼς διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν δώσαμε πάντα τὸ καλὸ παράδειγμα, ὄχι εὐσεβιστικὰ καὶ ὑποκριτικά, ἀλλὰ σὰν ἐλεύθερη καὶ συνειδητὴ ἐπιλογὴ ἑνὸς τρόπου ζωῆς. Δὲν θελήσαμε νὰ εἴμαστε «οἱ ἄλλοι», οἱ μὴ συσχηματιζόμενοι μὲ τὸν παρόντα κόσμο. Προκαλέσαμε μὲ τὴν οἰκονομική μας ἄνεση, μὲ τὴν προσχώρησή μας στὴν ἐκκοσμίκευση, μὲ τὴν ἀπουσία τῆς λιτότητας στὶς ἐκδηλώσεις μας καὶ ἐνίοτε καὶ στὴν ἀμφίεσή μας. Μὲ τὴν ἐπιδίωξη τῆς ἄνεσης ἀκόμη καὶ στὴν μοναστική μας ζωή, μὲ τὴν δυσκολία ποὺ δημιουργήσαμε στοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώπους νὰ μᾶς προσεγγίσουν, κάποτε καὶ μὲ τὴν ποιότητα τῆς φιλανθρωπίας μας. Μιλήσαμε πολλὲς φορὲς γιὰ τὰ κανονικά μας δικαιώματα, σπάνια ὅμως γιὰ τὶς κανονικές μας εὐθύνες. Συνερχόμεθα σὲ Συνόδους, ἀλλὰ θεωροῦμε ὅτι οἱ Συνοδικὲς ἀποφάσεις σταματοῦν στὰ ὅρια τῶν Μητροπόλεών μας. Ἀλλὰ τότε γιατί συνερχόμεθα;
      Ἀφήσαμε μία χαλαρότητα νὰ μουδιάσει τὴν πνευματική μας ζωὴ καὶ θεωρήσαμε τὴν ἀσκητικότητα σὰν ἄκρο καὶ ὄχι σὰν τὸ αὐθεντικὸ ἐκκλησιαστικὸ ἦθος. Ἀνεχθήκαμε συμπεριφορὲς Μονῶν, μοναχῶν καὶ κληρικῶν, ποὺ ὀλίγον ἀπέχουν ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι ἀντιεκκλησιαστικές, γιατί ὄχι καὶ ἀντίχριστες. Γίναμε κάποιες φορὲς πομπώδεις, ἀλλὰ πολὺ λίγο οὐσιαστικοὶ καὶ αὐθεντικοί. Ὁ κηρυκτικὸς μας λόγος ἔχασε τὸ πνευματικό του νεῦρο. Ἐγκατέλειψε ἐν πολλοῖς τὴν Θεολογία καὶ τὴν Κατήχηση, ἔχασε τὴν ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα καὶ τὸν διάλογο μὲ τὶς πνευματικὲς ἀναζητήσεις τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου.
      Συντελέσαμε στὴ σύγχυση τοῦ λαοῦ μας, στὸν ἀποπροσανατολισμό του, ἀδιαφορώντας γιὰ τὰ οὐσιώδη. Κινηθήκαμε στὴ βάση τῆς κοσμικότητας καὶ λειτουργήσαμε σὰν μονάδες διοικητικές, οἰκονομικές, ἐξουσιαστικὲς καὶ ὄχι σὰν μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Λησμονήσαμε τὴν πρωτοχριστιανικὴ Ἐκκλησία, τὴν Ἐκκλησία τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ὅπου εἶχαν ὅλοι τὰ πάντα κοινά, ὅπου μετεῖχαν ὁ ἕνας στὸ πρόβλημα τοῦ ἄλλου. Κάναμε καὶ κάνουμε Συνέδρια, ἀλλὰ γιατί; Πότε προβληματιστήκαμε γιὰ τὴν πορεία τῶν ἀποφάσεών τους, γιὰ τὸ πέρασμά τους στὴν καθημερινότητα τῆς Ἐκκλησίας μας; Προβάλλουμε τὸν κοινοβιακὸ τρόπο ζωῆς σὰν παράδειγμα, ἀλλὰ δὲν τὸν ζοῦμε. Λησμονήσαμε ὅτι ἡ Θεία Λειτουργία συνεχίζεται καὶ μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία. Εἶναι ἄγνωστο ὅτι ὑπάρχουν Μητροπόλεις ποῦ οἰκονομικὰ πολὺ δυσκολεύονται; Πόσο θυμόμαστε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἐνήργησε σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις ὁ Ἀπόστολος Παῦλος;
      Τὸ πλέον ὀδυνηρὸ ἐξ ὅλων εἶναι, ὅτι γίναμε στὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ, καὶ ὄχι πάντοτε ἄδικα, μέρος τοῦ πολιτικοῦ συστήματος ποὺ καταρρέει καὶ κινδυνεύουμε νὰ μᾶς συμπαρασύρει. Ὁ εὐσεβὴς λαὸς μᾶς κατηγορεῖ γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς καταλογίζει εὐθύνη, μᾶς θεωρεῖ συνενόχους γιὰ τὴν κατάσταση στὴν ὁποία εὑρίσκεται ἡ χώρα. Ἡ εὐθύνη μας δὲν εἶναι ὅτι δὲν ἀναχαιτίσαμε ἐμεῖς τὴν κρίση, ἀλλὰ ὅτι δὲν ἀντιδράσαμε, δὲν ἀντισταθήκαμε, δὲν ὁμολογήσαμε.
      Δὲν σταθήκαμε δυστυχῶς κριτικά, δηλαδὴ πνευματικὰ καὶ ὄχι ἀντιπολιτευτικὰ ἀπέναντι στὴν ἐξουσία. Προσπαθήσαμε νὰ τὴν πείσουμε ὅτι εἴμαστε δικοί της, στηριχθήκαμε στὰ δεκανίκια της καὶ τώρα εἰσπράττουμε ὀργή. Οἱ ἀντιτιθέμενοι στὴν Ἐκκλησία εὑρίσκουν εὐκαιρία νὰ ἐπιτεθοῦν μὲ δριμύτητα ἐναντίον της, νὰ ἀπαιτοῦν τὸν χωρισμὸ Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, νὰ προσπαθοῦν νὰ ἐμφανίσουν τὴν Ἐκκλησία ὡς ἐμπλεκομένη μὲ τὴν πολιτικὴ ἐξουσία καὶ καταφέρνουν νὰ πείθουν πολλούς. Ἀσφαλῶς καὶ δὲν ἔχουν δίκαιο, ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς δὲν προσέξαμε πάντα καὶ ὅσο χρειαζόταν. Διεκδικοῦμε ὡς ἐξουσία, προσπαθοῦμε νὰ πείσουμε τὴν ἐξουσία ὅτι μᾶς χρειάζεται καὶ δίνουμε ὄπλα στὰ χέρια τους. Ἐπιτρέψαμε τὰ πραγματικὰ ἤ κατασκευασμένα σκάνδαλα νὰ γίνουν ἐργαλεῖο στὰ χέρια τῶν ἐμπόρων τῆς κατεδάφισης καὶ δὲν ἀντιδράσαμε ἄμεσα καὶ δραστικὰ πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις. Δείξαμε περίεργη ἀνοχὴ σὲ ἠθικὰ σκάνδαλα. Δείξαμε ἀνοχὴ σὲ σημεῖο ποὺ ἄγγιξε τὴν ἐνοχή.
      Ταλαιπωρήθηκε πολὺ καὶ ἐπὶ πολὺ χρόνο ἡ Ἐκκλησία μας μὲ θλιβερὲς ὑποθέσεις. Ἔχουμε τεράστια εὐθύνη γιὰ τὸν πολυκαιρισμὸ τέτοιων θλιβερῶν καὶ δυσωνύμων καταστάσεων. Κάναμε ἄτολμες κινήσεις, πήραμε περίεργες ἀποφάσεις, ὀχυρωθήκαμε πίσω ἀπὸ δικονομικοὺς ὅρους, δημιουργήσαμε περίεργα δικαστικὰ τετελεσμένα καὶ ἐκτεθήκαμε, ἀρνηθήκαμε ἕνα γενναῖο ξεκαθάρισμα, ἀφήσαμε ἐπὶ μῆνες ὀχετοὺς βρωμιᾶς διὰ τῆς τηλοψίας νὰ μολύνουν τὶς ἀκοὲς καὶ τὶς συνειδήσεις τοῦ πληρώματος, προκαλέσαμε μὲ ἀποφάσεις ποὺ γέμισαν ὀργὴ τὸν πιστὸ λαό μας καὶ χλεύη τοὺς ἐναντίους, γιὰ νὰ φθάσουμε στὰ γνωστὰ ἀδιέξοδα. Δὲν εἴχαμε καθαρὸ λόγο. Προκρίναμε, μὲ ἀποφάσεις τῶν ὀργάνων μας, τὸ «φιλάδελφον» εἰς βάρος τοῦ φιλόθεου καὶ τοῦ φιλάνθρωπου. Εἶναι σκληρὰ τὰ λόγια, ἀλλὰ αὐτὰ μας καταμαρτυροῦν οἱ δικοί μας ἄνθρωποι. Ἀφήσαμε ἀπροστάτευτη τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ νὰ κατηγορεῖται ἀπὸ τοὺς ἐναντίους.
      Δὲν προσέξαμε τὶς χειροτονίες τῶν κληρικῶν μας. Κυκλοφοροῦν δυστυχῶς θαρρετὰ καὶ προκλητικά, ὄχι μόνο στοὺς δρόμους ἀλλὰ καὶ στὸν κυβερνοχῶρο, κληρικοὶ ποὺ ἀδιάντροπα προσβάλλουν τὸ τίμιο ράσο καὶ τύπτουν τὴν συνείδηση τοῦ λαοῦ. Δείχνουμε ἀνοχὴ σὲ ποικίλες ἐκτροπὲς κληρικῶν μας καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀποθαρρύνουμε σοβαροὺς ἀνθρώπους ποῦ θέλουν νὰ διακονήσουν τὴν Ἐκκλησία.
      Διδάσκουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι κλῆρος καὶ λαός. Τὸ λαϊκὸ στοιχεῖο ὅμως δὲν συμμετέχει πολὺ ἐνεργά, δὲν τοῦ ἀναθέσαμε εὐθύνες καὶ διακονίες οἱ ὁποῖες τοῦ ἀνήκουν. Δὲν σταθήκαμε ὅσο ἔπρεπε κοντὰ στὴ νεολαία μας. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἐνοριακούς μας ναοὺς δὲν εἶναι φιλόξενοι χῶροι γιὰ τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους μας. Δημιουργοῦμε χώρους γιὰ νὰ προσφέρουμε καφὲ στὰ μνημόσυνα, ἀλλὰ ὄχι χώρους γιὰ τὰ παιδιά μας. Μᾶς ἐνοχλεῖ ἡ παρουσία τους. Φοβόμαστε μήπως μᾶς λερώσουν τὸν χῶρο καὶ δὲν σκεπτόμαστε τὴν ταλαιπωρία τῶν ψυχῶν τους. Οἱ Κατηχητὲς μᾶς πολλὲς φορὲς περνοῦν δύσκολα μὲ τὰ στελέχη τῶν ναῶν μας. Δὲν εἶναι ἄραγε ἐνδεικτικὸ ὅτι στὴν Σύνοδο τῶν Ἐφήβων συμμετεῖχαν παιδιὰ μόνο ἀπὸ 20 Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας μας, τὴ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία ἡ ἀπόφαση γιὰ τὴν συγκρότησή της ἦταν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου; Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ συμμετεῖχαν νέοι ποὺ πληροφορήθηκαν γιὰ τὴν προσπάθεια αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ διαδίκτυο καὶ δήλωσαν συμμετοχὴ καὶ μᾶς ἐξέπληξαν μὲ τὸν ἀνεπιτήδευτο λόγο τους καὶ τὶς εὐχαριστίες τους, γιατί τοὺς δώσαμε βῆμα γιὰ νὰ μιλήσουν. Δίνουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι ἔχουμε κουραστεῖ μὲ τοὺς νέους μας ἡ ὅτι εἴμεθα κλεισμένοι στὴν αὐτάρκειά μας. Τὰ λόγια μὲ τὰ ὁποία προσφώνησε τὸν Μακαριώτατο καὶ τὰ μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Συνόδου τῶν Ἐφήβων εἶναι πολὺ σημαντικά. Εἶπε τὸ νέο αὐτὸ παιδὶ γιὰ τὴν πρωτοβουλία αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας:
      «Τὸ κάλεσμα αὐτὸ φέρνει ἕνα μήνυμα αἰσιοδοξίας σὲ ἐμᾶς τοὺς νέους, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι κοντά μας καὶ μᾶς τὸ ἀποδεικνύει ἔμπρακτα, δίνοντάς μας φωνὴ μέσα ἀπὸ τέτοια προγράμματα. Μπορεῖ νὰ νομίζετε ὅτι οἱ νέοι δὲν ἐνδιαφέρονται πιὰ γιὰ θέματα τῆς Ἐκκλησίας, ὅμως αὐτὸ εἶναι μία μεγάλη παρεξήγηση. Ἡ Νεολαία εἶναι ἐδῶ καὶ μπορεῖ νὰ δώσει βροντερὸ παρόν, ἀρκεῖ νὰ δοθοῦν καὶ ἄλλες τέτοιες εὐκαιρίες νὰ τὸ ἀποδείξει». [1]
      Τὴν πρωτοβουλία αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας τὴν χαρακτήρισε μήνυμα αἰσιοδοξίας πρὸς τοὺς νέους, ἕνα νέο παιδὶ ποὺ δὲν ἦλθε ἀπεσταλμένος ἀπὸ καμμία Μητρόπολη, ἀλλὰ ποὺ πληροφορήθηκε ἀπὸ τὸ διαδίκτυο γι’αὐτήν. Αὐτὴ τὴν αἰσιοδοξία τους θὰ τὴν τονώσουμε ἤ θὰ τὴν ἀποθαρρύνουμε; Ἀσφαλῶς εἶναι πολλοὶ καὶ οἱ Ἱεράρχες καὶ οἱ λοιποὶ κληρικοὶ ποὺ ἐργάζονται θυσιαστικὰ γιὰ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ἐπιτρέψαμε ὅμως, ἕνα τόσο θαυμαστὸ ἔργο, νὰ καλυφθεῖ ἀπὸ τῶν θόρυβο μερικῶν θλιβερῶν καταστάσεων
      Ἡ Ἐκκλησία ὡς κρίση τοῦ κόσμου καὶ ἡ κρίση τῆς Ἐκκλησίας
      «Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου»[1] καὶ ἡ κρίση συνίσταται εἰς τὸ ὅτι τὸ φῶς ἦλθε στὸν κόσμο, ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι ἀγάπησαν πιὸ πολὺ τὸ σκοτάδι ἀπὸ τὸ φῶς, γιατί ἦταν πονηρὰ τὰ ἔργα τους. Αὐτὴ ἡ κρίση γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλεῖ ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ πραγματικὴ καὶ οὐσιαστικὴ κρίση τοῦ κόσμου. Τὸ σημεῖο εἰς τὸ ὁποῖο σήμερα εὐρισκόμεθα δηλώνει ὅτι ὅλη ἡ πορεία τοῦ τόπου μας ἦταν μία πορεία στὸ σκοτάδι ποὺ μᾶς ἔφερε στὸ χεῖλος ἑνὸς γκρεμοῦ καὶ τοῦτο γιατί ἀρνηθήκαμε Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸ ποὺ φωτίζει κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο.
      Μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ σωτηριώδους ἔργου τοῦ Κυρίου μας ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη. Ὁ Κύριος ὑπῆρξε ἀπόλυτα σαφής. Αὐτὸς ποὺ πιστεύει σὲ μένα, δὲν κρίνεται, γιατί πίστεψε, ἐνῶ αὐτὸς ποὺ δὲν πιστεύει σὲ μένα ἤδη ἔχει κριθεῖ, γιατί δὲν ἐμπιστεύθηκε τὸ πρόσωπο τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ. Ἡ κρίση πλέον ἀνήκει στὸν ἄνθρωπο καὶ στὴν στάση τὴν ὁποία θὰ πάρει ἀπέναντι στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς λοιπὸν εἶναι ἡ κρίση τοῦ κόσμου καὶ τῆς ἱστορίας γενικώτερα, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐπὶ μέρους καταστάσεων τῆς ζωῆς καὶ τῆς κοινωνίας μας.
      Ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ εἶναι ἡ κρίση τοῦ κόσμου. Μὴ οὖσα ἐκ τοῦ κόσμου, ἀλλὰ πορευομένη ἐν τῷ κόσμω, κρίνει τὸν κόσμο καὶ τὴν ἱστορία. Κρίνει μὲ τὴν ὕπαρξή της καὶ τὴν πορεία της. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ χώρα τῶν ζώντων, εἰς τὴν ὁποία θάνατος οὐκέτι κυριεύει. Εἶναι ἡ ἄλλη φωνή, ἡ ἄλλη πραγματικότητα ποὺ ζεῖ στὸν κόσμο, γιὰ νὰ προσλαμβάνει καὶ νὰ σώζει τὸν κόσμο.
      Σήμερα ὅμως πολλοὶ μιλοῦν γιὰ τὴν κρίση καὶ αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας. Διέρχεται κρίση ἡ Ἐκκλησία; Ἡ Ἐκκλησία ποῦ κρίνει τὸν κόσμο, τώρα κρίνεται ἀπὸ τὸν κόσμο; Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν διέρχεται κρίση, ἀλλὰ εἶναι καὶ παραμένει ἡ κρίση τοῦ κόσμου καὶ τῆς ἱστορίας. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἡ Κεφαλὴ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰώνας»[1]. Εἶναι καὶ παραμένει «ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ»[1], τὸ ἀληθινὸ φῶς τοῦ κόσμου.
      Κρίση διερχόμεθα ὅμως ἐμεῖς, οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ποιμένες καὶ οἱ ποιμαινόμενοι, στὸ μέτρο καὶ τὸ βαθμὸ ποὺ βιώνουμε ἡ ὄχι τὴν πραγματικότητα τῆς Ἐκκλησίας. Στὸ μέτρο ποὺ ζοῦμε σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο ὡς πάροικοι καὶ παρεπίδημοι ἤ ὡς συσχηματιζόμενοι μὲ αὐτόν. Στὸ μέτρο πού, ἀντὶ νὰ γινόμαστε ὡς Ἐκκλησία ἡ κρίση τοῦ κόσμου, κρινόμαστε ἀπὸ τὸν κόσμο ὡς ἀνεπαρκεῖς.
      Εἶναι σημαντικὸ νὰ διερωτηθοῦμε, ἐὰν ὄντως τὸ πολίτευμά μας ὡς μελῶν τῆς Ἐκκλησίας εἶναι στὸν οὐρανὸ ἤ γίναμε στελέχη ἐγκοσμίων πολιτευμάτων, ὅποτε ἔχουμε ὑποχωρήσει στὴν ἐκκοσμίκευση, ἔχουμε ταυτιστεῖ μὲ τὰ πολιτικὰ κατεστημένα. Ὁ κόσμος μιλάει γιὰ διακριτοὺς ρόλους Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, ἐμεῖς ὅμως ὀφείλουμε νὰ συνειδητοποιοῦμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία ριζικὴ διάκριση νοοτροπίας καὶ στάσης ζωῆς. Εἴμαστε τὸ ἅλας καὶ δὲν πρέπει νὰ γίνουμε τὸ ἅλας τὸ ὁποῖον ἐμωράνθη, διότι τότε θὰ σβήσουμε τὴν ἐλπίδα ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ τηρήσει τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νὰ ζεῖ ἀσκητικὰ καὶ ὄχι εὐδαιμονιστικά, πρέπει νὰ ζεῖ ἐσχατολογικὰ καὶ ὄχι ἐγκοσμιοκρατικά. Πολλὲς φορές, πολλοὶ ἀδελφοί, Ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς, προσκαλοῦνται εἰς τὰ τηλεοπτικὰ παράθυρα. Ἀλήθεια ἔχουμε προβληματισθεῖ, ἐὰν μιλοῦμε πάντοτε ὡς ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας ἤ ὡς στελέχη αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὅσον ἀφορᾶ καὶ τὸ περιεχόμενο, ἀλλὰ καὶ τὸν τρόπο ἔκφρασης τῶν ἀπόψεών μας;
      Προσπαθοῦμε πολλὲς φορὲς νὰ ἀποδείξουμε πόσο χρήσιμοι εἴμαστε ἤ πόσα πολλὰ προσφέρουμε καὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ Ἐκκλησία πολλὰ προσφέρει καὶ πολὺ πόνο καὶ μεγάλη δυστυχία ἀνακουφίζει καὶ ὅτι ἂν δὲν ὑπῆρχε αὐτὸ τὸ ἔργο Της θὰ εἶχαν σημειωθεῖ πρὸ πολλοῦ κοινωνικὲς ἐκρήξεις. Χωρὶς ὅμως νὰ τὸ καταλαβαίνουμε, ὑποτάσσουμε τὸ εἶναι τῆς Ἐκκλησίας σὲ μία κοινωνικὴ ὑπηρεσία τῆς Πολιτείας. Μίας Πολιτείας ἡ ὁποία μᾶς ἐπαινεῖ, γιατί καλύπτουμε τὰ κενά της, ἡ ὁποία μᾶς θέλει κοντά της, ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς ἐλέγχει καὶ ἡ ὁποία μὲ τὶς συμπεριφορὲς καὶ τὶς ἀποφάσεις της, ἀκυρώνει τὴν εὐαγγελικὴ ἀλήθεια. Ὁ Λαὸς μᾶς ζητᾶ μία Ἐκκλησία μὲ ἤρωϊσμό, μὲ νεῦρο, μὲ λόγο προφητικό, μὲ σύγχρονο νεανικὸ λόγο, ὄχι ἐκκοσμικευμένη, ἀλλὰ ἁγιαζομένη καὶ ἁγιάζουσα, μία Ἐκκλησία ἐλευθέρα καὶ ποιμαίνουσα μετὰ δυνάμεως. Μία Ἐκκλησία ποὺ δὲν θὰ φοβᾶται νὰ ἀμυνθεῖ στὸ πονηρὸ σύστημα αὐτοῦ του κόσμου, ἔστω κι’ ἂν ἡ ἀντίσταση σημαίνει διωγμὸ ἡ καὶ μαρτύριο. Ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴ φύση Της εἶναι ἡ ἀληθινὴ κρίση τοῦ κόσμου καὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ γίνει μέρος τῆς κρίσης τοῦ κόσμου.
      Ἐν Συμπεράσματι
      Ἡ Ἐκκλησία πιστεύω ὅτι εἶναι ἡ μόνη ποὺ μπορεῖ νὰ ἑρμηνεύσει τὰ γεγονότα καὶ τὴ ζωή. Πιστεύω ὅτι πολὺ πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ τὴν καταγραφὴ ἡ τὴν περιγραφὴ τῶν γεγονότων εἶναι ἡ ἑρμηνεία τους. Εἶναι ἀναμφίβολο ὅτι σήμερα ὁ κόσμος πάσχει καὶ πάσχει ποικιλοτρόπως καὶ ὄχι μόνο οἰκονομικά. Εἶναι σημαντικὸ ὅμως νὰ κατανοήσει γιατί πάσχει. Καμμία ἀσφαλῶς οἰκογένεια δὲν θὰ ἤθελε τὰ παιδιά της νὰ «μπλέξουν» μὲ τὰ ναρκωτικά. Ὁ τρόπος ὅμως ποὺ πολλὲς οἰκογένειες μεγαλώνουν τὰ παιδιὰ τοὺς τὰ ὁδηγεῖ μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια σὲ αὐτά.
      Εἶναι σημαντικὸ νὰ μελετήσουμε μὲ προσοχὴ ἀλλὰ καὶ μὲ εὐθύνη τί ἀκριβῶς συμβαίνει. Νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς μας. Νὰ δοῦμε πρῶτα ποὺ πάσχουμε, διαφορετικὰ θὰ ἀνακυκλωνόμαστε, χωρὶς ἀποτέλεσμα.
      Νὰ δοῦμε μὲ προσοχὴ τί πρέπει νὰ διορθώσουμε. Ξεκινώντας ἀπὸ ἐμᾶς, προχωρώντας στοὺς κληρικούς μας καὶ φθάνοντας στὰ λαϊκὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, νὰ δοῦμε τὸ ἐκκλησιαστικό μας ἦθος, νὰ δοῦμε τὴν ἐνοριακή μας ζωή, νὰ διακρίνουμε τὸ πομπῶδες καὶ γι’ αὐτὸ ψεύτικο, ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ λειτουργική μας παράδοση. Νὰ λειτουργήσουμε στὶς ἐπὶ μέρους ποιμαντικὲς μονάδες, ἀλλὰ καὶ στὸ σύνολό μας ὡς Ἐκκλησία, πιὸ ἐκκλησιαστικά, πιὸ κοινοβιακά, πιὸ ἀσκητικά, νὰ ἀσχοληθοῦμε σοβαρὰ μὲ τὴν κατάρτιση τῶν κληρικῶν μας.
      «Ἡ Ἐκκλησία κηρύττοντας, ἀλλὰ καὶ βιώνοντας τὴν ἀγάπη ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ συμφιλιώνει καὶ νὰ ἑνοποιεῖ τοὺς πάντας καὶ νὰ μετατρέπει τὴ διασπασμένη καὶ κατακερματισμένη ἀνθρωπότητα σὲ κοινωνία ἀγάπης καὶ εὐχαριστιακὴ ἑνότητα ἀδελφῶν. Ἀποτελεῖ ὅμως προϋπόθεση ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ γιὰ τὴ διασφάλιση τῆς ἑνότητας καὶ τῆς εἰρήνης στὴν Ἐκκλησία, ἡ ἐν ταπεινώσει οὐσιαστικὴ παραίτηση ἀπὸ τὴν προβολὴ τοῦ ἐγὼ καὶ τῶν ἀτομικῶν ἐπιδιώξεων.
      Μὲ αὐτὴ τὴν προϋπόθεση ἡ Ἐκκλησία γίνεται τρόπος συνύπαρξης καὶ συγχώρησης γιὰ τὰ μέλη της, ἀλλὰ καὶ αἰτία σοβαροῦ προβληματισμοῦ γιὰ τοὺς ἐκτός. Εἶναι σημαντικὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἂν ἡ ἀγάπη τῶν χριστιανῶν τοῦ σήμερα δὲν μπορεῖ νὰ νικήσει τὴν πονηρία τοῦ κόσμου καὶ τοῦ διαβόλου, δὲν εἶναι ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ ἂν ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ μετατρέψει τὰ ὀλισθήματα καὶ τὶς πτώσεις τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου σὲ ἀφετηρίες λυτρώσεως καὶ ἀνακαινίσεως ἔχει ἀποτύχει στὸ ποιμαντικὸ καὶ διακονικό της ἔργο», παρατηρεῖ σύγχρονος πανεπιστημιακὸς καθηγητής. [1]
      Ὁ Ντοστογιέφσκι λέγει ὅτι ὑπάρχουν μόνο τρεῖς δυνάμεις στὴ γῆ ποὺ μπορεῖ κανεὶς μ’αὐτὲς νὰ κατανικήσει καὶ νὰ αἰχμαλωτίσει γιὰ πάντα τὴ συνείδηση τῶν ἀνθρώπων, γιὰ τὴ δική τους τὴν εὐτυχία: Τὸ θαῦμα, τὸ μυστήριο καὶ ἡ ἐξουσία. Καὶ ὁ Μέγας Ἱεροεξεταστὴς λέγει στὸ Χριστό: Ἀπόρριψες καὶ τὴν μία καὶ τὴν ἄλλη καὶ τὴν τρίτη. . . . Διψοῦσες ἀγάπη καὶ ἐλευθερία καὶ ὄχι τὴν δουλοπρεπῆ γοητεία ἑνὸς σκλάβου μπροστὰ σὲ μία δύναμη ποὺ τὸν ὑποδουλώνει μία γιὰ πάντα». [1] Εἶναι ἡ περιπέτεια τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας ποὺ εὑρίσκεται στὴ βάση τῆς κάθε κρίσης. Καὶ ἡ ἐλευθερία εἶναι μόνιμα ζευγμένη μὲ τὴν εὐθύνη. Σέβ. Ἀδελφὸς[1] ἑρμηνεύοντας αὐτοὺς τοὺς τρεῖς πειρασμοὺς τοῦ Χριστοῦ στὴν σύγχρονη ἐποχὴ τονίζει: «Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος θέλει νὰ μετατρέψει τοὺς λίθους, τὰ ἀντικείμενα, τὸ φυσικὸ περιβάλλον καθὼς ἐπίσης καὶ ὅλα τὰ δομικὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς του, ἀκόμη καὶ τὰ κύτταρα καὶ τὰ γονίδια, σὲ χρυσό, σὲ τροφή, σὲ ἀγαθὰ γιὰ τὴν σωματική του ἀπόλαυση. Τὸ ἐνδιαφέρον του εἶναι νὰ ζεῖ εὐδαιμονιστικὰ καὶ νὰ παρατείνει ὅσο μπορεῖ περισσότερο τὴν βιολογική του ζωή. Ἐπίσης ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἐνδιαφέρεται κυρίως γιὰ ὅσα φαίνονται καὶ προκαλοῦν τὴν προσοχή του, ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸ φαίνεσθαι, ἐπιθυμεῖ τὴν κοινωνικὴ προβολὴ καὶ τὴν ἀνάδειξή του στὴν κοινωνία μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο. Ἀκόμη ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἐπιδιώκει τὴν κατάκτηση τῆς ποικιλόμορφης ἐξουσίας μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο, γιὰ νὰ κυβερνᾶ τὸν κόσμο καὶ τὶς κοινωνικὲς ὁμάδες. Ὅλα αὐτὰ διαπνέονται ἀπὸ τὴν φιληδονία,τὴν φιλοδοξία καὶ τὴν φιλοκτημοσύνη. Δὲν βλέπει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἐσωτερικὴ διάσταση τῶν πραγμάτων, δὲν τὸν ἀπασχολοῦν τὰ ὑπαρξιακὰ προβλήματα, τὸ νόημα τῆς ζωῆς».
      Εἶναι ἐπίσης σημαντικὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε τί γίνεται γύρω μας. Ζοῦμε σὲ ἕνα κράτος ποὺ ἀποδυναμώνεται ἡ πολιτισμική του ταυτότητα. Ἀκοῦμε θεωρίες καὶ κινήματα περὶ ἑνότητος, ὅπως ὁ οἰκουμενισμός, ὁ συγκρητισμὸς καὶ ἡ σχετικοποίηση τῶν πάντων. Τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά του, ἡ γλώσσα, ἡ ἱστορία, ἡ Ὀρθόδοξη πίστη, αὐτὴ ἡ βασικὴ συνεκτικὴ δύναμη τῆς κοινωνίας, πλήττονται συστηματικὰ καὶ συνειδητὰ ἀπὸ ὀργανωμένες ὁρατὲς καὶ ἀόρατες δυνάμεις. Ἡ Παιδεία στὸν τόπο μας ὄχι μόνο ἔχει τελειώσει, ἀλλὰ γίνεται καὶ ἐπικίνδυνη γιὰ τοὺς τροφίμους της. Τὰ παιδιά μας στὸ διαδίκτυο γράφουν μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες, γιατί δὲν γνωρίζουν τὴν γλώσσα μας. Ἡ Ἐθνική μας συνείδηση πλήττεται, ἀλλὰ καὶ ὑπονομεύεται. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς πολεμεῖται ἀνοικτὰ πολλὲς φορές, ἀλλὰ καὶ δόλια τὶς περισσότερες, ἐνῶ φθείρεται μέσα ἀπὸ τὴν σχέση της μὲ τὴν ἐξουσία. Εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ μὴν φοβηθοῦμε, ἀλλὰ νὰ ἑτοιμαστοῦμε γιὰ τὸ καινούριο ποὺ ἔρχεται καὶ ποὺ ἤδη εἶναι παρόν. Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἔδωσε «πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ». [1] Εὐθύνη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νὰ καταθέτει τὴν ἐμπειρία της καὶ τὴν ἀλήθειά της.
      Πανεπιστημιακὸς Καθηγητὴς[1] λέγει σὲ ἕνα κείμενό του ὅτι ἡ λέξη κρίση στὰ κινέζικα ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο χαρακτῆρες. Ὁ πρῶτος σημαίνει κίνδυνος, ἐνῶ ὁ δεύτερος δυνατότητα, εὐκαιρία.
      Ὁ κίνδυνος εἶναι μπροστά μας, τὸν ζοῦμε. Ἂς τὸν κάνουμε εὐκαιρία γιὰ ἔξοδο, γιὰ ἄλλη ποιότητα ζωῆς. Σὲ αὐτὴ τὴν πορεία ἡ παρουσία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι κρίσιμη. Εἶναι ἡ μόνη δυνατότητα καὶ ὁ μόνος δρόμος γιὰ τὴν ἔξοδο.
      + Ὁ Σισανίου καὶ Σιατίστης Παῦλος
      Ἐν Σιατίστῃ τῇ 29ῃ Σεπτεμβρίου 2010
      Πρὸς Τὴν Ἱερὰν Σύνοδον Τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Εἰς Ἀθήνας
      Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι Συνοδικοὶ Σύνεδροι, Εὐλογεῖτε.
      Διὰ τοῦ παρόντος εὐλαβῶς προάγομαι ὅπως ὑποβάλω τῇ Ἱερᾷ Συνόδω τὸ κείμενον τῆς ἀνατεθείσης εἰς ἐμὲ εἰσηγήσεως ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, κατὰ τὴν προσεχὴ Σύνοδον Αὐτῆς.
      Σόφ. Σειρὰχ 18, 25
      Μνήσθητι καιρὸν λιμοῦ ἐν καιρῷ πλησμονῆς Πτωχείαν καὶ ἔνδειαν ἐν ἡμέραις πλούτου
      26 ἀπὸ πρωίθεν ἕως ἑσπέρας μεταβάλλει καιρὸς
      Καὶ πάντα ἐστὶν ταχινὰ ἔναντι Κυρίου
      30 Ὀπίσω τῶν ἐπιθυμιῶν σου μὴ πορεύου
      Καὶ ἀπὸ τῶν ὀρέξεών σου κωλύου
      31 ἐὰν χορηγήσης τῇ ψυχῇ σου εὐδοκίαν ἐπιθυμίας
      Ποιήσει σὲ ἐπιχάρμα τῶν ἐχθρῶν σου
      Θέλω ἐπίσης ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ νὰ εὐχαριστήσω τοὺς Σεβασμιωτάτους ἀδελφοὺς μετὰ τῶν ὁποίων συνεργασθήκαμε διὰ τὸν καταρτισμὸ τῶν βασικῶν συνιστωσῶν τῆς παρούσης εἰσηγήσεως ἤτοι τοὺς Σεβασμιωτάτους ἀδελφοὺς Φθιώτιδος κ. Νικολάο, Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικὴς κ. Νικολάο, Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιο καὶ Ναυπάκτου κ. Ἰερόθεο.

       Γέροντας Πορφύριος:
      «Ό ταπεινός», έλεγε, «δεν είναι μια προσωπικότητα διαλυμένη. Έχει συνείδηση της κατάστασης του, άλλα δεν έχει χάσει το κέντρο της προσωπικότητας του. Ξέρει την αμαρτωλότητά του, την μικρότητα του και δέχεται τις παρατηρήσεις του πνευματικού του, των αδελφών του. Λυπάται, αλλά δεν απελπίζεται. Θλίβεται, άλλα δεν εξουθενώνεται και δεν οργίζεται. Ό κυριευμένος από το πλέγμα κατωτερότητας εξωτερικά και στην αρχή μοιάζει με τον ταπεινό. "Αν όμως λίγο τον θίξεις ή τον συμβουλεύσεις, τότε το αρρωστημένο εγώ εξανίσταται, ταράζεται, χάνει κι αυτή τη λίγη ειρήνη που έχει». Το ίδιο, έλεγε, συμβαίνει και με τον παθολογικά μελαγχολικό σε σχέση με τον μετανοούντα αμαρτωλό. «Ό μελαγχολικός περιστρέφεται και ασχολείται με τον εαυτό του και μόνο. Ό αμαρτωλός πού μετανοεί κι εξομολογείται βγαίνει από τον εαυτό του. Λυτό το μεγάλο έχει ή πίστη μας: τον εξομολόγο. Τον πνευματικό. Έτσι και το 'πες στο γέροντα κι έλαβες τη συγχώρεση, μην γυρνάς πίσω». Λυτό το τόνιζε πολύ. Να μην ξαναγυρνά κανείς στα προηγούμενα, αλλά να προχωρεί. Μεγάλη σημασία έδινε επίσης στη νηστεία χωρίς ακρότητες και υπερβολές, αλλά υπογραμμίζοντας την καθαρτική της σημασία.





      Γράφει η Romfea.gr  - 15.44
      Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος, μετά το πέρας της παρέλασης χθες Παρασκευή, 28 Οκτωβρίου 2011, τόνισε: «Είναι πραγματικά η ημέρα σήμερα πάρα πολύ μεγάλη. Οι Ευρωπαίοι παλαιότερα έλεγαν ότι αν μπορούμε να πούμε ότι οι Έλληνες πολεμάνε ως ήρωες, τώρα μπορεί να λέμε ότι οι ήρωες πολεμάνε ως Έλληνες.» 
      «Αλλά δυστυχώς η Πατρίδα μας τον τελευταίο καιρό βρίσκεται σε πολύ μεγάλη δυσκολία. Εγώ θέλω να πω ότι έχουν ευθύνες πάρα πολλοί που φθάσαμε μέχρι εδώ», πρόσθεσε ο κ. Ιερόθεος.
      Επίσης ανέφερε: «Θεωρώ ότι αυτό που λέμε η τρίτη δόση, η πέμπτη δόση, η έκτη δόση, μου θυμίζουν λίγο τα ναρκωτικά, τις δόσεις των ναρκωτικών. Αλλά δυστυχώς όπως στα ναρκωτικά θύματα είναι πάντα οι άνθρωποι-χρήστες;.»
      «Δεν θα τιμωρηθούν οι έμποροι των ναρκωτικών, των ψεύτικων ιδεολογιών; Και μπορώ να σας πω ότι ιδιαιτέρως σήμερα, και στην παρέλαση αλλά και πρίν, σκέπτομαι κυρίως τα νέα παιδιά. Τα θύματα αυτής της καταστάσεως είναι τα νέα παιδιά, που το μέλλον τους είναι πάρα πολύ ζοφερό», υπογράμμισε χαρακτηριστικά ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου.
      Σε άλλο σημείο ο λόγιος Ιεράρχης, ανέφερε ότι «και γι' αυτό ευθύνονται εκείνοι τους οποίους ψηφίσαμε και ψηφίζουμε για να διαφεντεύουν τον λαό και όμως δεν πρόσεξαν και έφθασαν την χώρα σε αυτή την κατάσταση.»
      Ενώ κλείνοντας σημείωσε: «Εν πάση περιπτώσει, εκείνο που χρειάζεται σήμερα είναι η ψυχραιμία, η νηφαλιότητα και να δούμε πώς θα βρούμε τα ψυχικά αποθέματα τα οποία έχουμε (από) την παράδοσή μας και τον πολιτισμό μας για να αντιμετωπίσουμε κάθε καλβινισμό που μας έρχεται από την Ευρώπη.»



      Η Παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου

      "άνθρωπος δε τις ήν πλούσιος, και ενεδιδύσκετο πορφύραν και βύσσον ευφραινόμενος καθ' ημέραν λαμπρώς. πτωχός δε τις ήν ονόματι Λάζαρος, ός εβέβλητο προς τον πυλώνα αυτού ηλκωμένος και επιθυμών χορτασθήναι από των ψυχίων των πιπτόντων από της τραπέζης του πλουσίου, αλλά και οι κύνες ερχόμενοι απέλειχον τα έλκη αυτού. εγένετο δε αποθανείν τον πτωχόν και απενεχθήναι αυτόν υπό των αγγέλων εις τον κόλπον Αβραάμ, απέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη. και εν τω άδη επάρας τους οφθαλμούς αυτού, υπάρχων εν βασάνοις, ορά τον Αβραάμ από μακρόθεν και Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού. και αυτός φωνήσας είπε, πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με και πέμψον Λάζαρον ίνα βάψη το άκρον του δακτύλου αυτού ύδατος και καταψύξη την γλώσσάν μου, ότι οδυνώμαι εν τη φλογί ταύτη. είπε δε Αβραάμ, τέκνον, μνήσθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου, και Λάζαρος ομοίως τα κακά, νυν δε ώδε παρακαλείται συ δε οδυνάσαι, και επί πάσι τούτοις μεταξύ ημών και υμών μέγα χάσμα εστήρικται, όπως οι θέλοντες διαβήναι ένθεν προς υμάς μη δύνωνται, μηδέ οι εκείθεν προς ημάς διαπερώσιν. είπε δέ, ερωτώ ουν σε, πάτερ, ίνα πέμψης αυτόν εις τον οίκον του πατρός μου, έχω γαρ πέντε αδελφούς, όπως διαμαρτύρηται αυτοίς, ίνα μη και αυτοί έλθωσιν εις τον τόπον τούτον της βασάνου. λέγει αυτώ Αβραάμ, έχουσι Μωϋσέα και τους προφήτας, ακουσάτωσαν αυτών. ο δε είπεν, ουχί, πάτερ Αβραάμ, αλλ’ εάν τις από νεκρών πορευθή προς αυτούς, μετανοήσουσιν. είπε δε αυτώ, ει Μωϋσέως και των προφητών ουκ ακούουσιν, ουδέ εάν τις εκ νεκρών αναστή πεισθήσονται". (Λουκ. ιστ', 19-31)







































Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ.κ Ιεροθέου Βλάχου


Ερμηνευτική ανάλυση της παραβολής



Πολλά μπορεί κανείς να παρατηρήση μελετώντας την περίφημη αυτή παραβολή του Χριστού. Μπορεί να αντιμετωπίση την κοινωνική διάστασή της ή ακόμη να βγάλη πολλά ηθικά και ηθικολογικά συμπεράσματα. Όμως, θα επιμείνουμε περισσότερο στα θέματα που έχουν σχέση με την ζωή μετά τον θάνατο, δηλαδή θα δούμε την εσχατολογική ανάλυση της παραβολής.
Π ρ ω τ ο ν. Όπως φαίνεται στην παραβολή δεν γίνεται λόγος για την ζωή μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, αλλά για την ζωή της ψυχής που παρεμβάλλεται μεταξύ του θανάτου του ανθρώπου, δηλαδή της εξόδου της ψυχής από το σώμα, και της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. Πρόκειται για το διάστημα εκείνο που λέγεται μέση κατάσταση των ψυχών. Άλλοι λόγοι του Χριστού αναφέρονται στην Δευτέρα Παρουσία Του, όταν θα έλθη για να κρίνη τους ανθρώπους, αφού προηγουμένως γίνη ανάσταση των σωμάτων και οι ψυχές εισέλθουν εκ νέου στα σώματα, ώστε ο άνθρωπος να απολαύση εκείνα που έπραξε στην ζωή του.
Δ ε ύ τ ε ρ ο ν. Αναφέρεται ότι υπάρχει ο θάνατος στην ζωή του ανθρώπου. Ο Πλούσιος και ο πτωχός Λάζαρος απέθαναν. Θάνατος είναι ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα. Αυτή η κατάσταση λέγεται και ύπνος, γιατί ο θάνατος καταργήθηκε με την Ανάσταση του Χριστού. Ο Χριστός με τα Πάθη, τον Σταυρό και την Ανάστασή Του κατήργησε οντολογικά τον θάνατο και έδωσε την δυνατότητα στον άνθρωπο να τον υπερβή ζώντας μέσα στην Εκκλησία. Το ότι ο θάνατος είναι ύπνος, μια προσωρινή κατάσταση, φαίνεται από τον τρόπο που πεθαίνουν οι άγιοι, αφού έχουν όλοι τους την ελπίδα στον Χριστό, καθώς επίσης φαίνεται και στα άφθαρτα και θαυματουργούντα λείψανα.
Δεν δημιούργησε ο Θεός τον θάνατο, αλλά ο θάνατος είναι παρέμβλητος στην φύση, γιατί είναι καρπός της αμαρτίας του ανθρώπου και της απομακρύνσεώς του από τον Θεό. Υπάρχει σωματικός και ψυχικός θάνατος. Ψυχικός είναι η άρση της Χάριτος του Θεού από την ψυχή, και σωματικός είναι ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα.
Όλοι οι άνθρωποι γεύονται το φοβερό μυστήριο του θανάτου, αφού όλοι κληρονομούν την φθαρτότητα και την θνητότητα, δηλαδή, γεννιόμαστε για να πεθάνουμε. Ο θάνατος είναι το πιο σίγουρο και βέβαιο γεγονός στην ζωή μας. Ακόμη και σύγχρονοι υπαρξιστές φιλόσοφοι λένε ότι το πιο αληθινό γεγονός είναι "τό υπάρχειν προς θάνατον".
Αν και ο θάνατος είναι το πιο βέβαιο γεγονός, όμως αβέβαιη είναι η ώρα και η ημέρα του θανάτου. Κανείς δεν ξέρει π ό τ ε θα πεθάνη. Το θέμα είναι να ζούμε σωστά, ώστε το π ω ς του θανάτου να συνιστά την αιώνια ζωή.
Στο κείμενο της παραβολής λέγεται: "εγένετο αποθανείν τον πτωχόν...", καθώς επίσης "απέθανε και ο πλούσιος και ετάφη". Έτσι, ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος δημοκράτης, γιατί δεν κάνει καμμιά εξαίρεση.
Τ ρ ί τ ο ν. Η ψυχή του Λαζάρου, μετά την έξοδό της από το σώμα, παρελήφθη από τους αγγέλους και οδηγήθηκε στους κόλπους του Αβραάμ. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν άγγελοι, και φυσικά ο φύλακας άγγελος κάθε ανθρώπου, ο προσωπικός του φρουρός, οι οποίοι παραλαμβάνουν τις ψυχές των δικαίων ανθρώπων και τίςοδηγούν στον Θεό.
Αντίθετα, σε άλλη παραβολή λέγεται ότι την ψυχή των αμετανοήτων αμαρτωλών την παραλαμβάνουν οι δαίμονες. Ο άφρων πλούσιος άκουσε φωνή από τον Θεό: "Άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν απαιτούσιν από σού, ά δε ητοίμασας τίνι έσται;" (Λουκ. ιβ', 20). Το ρήμα "απαιτούσιν" υποδηλώνει τους δαίμονας, οι οποίοι απαιτούν την ψυχή του αμαρτωλού ανθρώπου, για να την κρατούν αιωνίως.
Επομένως, κατά την φρικτή ώρα του θανάτου, κατά την οποία η ψυχή βιαίως χωρίζεται από την αρμονία με το σώμα, γίνονται φοβερά πράγματα. Τις ψυχές των αγίων τις παραλαμβάνουν οι άγγελοι, και τις ψυχές των αμαρτωλών οι δαίμονες. Στην διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας γίνεται λόγος για τα λεγόμενα τελώνια, που είναι οι δαίμονες, τα εναέρια πνεύματα, τα οποία θέλουν και επιδιώκουν να κρατήσουν αιωνίως τις ψυχές όλων των ανθρώπων. Φυσικά, οι ψυχές των αγίων, που ενώθηκαν με τον Χριστό και έχουν την σφραγίδα του Παναγίου Πνεύματος, δεν μπορούν να εξουσιαστούν από τους δαίμονες.
Με τα τελώνια, οι Πατέρες της Εκκλησίας εννοούν τόσο το μίσος και την επιθετική μανία των δαιμόνων, όσο και την ύπαρξη των παθών, που ζητούν ικανοποίηση, αλλά δεν μπορούν να ικανοποιηθούν, λόγω της μη υπάρξεως του σώματος. Αυτή ακριβώς η κατάσταση πνίγει την ψυχή του ανθρώπου, η οποία αισθάνεται τρομακτική δυσφορία. Το βασανιστήριο αυτό της ψυχής ομοιάζει με την πλήρη απομόνωση ενός ανθρώπου στην φυλακή, χωρίς να έχη την δυνατότητα, να κοιμηθή, να τραφή, να συναντήση άνθρωπο κ.λ.π. Τότε πραγματικά εξαγριώνονται τα πάθη και όλη η ύπαρξή του.
Το γεγονός ότι οι ψυχές των ανθρώπων παραλαμβάνονται τόσο από τους αγγέλους όσο και από τους δαίμονες έχει σχέση με την κατάστασή τους. Όπως λέγεται από τους Πατέρες, οι άγγελοι και οι ψυχές είναι πνεύματα νοερά, εν σχέσει με το υλικό σώμα, αλλά εν σχέσει με τον Θεό έχουν κάτι υλικό. Γι’ αυτό οι άγγελοι λέγονται αιθέρια όντα και δεν είναι καθ’ ολοκληρίαν άϋλα. Άλλωστε, η ψυχή είναι κτιστή, δηλαδή, δημιουργημένη από τον Θεό. Είναι αθάνατη κατά Χάριν, αφού η αθανασία είναι δώρο του Θεού σε αυτήν. Κάθε κτιστό έχει αρχή και τέλος. Η ψυχή, ως κτιστή, έχει μια συγκεκριμένη αρχή, αλλά δεν έχει τέλος, γιατί έτσι το θέλησε ο Θεός.
Τ έ τ α ρ τ ο ν. Ενώ η ψυχή του Λαζάρου πήγε στους κόλπους του Αβραάμ και η ψυχή του Πλουσίου στον άδη, εν τούτοις ο Χριστός στην παραβολή λέγει ότι ο Λάζαρος πήγε στους κόλπους του Αβραάμ και ο συγκεκριμένος Πλούσιος πήγε στον άδη. Στην συνέχεια λέγεται ότι ο Πλούσιος "ορά τον Αβραάμ από μακρόθεν και Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού".
Αυτό έχει μεγάλη σημασία, γιατί σημαίνει ότι παρά τον χωρισμό της ψυχής από το σώμα, εν τούτοις δεν καταργείται η υπόσταση - πρόσωπο του ανθρώπου. Βέβαια, η ψυχή δεν προϋπήρχε του σώματος, αλλά δημιουργήθηκε ταυτόχρονα με το σώμα, και ακόμη, μόνη της η ψυχή δεν συνιστά τον άνθρωπο, ούτε το σώμα μόνο του συνιστά τον άνθρωπο. Όμως, παρά τον προσωρινό χωρισμό της ψυχής από το σώμα, δεν διαλύεται ο άνθρωπος. Αυτό φαίνεται από το ότι η ψυχή διατηρεί την συνείδηση, και ακόμη, όπως εξηγούν οι άγιοι Πατέρες, η ψυχή του ανθρώπου γνωρίζει τα στοιχεία του δικού της σώματος, που παρέμειναν στην γή, και ενδεχομένως διεσκορπίστηκαν ή διαλύθηκαν στα στοιχεία από τα οποία αποτελέσθηκαν. Κατά την Δευτέρα Παρουσία η ψυχή, με την Χάρη του Θεού, θα επανενώση τα στοιχεία του σώματος, θα αποτελεσθή ολόκληρος ο άνθρωπος, καί, φυσικά, τότε τα σώματα τόσο των δικαίων όσο και των αδίκων θα είναι πνευματικά, δηλαδή δεν θα έχουν ανάγκη τροφής, δεν θα περιορίζονται από αποστάσεις και άλλους περιορισμούς. Η ανάσταση είναι ένα δώρο που χορηγείται σε όλους τους ανθρώπους, δικαίους και αδίκους.
Πρέπει να παρατηρηθή ότι στην παραβολή αυτή ο Χριστός αναφέρει το όνομα του πτωχού, ενώ το όνομα του Πλουσίου το αγνοεί. Αυτό δείχνει ότι ο Λάζαρος, επειδή ζούσε με τον Θεό, ήταν σωτηριολογικά πρόσωπο, αληθινή υπόσταση, ενώ ο Πλούσιος, καίτοι ήταν άνθρωπος, εν τούτοις δεν ήταν υπόσταση σωτηριολογικά. Αυτό σημαίνει ότι πραγματικός άνθρωπος είναι εκείνος που έχει ψυχή, σώμα, αλλά και την Χάρη του Θεού μέσα στην ψυχή και το σώμα του. Ενώ ο άνθρωπος που δεν έχει το Άγιον Πνεύμα, είναι οντολογικά πρόσωπο, όμως δεν είναι πρόσωπο εν σχέσει με τον Θεό, για τον απλούστατο λόγο ότι έχει υποδουλωθή στα πράγματα. Ο νούς του αντί να στρέφεται στον Θεό, στρέφεται στην ύλη και υποδουλώνεται σε αυτήν.
Π έ μ π τ ο ν. Στην παραβολή λέγεται ότι ο Πλούσιος ευρισκόμενος στον άδη είδε τον Αβραάμ "καί Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού". Με το πρόσωπο του Αβραάμ εννοείται ο Θεός. Το να βρίσκεται κανείς στους κόλπους του Θεού σημαίνει να έχη κοινωνία με τον Θεό.
Στους κόλπους, πίσω από το στήθος, ευρίσκεται η καρδιά του ανθρώπου. Η καρδιά, που είναι η πηγή της βιολογικής ζωής, είναι σύμβολο της αγάπης. Όσο μεγαλύτερη είναι η αγάπη τόσο και μεγαλύτερη είναι η γνώση, αφού συνδέεται στενά η γνώση με την αγάπη. Καί, βέβαια, αυτή η αγάπη συνιστά την κοινωνία και ένωση. Έτσι, το να βρίσκεται κανείς στους κόλπους δηλώνει ότι συνδέεται με τον αγαπώμενο, υπάρχει ενότητα μεταξύ τους.
Η έκφραση, λοιπόν, ότι ο Λάζαρος βρισκόταν στους κόλπους του Αβραάμ δείχνει παραστατικά την κοινωνία του με τον Θεό, η οποία συνδέεται με την γνώση και την αγάπη. Κάνοντας λόγο για την γνώση του Θεού, εννοούμε την "κοινωνία εν τη υπάρξει". Δεν πρόκειται για μια εγκεφαλική γνώση, αλλά για εκείνη που συνδέεται με την αγάπη, με αυτήν την ίδια την ζωή.
Ο Λάζαρος δεν φαίνεται να στενοχωρήται για την φρικτή δοκιμασία του Πλουσίου, δεν βλέπει την Κόλαση, ενώ ο Πλούσιος βλέπει την δόξα του Παραδείσου. Πραγματικά, εκείνος που ζη μέσα στο άκτιστο Φώς, στην μεγάλη θεωρία του Θεού, όπως λέγουν οι Πατέρες μας, ξεχνά τον κόσμο. Το Φώς είναι τόσο μεγάλο, τόσο εκτυφλωτικό που δεν αφήνει να δη κανείς και κάτι άλλο διαφορετικό. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άγιοι δεν προσεύχονται για ολόκληρο τον κόσμο. Προσεύχονται και παρακαλούν τον Θεό, έχοντας, μάλιστα, μεγαλύτερη κοινωνία μαζί Του. Βρίσκονται όμως σε μια κατάσταση που δεν μπορούμε να εννοήσουμε. Μόνο αν την εξετάσουμε μέσα από τις θείες εμπειρίες των αγίων, τότε μπορούμε να την καταλάβουμε.
Έ κ τ ο ν. Ενώ ο Λάζαρος βρισκόταν στους κόλπους του Αβραάμ, ο Πλούσιος φλεγόταν στον άδη. Μάλιστα, θα παρακαλέση τον Αβραάμ να στείλη τον Λάζαρο για να καταψύξη την γλώσσα του, γιατί, όπως είπε χαρακτηριστικά, "οδυνώμαι εν τη φλογί ταύτη".
Εδώ γίνεται λόγος για άδη και όχι για Κόλαση. Γιατί η Κόλαση θα αρχίση μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και το μελλοντικό δικαστήριο, ενώ οι ψυχές των αμαρτωλών, μετά την έξοδό τους από το σώμα, βιώνουν τον άδη. Κατά την διδασκαλία των αγίων Πατέρων, ο άδης είναι ένας νοητός τόπος, είναι η πρόγευση της Κολάσεως, όταν ο άνθρωπος δέχεται την καυστική ενέργεια του Θεού.
Έγινε μεγάλη συζήτηση για τα θέματα αυτά στην Σύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας και διασώζονται οι απόψεις και η διδασκαλία του αγίου Μάρκου του Ευγενικού, που είναι αποκαλυπτικές. Το πυρ στο οποίο φλεγόταν ο Πλούσιος δεν ήταν το λεγόμενο καθαρτήριο πυρ των Λατίνων, από το οποίο περνούν όλες οι ψυχές των ανθρώπων, δεν ήταν κτιστό πυρ αλλά άκτιστο. Δηλαδή και οι αμαρτωλοί δέχονται τις ακτίνες του θείου Φωτός, αλλά επειδή πέθαναν χωρίς μετάνοια, χωρίς να θεραπευθούν, βιώνουν την καυστική ενέργεια του Φωτός. Έτσι, κατά τον βαθμό της θεραπείας ή της ασθενείας, οι άνθρωποι δέχονται την ίδια Χάρη ή ως φως ή ως πύρ.
Πρέπει ακόμη να παρατηρηθή ότι ο Πλούσιος έβλεπε τον Αβραάμ και τον Λάζαρο στους κόλπους του, έβλεπε την δόξα του Αβραάμ, αλλά δεν είχε μέθεξη αυτής της δόξης. Αντίθετα ο Λάζαρος και έβλεπε και είχε μέθεξη. Αυτό είναι πολύ σημαντικό σημείο, γιατί δείχνει ότι στην άλλη ζωή όλοι θα δούν τον Θεό, αλλά οι δίκαιοι θα έχουν κοινωνία, μέθεξη, ενώ οι αμαρτωλοί δεν θα έχουν μέθεξη και κοινωνία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο λόγος του Χριστού για την μελλοντική δίκη. Εκεί όλοι θα δούν τον Κριτή, όλοι θα συνομιλήσουν μαζί Του, αλλά άλλοι θα απολαύσουν την δόξα Του, και άλλοι θα βιώσουν την καυστική ενέργεια της θείας Χάριτος.
Έ β δ ο μ ο ν. Ο Πλούσιος ενδιαφερόταν για τους ζώντας στον κόσμο αδελφούς του και παρακαλούσε τον Αβραάμ να στείλη τον Λάζαρο για να τους κηρύξη μετάνοια. Επομένως, παρά τον χωρισμό της ψυχής του ανθρώπου από τον παρόντα κόσμο, ωστόσο υπάρχει γνώση και κοινωνία, εκδηλώνεται ένα ενδιαφέρον.
Αυτό το γεγονός μαζί με άλλα στοιχεία δείχνει ό,τι λέγαμε προηγουμένως, ότι η παραβολή του Πλουσίου και του Λαζάρου δεν αναφέρεται στην μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού ζωή, αλλά στην ζωή μετά θάνατο μέχρι την Δευτέρα Παρουσία. Σαφώς πρόκειται για την λεγομένη μέση κατάσταση των ψυχών.
Οι άγιοι ενδιαφέρονται σωτηριολογικά για τον κόσμο. Δια της Χάριτος του Θεού ακούν τις προσευχές μας, και τις αναβιβάζουν στον Θεό. Γι’ αυτό και εμείς προσευχόμαστε στους αγίους μας. Με τις εορτές που έχουμε καθιερώσει στην μνήμη τους δείχνουμε ότι είναι άγιοι, ενώθηκαν με τον Θεό, αναμένουν και την ανάσταση των σωμάτων, τα οποία και από τώρα δέχονται, με την αφθαρσία τους, τα προοίμια του μέλλοντος αιώνος. Και εμείς ενδιαφερόμαστε για τους κεκοιμημένους. Προσευχόμαστε στους αγίους για να προσεύχωνται για μας στον Θεό, ζητάμε τις πρεσβείες τους, ενώ προσευχόμαστε στον Θεό για όλους τους άλλους κεκοιμημένους για να ελεηθούν. Αυτό, εκτός του ότι είναι δείγμα κοινωνίας μεταξύ μας, συγχρόνως εκφράζει και κάτι άλλο βαθύτερο.
Κατά την διδασκαλία των αγίων Πατέρων, όταν ο άνθρωπος εισέλθη στην μετάνοια, στο στάδιο της καθάρσεως, συνεχώς εξελίσσεται. Υπάρχει διαρκής τελείωση, τόσο στην λεγομένη μέση κατάσταση των ψυχών, όσο και στην μετά την Δευτέρα Παρουσία ζωή. Οι βαθμοί της πνευματικής ζωής είναι η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση. Βέβαια, αυτά δεν πρέπει να νοηθούν ως στεγανοποιημένες καταστάσεις, αλλά ως μέθεξη της Χάριτος του Θεού. Αν ο άνθρωπος αγωνίζεται να καθαρθή, τότε η Χάρη του Θεού που τον καθαρίζει λέγεται καθαρτική ενέργεια. Όταν ο νούς του είναι φωτισμένος, σημαίνει ότι δέχεται την ενέργεια του Θεού που τον φωτίζει και λέγεται φωτιστική ενέργεια. Και όταν βρίσκεται στην θέωση, αυτό γίνεται με την Χάρη του Θεού που λέγεται θεοποιός. Η πορεία είναι διαρκής. Έτσι, όσοι μετανόησαν, πριν εξέλθη η ψυχή από το σώμα, αυτοί εξελίσσονται και γίνονται χωρητικότεροι στην άκτιστη Χάρη. Γι’ αυτό τελούμε τα μνημόσυνα και προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους.
Όσοι, όμως, κατά την έξοδο της ψυχής από το σώμα, δεν μετανόησαν, αυτοί, επειδή δεν έχουν πνευματική όραση, βιώνουν μόνο την καυστική ενέργεια του Θεού, καί, βέβαια, δεν πρόκειται ποτέ να έχουν μέθεξη στο αγαθό. Προσευχόμαστε όμως για όλους, γιατί δεν ξέρουμε την εσωτερική τους πνευματική κατάσταση.
Ό γ δ ο ο ν. Στην παραβολή λέγεται ότι μεταξύ του τόπου που βρισκόταν ο Αβραάμ και του άδου, όπου βρισκόταν ο Πλούσιος, υπήρχε "χάσμα μέγα", και δεν ήταν δυνατόν να γίνη μετάβαση του ενός προς τον άλλο.
Φυσικά, δεν πρόκειται περί ιδιαιτέρου χώρου, αλλά, όπως αναφέραμε προηγουμένως, ενός ιδιαιτέρου τρόπου ζωής. Υπάρχει σαφής διαφορά μεταξύ Παραδείσου και Κολάσεως, ως ιδιαιτέρων τρόπων ζωής.
Ο Παράδεισος και η Κόλαση δεν υπάρχει εξ επόψεως Θεού, αλλά εξ επόψεως ανθρώπου. Ο Θεός στέλλει την Χάρη Του προς όλους τους ανθρώπους, αφού αυτός "ανατέλλει τον ήλιον επί δικαίους και αδίκους και βρέχει επί πονηρούς και αγαθούς". Αν ο Θεός μας δίνη εντολή να αγαπούμε όλους τους ανθρώπους, ακόμη και τους εχθρούς μας, το ίδιο κάνει και Εκείνος. Είναι αδύνατον να μη αγαπά και τους αμαρτωλούς. Όμως ο κάθε άνθρωπος, ανάλογα με την πνευματική του κατάσταση, αισθάνεται διαφορετικά την αγάπη του Θεού.
Το φως έχει δύο ιδιότητες, ήτοι την φωτιστική και την καυστική. Εάν κάποιος άνθρωπος έχη καλή όραση ευεργετείται από την φωτιστική ιδιότητα του ηλίου, του φωτός, και χαίρεται όλη την δημιουργία. Αν όμως κάποιος άλλος στερήται οφθαλμού, δεν έχει όραση, τότε αισθάνεται την καυστική ιδιότητα του φωτός. Αυτό θα γίνη και στην μέλλουσα ζωή, καθώς επίσης και στην ζωή της ψυχής μετά την έξοδό της από το σώμα. Ο Θεός θα αγαπά και τους κολασμένους, αλλά αυτοί θα αδυνατούν να αισθανθούν αυτήν την αγάπη ως φώς. Θα την αισθάνωνται ως πύρ, επειδή δεν θα έχουν πνευματικό οφθαλμό και πνευματική όραση.
Γίνεται κάτι ανάλογο με την θεία Κοινωνία. Όλοι μπορούν να κοινωνήσουν, αλλά για τους προετοιμασμένους και καταλλήλους γίνεται φως και ζωή, για τους αναξίως προσερχομένους γίνεται κρίμα και κατάκριμα.
Αυτό η Εκκλησία το παρουσιάζει στην εικονογράφηση της Δευτέρας Παρουσίας. Βλέπουμε εκεί ότι από τον θρόνο του Θεού εξέρχεται το φώς, μέσα στο οποίο βρίσκονται οι άγιοι, και από τον ίδιο θρόνο πηγάζει ο πύρινος ποταμός, μέσα στον οποίο βρίσκονται οι αμετανόητοι αμαρτωλοί.
Γι’ αυτό στην Ορθόδοξη Εκκλησία δίνουμε μεγάλη σημασία στην θεραπεία του ανθρώπου. Η Εκκλησία είναι ένα πνευματικό Νοσοκομείο, θεραπευτήριο, που θεραπεύει τον πνευματικό οφθαλμό, που είναι ο νούς. Αυτός νοσεί και αυτός πρέπει να θεραπευθή. Αυτό είναι όλο το έργο της Εκκλησίας.
Έ ν α τ ο ν. Στην παράκληση του Πλουσίου να στείλη ο Αβραάμ τον Λάζαρο στην γη και να κηρύξη στους αδελφούς του μετάνοια, ο Αβραάμ δεν ανταποκρίθηκε και δικαιολόγησε αυτή την θέση του λέγοντας ότι εφ’ όσον οι άνθρωποι δεν ακούν τον Μωϋσή και τους Προφήτας, τότε "ουδέ εάν τις εκ νεκρών αναστή πεισθήσονται".
Ο σαρκικός άνθρωπος δεν μπορεί να μετανοήση όσα θαύματα κι’ αν δη στην ζωή του. Ζή μέσα σε θανατηφόρο ύπνο. Αυτή είναι μια πραγματικότητα. Αν δεν ενεργοποιηθή η ελευθερία του ανθρώπου, δεν υπάρχει μετάνοια. Τα πάντα γίνονται με την ενέργεια του Θεού και την συνέργεια του ανθρώπου.
Άλλωστε, το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στην ιστορία είναι η ενανθρώπηση του Χριστού, η Ανάστασή Του, και η ίδρυση της Εκκλησίας, η οποία είναι το Σώμα του αναστημένου Θεανθρώπου Χριστού. Αν ο άνθρωπος δεν μπορή να εμπνευσθή από αυτήν την συγκλονιστική πραγματικότητα, αν δεν μπορή να πεισθή από την ζωή τόσων αγίων, που είναι μέλη του αναστημένου Σώματος του Χριστού, δεν θα πεισθή με το μεγαλύτερο Η Παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρουθαύμα.
Η σωτηρία και αναγέννηση του ανθρώπου δεν είναι υπόθεση ταχυδακτυλουργικών ενεργειών, αλλά καρΗ Παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρουπός ελευθέρας εκφράσεως του θελήματός του, καρπός πόνου, αγώνος και ιδρώτων πολλών. Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι στην εποχή μας αρκούνται στα μαγικά, τα εξωτερικά γεγονότα. Το να πεισθή κανείς για την ύπαρξη της άλλης ζωής είναι υπόθεση εσωτερικής πνευματικής ευαισθησίας. Γιατί, κι’ αν ακόμη αναστηθή ένας άνθρωπος, είναι ενδεχόμενο να εκληφθή ως φάντασμα.
Γίνεται πολύς λόγος σήμερα για τις λεγόμενες επιθανάτιες εμπειρίες. Μερικοί ισχυρίζονται ότι βγήκε η ψυχή τους από το σώμα ή ακόμη πλησίασε προς την έξοδό της και στην συνέχεια επέστρεψε στο σώμα. Διηγούνται τα όσα φοβερά είδαν και αντιμετώπισαν.
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία λέμε ότι υπήρξαν περιπτώσεις που επανήλθε η ψυχή στο σώμα, αναστήθηκαν, δηλαδή, με την δύναμη του Χριστού. Αυτά, όμως, είναι έκτακτα γεγονότα, που δεν συμβαίνουν στον καθένα. Υπάρχουν άγιοι που είχαν τέτοιες φοβερές εμπειρίες, αφού έζησαν στην προσωπική τους ζωή τί είναι Κόλαση και Παράδεισος, βίωσαν τις φλόγες του άδου, είδαν αγγέλους και δαίμονες. Όταν επανήλθαν στον εαυτό τους, έζησαν ζωή μετανοίας και κήρυτταν σε άλλους την μετάνοια. Όμως λέμε ότι οι περισσότερες από αυτές τις εμπειρίες ή είναι δαιμονικές ή είναι καρποί απωθημένων βιωμάτων και επιθυμιών ή είναι φαντασίες ή ακόμη είναι αποτελέσματα των ηρεμιστικών και ναρκωτικών φαρμάκων, που δίνονται για να μη πονούν στην φρικτή δοκιμασία των ασθενειών τους. Πραγματικά, χρειάζεται μεγάλη διάκριση για να μπορή κανείς να διακρίνη αυτές τις καταστάσεις, εάν προέρχωνται από τον Θεό, από τον διάβολο ή από ψυχολογικές και σωματικές ανωμαλίες.
Εμείς στην Εκκλησία δεν περιμένουμε αναστάσεις αγίων ή εμπειρίες τέτοιων καταστάσεων για να πιστεύσουμε, αλλά έχουμε την Αγία Γραφή, τους βίους των Προφητών, Αποστόλων και αγίων, έχουμε τους λόγους τους και τις διδασκαλίες τους, καθώς επίσης έχουμε και τα άγια λείψανά τους και πιστεύουμε ότι υπάρχει αιώνια ζωή. Μερικές δε φορές ο καθένας μας αξιώνεται από τον Θεό να βιώση μέσα στην καρδιά του τί είναι Κόλαση και τί είναι Παράδεισος.
Πέρα από αυτά τηρούμε τις εντολές του Χριστού για να θεραπευθούμε, ώστε να λύσουμε πολλά υπαρξιακά, διαπροσωπικά, κοινωνικά και οικολογικά προβλήματα. Η εφαρμογή των εντολών του Θεού μας καθιστά ισορροπημένους ανθρώπους.
Δ έ κ α τ ο ν. Στην παραβολή του Πλουσίου και του Λαζάρου υποδεικνύεται και ο τρόπος που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε για να θεραπευθούμε, και έτσι μετά τον θάνατο και μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού να βιώσουμε τον Θεό ως φως και όχι ως πύρ. Ο Αβραάμ είπε στον Πλούσιο: "έχουσι Μωϋσέα και προφήτας, ακουσάτωσαν αυτών". Πρέπει να τηρούμε τον νόμο και να υπακούουμε στους Προφήτες κάθε εποχής.
Προφήτης είναι αυτός που με την Χάρη του Θεού βλέπει τα μυστήρια του μέλλοντος αιώνος, γεύεται από τώρα την Βασιλεία του Θεού. Τέτοιοι Προφήτες υπήρχαν τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη. Αυτοί έλαβαν την Αποκάλυψη, αυτοί έζησαν την Βασιλεία του Θεού, γνώρισαν τα μυστήριά της και στην συνέχεια τα απεκάλυψαν στον λαό.
Οι Προφήτες, που ταυτίζονται με τους πραγματικούς θεολόγους και τους πνευματικούς πατέρες, αναγεννούν τους ανθρώπους και τους οδηγούν προς την ζωή. Η πνευματική καθοδήγηση συνδέεται και ταυτίζεται με την πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου. Πραγματικά, δεν μπορεί κανείς να αναγεννηθή, αν δεν συνδεθή με έναν θεούμενο άνθρωπο, έναν Προφήτη.
Και στην εποχή μας υπάρχουν Προφήτες που κηρύττουν μετάνοια, στρέφουν τον νού μας προς τον Θεό, μας υποδεικνύουν έναν άλλο τρόπο σκέψεως και ζωής. Κι’ αν δεν μπορέσαμε να συναντήσουμε έναν τέτοιο Προφήτη, όμως υπάρχουν οι λόγοι των Προφητών και μπορούμε διαβάζοντάς τους να μάθουμε τί είναι η Βασιλεία του Θεού και τί πρέπει να κάνουμε για να την απολαύσουμε.
Αυτές οι γενικές σκέψεις, που είναι τα βασικά σημεία της ορθοδόξου εσχατολογίας, διατυπώθηκαν εδώ πολύ συνοπτικά, με τρόπο απλό. Την λεπτομερή ανάλυση των θέσεων αυτών, τεκμηριωμένη από την διδασκαλία των αγίων Πατέρων, μπορεί ο αναγνώστης να βρη στα κεφάλαια που ακολουθούν. Έχοντας υπ’ όψη του τα βασικά αυτά σημεία θα κατανοήση και όσα πρόκειται να αναγνώση.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου